Bij de muziek van Mike Oldfield krijg ik altijd een ietwat unheimische, lichtelijk verloren en melancholische sensatie, geblenderd met iets als ‘wegzweven en nóóit meer terugkomen’. Onderhand zou ik dat inderdaad best wel eens willen. Gewoon weg.
Hoe lang nog? Want ik haak af…
Dat totaal uitzichtloze, dat nekt me. Lockdown na lockdown, nieuwe variant op nieuwe variant, ramp na ramp, censuur op censuur, angst boven angst. Waar je maar kijkt. Dus ik kijk niet meer, want er is toch geen uitzicht op ‘beter’ meer.
“Asociaal bezig,” volgens Rutte [frustratieblog]
“Als je nu in het buitenland op vakantie gaat, ben je asociaal bezig.” Dat zei Rutte gisteren. Conclusie: als je je internationale relatie overeind wilt houden, ben je asociaal. Want ook de liefde is niet langer noodzakelijk.
Seksuele educatie anno nu
Nath(asja) is boos, héél boos, over de ‘abnormale’ seksuele voorlichting die haar kinderen op school krijgen. Nath is een beetje “niet meer van deze tijd”, geloof ik.
President, Prutsident, Postsident (Kukident?)
Gisteren was de moderne bestorming van de bastille (a.k.a. Capitol). De president sprak de opstandelingen liefdevol toe, maar had nul bemoedigende woorden voor de inwoners van Washington zelf of voor al die mensen die in het Capitool werken. #Prutsident!
Mama, ik lijk steeds meer op jou
Mijn moeder lijkt op mijn oma en ik lijk steeds meer op mijn moeder. Dus lijk ik ook op mijn oma. Inclusief wangzakjes. Vastgeroeste kilo’s. En hangend halsvel. Niet meer weg te krijgen.
Kerst 2.0
1e kerstdag: ontbijt, op z’n Romeins liggend op de uitgeklapte bedbank. Equalizer en John Wick kijken. Een wandelingetje, omdat er toch af en toe wat frisse lucht in moet. Glühwein. 2e kerstdag: repeat!
Corommunicatie en lockdownsyndroom
Ik muteer inmiddels net zo hard als dat virus. Vóór corona was ik nog mijn slonzige zelf, nu ben ik de opperhuis- en kuisvrouw. Ik poets en bak me suf. Nog een maandje lockdown en ik heb het perfecte antilichaam ontwikkeld.
Coccooning for dummies (of toch: like a pro?)
Kutkerst. Klotenieuwjaar. En zo. Geen flikker te doen en velen zitten deze dagen alleen te koekeloeren, met als enig vooruitzicht de oudejaarsconference van ons aller Youp. Oh Youpie…
Lichtpuntje: De ontroering nabij (klas bedankt leraar)
Het is niet enkel kommer en kwel in deze tijden. Echt niet. Er gebeuren nog steeds zoveel mooie, vaak ook ontroerende dingen. Mensen die elkaar dankbaar zijn. Voor hulp, voor medeleven, steun en liefde. Maar bijvoorbeeld óók voor digitaal onderwijs.
Je kunt wel fluiten naar de vrijheid…
Daar sta je dan te joelen, met je dertig mede-tokkies voor het Torentje. Ik had het hele kluitje met alle liefde de Hofvijver ingeschoven, maar ja, dat schijnt óók weer kinderachtig te zijn.
Tafelgesprek (10) – De DIY orthodontist
Ze weten, kennen en kunnen ook werkelijk alles, die pubers van vandaag de dag.Ik ben eigenlijk best benieuwd of hun kinderen nóg erger worden. We gaan het vast binnenkort zien.
Lichtpuntje: I shall believe…
Het geloof in betere tijden is zó belangrijk. En het geloof in de medemens ook. Sheryl weet dat. Sheryl wie? Sheryl Crow. I shall believe…
Complottankers en kapotdenkers
Ik ben een ware ‘kapotdenker’: ik denk alles aan gort. Ik ben een fervente verkeerde-kant-op-fantast. Een persistente piekeraar. Een expert in de kunst van het creëren van problemen die er (nog) helemaal niet zijn. Een topkweker van virtuele beren op mijn levenssnelweg.
Miss Moedeloos
Het nieuws is onderhand compleet afgezaagd: wie wil er nou nóg meer lezen over Trump, Thierry, Corona, toeslagenaffaires, Hugo’s schoenen, xyz Pieten of het tigste vaccin? Ik niet. Mijn onrust groeit met iedere nieuwnormale achterhaaldheid.