“Ander onderwerp, a.u.b.!” U vraagt, wij draaien. Overigens best verbazingwekkend hoe de theoretische natuurkunde van de 19e eeuw zijn tentakels uitstrekt naar onze huidige tijd.
Muziekrubriek! (Een paar liedjes uit “365 Days”)
365 Days al gezien? Doe ’t niet! Zwakke story, slechte acteurs en een hoop suggestieve seks (saai want het echte werk wordt natuurlijk niet getoond). De film heeft echter één pre: lekkere muziek! En alleen dáár gaat het mij natuurlijk om, dat snap je.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Mr. Universe en de body positivity beweging
HMD-Maurits schreef een stukje over Linda in haar bikini en de body positive beweging. En hoewel ik niet per se mee wil gaan in al dat lichaamspositieve gedoe (of in welk gedoe dan ook), schoot dit stukje me in het verkeerde keelgat.
Muziekrubriek! (Agnes Obel – Familiar)
Alleen vanwege de muziek is de serie “Dark” al kijkenswaardig. Of meer: luisterenswaardig. Echt allemaal top muziekstukken. Tikje melancholisch en donker, maar zo mooi… Vandaag lever ik u: Agnes Obel.
Een (halve) dag uit het leven van een mislukte vrouw (2)
Ik zie een oudere man hevig geïrriteerd gebaren. Iets met ‘Doorrijden, trut!’ Waarop ik hardop denk: “Als je een béétje kunt rijden, had je er makkelijk langs gekund, zak!” Toch zet ik mijn bolide maar weer in beweging. Geen zin in verdere confrontaties.
Dag kindertijd! (Laatste schooldag)
Op het plein is het een komen en gaan van schoolverlaters. De vluchtige ‘distance hugs’, die net-niet-knuffels die ik even ervoor al op het schoolplein had gezien, vliegen je om de oren. Grappig hoe iedere generatie haar eigen oplossingen vindt.
“Covid Brain” – huh wat?
Het aantal mensen met een (zware) depressie als gevolg van de Corona-maatregelen stijgt. Maar ook de kennis over “Covid Brain Damage” groeit gestaag. Huh, wát?
Een dag uit het leven van een mislukte vrouw
Overal zit, plakt of hangt eten. Mijn witleren bank, mijn witte kussens, mijn witte muren, mijn witte hoogglanskeuken, werkelijk álles zit onder de smurrie. Zelfs aan het plafond kleeft wat.
Ben jij ook een Facebook-algoritmeslachtoffer?
Wat ik eigenlijk wil zeggen: in feite zijn we allemaal algoritmeslachtoffers van Facebook. We zíén elkaar allang niet meer, puur omdat Facebook dat zo wil. Reageer ik iets te lang niet op jou? Kom jij niet meer voor in mijn timeline of meldingen. Reageer jij iets te lang niet op mij? Zie je mij ook niet meer.
Muziekrubriek! (Ezra Furman – Every Feeling & Body was made)
Deze week zet ik de spotlights op Ezra Furman, een zeer interessante singer/songwriter. Zhij is namelijk bisexueel en trans en gebruikt hij/zij en hem/haar door elkaar als zhij aan zichzelf refereert.
Muziekrubriek! (Chip Taylor – F*ck all those perfect people)
Chip Taylor (“Wild Thing!”) maakte een perrrfect liedje over perfecte mensen en zo. Prachtsong in de huidige tijd van de ultieme perfectionering van het “goed zijn”.
Gekozen weg (Life is – not at all – sweet)
De weg kiezen om op een gekozen dag weg te gaan. Dat is in mijn ogen de meest dappere en sterke beslissing die een mens in (en over) zijn leven kan nemen. Gekozen weg. De laatste vonk van leven vliegt de donkere, maar eeuwig verzachtende nacht in.
Het voortschrijdend inzicht is een zachte dood gestorven
Waarom durven mensen niet meer toe te geven dat ze door nieuwe feiten en meer context het misschien niet helemaal juist zagen? Waarom is het bijstellen van een opinie zó onmogelijk geworden?
Muziekrubriek! (Arctic Monkeys – I wanna be yours)
Eerder postte ik al “Do I wanna know” van de Arctic Monkeys, maar nu dus een song die begint met “ik wil jouw stofzuiger zijn, ademend in jouw stof”. Tof.
Therapeutisch IKEA’en
“Echt? Durf je wel?” grinnik ik. Aan moed ontbreekt het ons zeker niet. We geven onze ogen de kost. Wat een prachtig stel nieuwnormale mensen bij elkaar! En wij maken er deel van uit, bedenk ik trots.