‘Goodbye’ van Apparat samengevat: Niet zeiken en niet liegen; gewoon naast me gaan liggen en oren dicht als ik schreeuw. Verberg je twijfels, val in slaap en als je wakker wordt, merk je dat ik enkel een nachtmerrie was. Prima tekst.
Noodopname (3) – The aftermath; back to life
Ik kreeg, behalve een snel-snel diagnose (“jaja, chronische leverontsteking en een gastritis”) niets mee: geen informatie, geen advies, geen recept, geen geschikte pijnstiller, niets. Enkel een zere keel en totale ontreddering.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Muziekrubriek! (Roxette – Listen to your heart)
Afgelopen maandag overleed Marie Frederiksson van Roxette. Daarom bij deze een laatste eerbetoon aan haar en dé pop-rockgroep van de jaren’80 en ’90.
Noodopname (2) – infuusje erin, klaar!
In no time heb ik een flinke bloedbult op mijn handrug. Hop, pleister erop. “De dokter moet het zelf maar even doen. Jij hebt wel héél moeilijke aderen.” Ja, dat wist ik al. Ik ben volledig ongeschikt als junk. Je zoekt je een ongeluk.
Noodopname (1) – het verkeerde ziekenhuis
Bij de noodopname van het betreffende ziekenhuis blijkt dat de opnamedienst aldaar voorbij is; 7AM is wisseling van de wacht. Shit. Dat wist ik niet. Verkeerde ziekenhuis dus; eigenlijk moet ik naar het volgende dienstdoende ziekenhuis, drie kilometer verderop. Maar mijn lieve buren zijn al weg…
Muziekrubriek! (Hooverphonic – Norwegian Stars)
Met Hooverphonic wordt er wat mij betreft niet gespot. Eigenlijk is de band simpelweg te goed voor het ESF. Een totaal andere klasse. Een gevestigde topnaam tussen de prototypes. Maar goed, ABBA deed ooit ook mee.
Ik wil gewoon mijn eigen naam terug! (consulaire sores)
Ik probeer momenteel mijn meisjesnaam weer terug te krijgen. 9 maanden na de scheiding mag dat wel een keer. Maar dat het zo’n geëmmer is als Nederlander in het buitenland, had ik niet verwacht. Van kastje naar muur en terug…
Slikken zonder spuiten (over een gastroscopie en beledigde ingewanden)
De gastroscoop komt in zicht. “Ogen dicht en slikken,” roept de arts. De assistente houdt mijn hoofd stevig vast. Ik slik. Allejezus, wat is dit… “Slikken! En… slikken! En nog een keer!” Ik kokhals, slik, kokhals, kwijl, kokhals, slik, wurg de slang erin. Het doet gruwelijk veel pijn.
Muziekrubriek! (De cartoon shorts van ‘The Good Fight’)
Een speciale Muziekrubriek: de ‘shorts’ (cartoonsongs) uit de serie ‘The Good Fight’. Vól met US-staatskritiek en af en toe zelfs Trump-bashing. Helemaal mijn smaak dus.
#MeToo in de Lidl (Hufteralarm!)
“Wel godvernogantoe, als u dat nog één keer doet, doe ik aangifte wegens lichamelijk letsel en mishandeling! Kijk, daar is de winkelcamera. U staat er al mooi op. DUS HOUD UW HANDEN THUIS, JA!?! Anders heeft u NU uw eerste serieuze MeTootje aan uw broek!”
Vullen maar! (post-coloscopie)
“MEVROUW BARTELS!” Ik schrik wakker. Ben ik al klaar? Oh nee. Ik ben aan de beurt. Nu wordt het pas spannend. Ik zit ‘m toch behoorlijk te knijpen. Wat gaat hij zo meteen bij mij vinden?
Ik voelde me even heel erg leeg (pre-coloscopie)
In mijn nachthempie zit ik zowat te janken op de wc. Wat een innerlijk geweld. Ik wist niet dat mijn ingewanden zoveel lawaai konden maken. Alles doet pijn in mij vanwege de krampachtige schoonmaak.
Muziekrubriek! (Athlete – Wires)
‘Wires’ is, naar mijn mening, een meer dan speciale song. Heel gevoelig en toch rauw, melancholisch en vol pijn. De song is geschreven door leadzanger Joel Pott en gaat over zijn dochter Myla, die rond de kerst (2003) prematuur geboren werd.
De zee in je oren (spuiten maar!)
“Komt ie! Niet schrikken!” En dan hoor ik een woeste zee in mijn oren. Een golfslagbad in mijn hoofd. Whoesjjj. Ik voel water langs mijn hals sijpelen en druk de bak nog harder tegen mijn nek. “Hm. Hardnekkig.”
Tafelgesprekken (6) – Ik zie er geen gat in
“Yes, zuurkool! Dáár had ik zin in!” Verliefd staart ze naar de pan. “Ja, dát lusten jullie wel, hè,” glimlach ik, met Unox-smile en geheel in mijn goede-moeder-nopjes. Ze maken allebei keurig een gaatje in hun berg zuurkool. Daar moet de jus in.