Vandaag is het dan eindelijk zover. royale mensje gaat onder de zoden. As we speak, so to say.
Tien dagen van verplichte – zowat wereldwijde – staatsrouw lopen op hun einde. Thank God. Mogen we ons eindelijk weer legitiem met de meer wereldse zaken bezighouden.
The Queen is omnipresent (maar echt, moet dat nou?)
The Queen is dead. En ineens is alles wat er verder nog misgaat in de wereld, volledig onbelangrijk geworden. Noem me gevoelloos, maar ik snap deze tsunami van – in mijn ogen hypocriete – globale rouw totaal niet.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Hoe Mensen Denken: lekker eten is belangrijk! (Meeting 26-8-22)
Hoe Mensen Denken? Nou, zo! Lekker eten en een hoop gezelligheid op het terras van Plein Oost in Rotterdam. Vrouwen weten tenminste nog hoe te genieten!
Eindelijk! Uri Geller gaat ons redden!
Uri Geller waarschuwt Poetin. Zwaar. Erg. Want Uri gaat de Hijo de Puta eens flink bestoken met zijn mind power. En dan kun je niet anders dan bang worden en je in je sub-Moskouse grot terugtrekken.
Ja toch? Niet dan?
Spiegellogisch (9) – Ieder z’n eigen Truman Show
Wie maakt de storm in jouw universum? Wie heeft jouw ondergang in de hand? Wanneer bots je tegen jouw fake horizon, beklim je de trap naar de realiteit en stap je door de deur naar een nieuwe existentie? En áls je dat al lukt, dan blijft nog steeds de vraag: hoe echt is die wereld daarachter dan?
Sneeuwvlokjesgeneuzel
Gisteren las ik dit bericht, over “time-in in plaats van time-out bij driftige kinderen”. Ik kreeg meteen een allergische reactie. Vooral door zinnen als deze: “Op het moment dat het kind zo hoog in emoties en stress zit gaat deze boodschap waarschijnlijk toch niet landen.”
Van Moederdag naar Dag Moeder?
Moederdag. De dag dat je je moeder viert. De allerliefste, allerleukste en allerbeste. En dat doe ik dit jaar, meer dan ooit tevoren. Want wie weet hoe anders, hoe leeg en verdrietig, de volgende mogelijk zal zijn…
Bang voor de Bom?
Bang voor de bom? Ik niet (meer). Ik kan er toch niets aan veranderen. Die afhankelijkheid van ouwe, seniele zakken aan de wereldtop is k*t, maar verder kun je het best maar gewoon gaan slapen. Morgen weer een dag. Of niet.
Help, nu ben ik ook al allergisch voor life coaches!
Ik krijg jeukende uitslag van al die zogenaamde life coaches. Hoge tarieven voor warrige, marginaal gedefinieerde, geïnflateerde nonsensdiensten a.k.a. hete lucht. Ga eerst zelf eens ‘in je kracht staan’?
Loslaten voor helikoptermoeders
Dochter (16) ging voor het eerst naar een mega partyclub ergens in de middle of nowhere. Het gevolg: een hormonaal gestoorde moeder die geen oog dicht deed en smachtte naar levenstekens.
Yop! Top! Pas(s)en!
Met Pasen vreet je je te barsten en na Pasen past niks meer. Je zou er bijna poëtisch van worden…
Denk je dat je van die verhipte complottheorieën af bent…
Uiteindelijk is deze oorlog dus ook niets meer dan de volgende splijtzwam. Families vallen alwéér uit elkaar, vrienden vliegen elkaar opnieuw in de haren. Eerst corona, nu de oorlog. De een begrijpt de denkbeelden en overtuigingen van de ander totaal niet, terwijl de ander wanhopig probeert om die ene alsnog ‘wakker’ te schudden.
Ach, het zal allemaal wel goed gaan, toch?
Op problemen schieten we vandaag de dag enkel nog ad hoc; op het moment suprême, met het pistool nog in de holster. En dan is de eigen voet altijd het eerste slachtoffer.
Spiegellogisch (8) – Het schemert
Ik heb mijn negativiteit de laatste tijd danig overvoerd. Ik heb de schaduwen in mijn leven vetgemest. Ze zijn te groot gegroeid. Zo groot dat ik inmiddels bij alles wat ik doe, denk: so what? Wat maakt het nog uit of ik dit doe? Wat doe ik er nog toe?
Ja, maar zó wil ik niet oud worden, hè…
Uren en uren wachten, de hele dag lang. Af en toe worden de oudjes naar een ander gedeelte van de gang of naar een andere afdeling geschoven. Omdat ze in de weg staan of omdat een andere behandeling eerst moet. Dat is hun enige afwisseling in het dagelijkse ziekenhuisprogram.