Bij het begin van de torentrap kijkt ze haar man een tikkeltje angstig aan. Ze is altijd bang geweest voor nauwe ruimtes.
‘Niet opgeven nu, lieveling, je bent zó dichtbij,’ fluistert Thijs tegen haar.
Ziet ze vliegen!
Man vraagt nerveus: ‘Hoe laat is het?’ ‘Weet ik veel,’ zeg ik, ‘dan moet ik op mijn mobiel kijken.’ Maar dat hoeft al niet meer. ‘Daar zijn ze!’ roept Joris. Hij wijst naar links en is opgetogen als een kind.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Mieren, ijsthee en vriendschap
Linda droeg rustig een paarse lange boek onder een klaproosrode trui. Of oranje op groen.
‘Dat vloekt!’ riepen kinderen uit de klas.
‘Dan kijk je toch lekker de andere kant op?’ stelde Linda voor en stak haar tong uit.
De diepvriesblik
Ik sla driemaal rechtsaf en parkeer tegen de stoep. Het minste wat ik kan doen, is de vrouw naar huis brengen.
Ik put me uit in verontschuldigingen. De vrouw schenkt me een diepvriesblik.
Erken ME!
Geroezemoes, een sociaal gesprek voeren tussen tien personen… het kan me gestolen worden. Net als achtergrondmuziek want die klinkt bij mij op de voorgrond. Uit eten met een gezelschap is een straf; ik krijg al wallen als zitzakken als ik eraan dénk… #CVS #ME
Floris en zijn lans
Zes was ik. Of misschien al een beetje zeven. Op het geijkte tijdstip zat ik met mijn kleine meisjesbillen op het puntje van onze blauw met gele bank, mijn gezicht vastgeklonken aan de televisie. Zodra de muziek aanzwol, draaide mijn verliefde hart overuren.
Een pissige groene man
“Over schieten gesproken,” begint de groene man, “vorige week kwam ik een jager tegen die twee hazen had geschoten.”
Mijn bloeddruk stijgt in de wetenschap dat dat maar mag tot en met 31 december.
“Dat is verboden, het is nu al rammeltijd!” zeg ik boos.
Kerstverhaal: Het kerstkindje.
‘Niet zo knijpen, je plet mijn vleugels,’ bromt de engel.
Het kleine meisje laat zich van schrik pardoes op de grond zakken en zet de engel voorzichtig op haar schoot. ‘Sorry,’ zegt ze zacht. Ze heeft altijd gedacht dat engelen lieve, zachte wezens zijn en nu hoort ze boos gemopper.
Vermomd als heer
Sommige mannen mogen er dan uitzien als een gentleman, maar zijn dat absoluut niet.
Therapeutisch kleumen op het bankje
Het is ochtend; echt nog heel vroeg. En het is koud. In al het zwart maakt de sneeuw de wereld sereen wit. Stilletjes zit ze op het houten bankje in de tuin. Ah, daar komt haar vriendin, met het dienblad met het ontbijt. Beschuitjes, hompen ontbijtkoek met roomboter, en sloten koffie om warm te blijven.
‘Ontspan nou toch eens een keer!’
Mijn lief zit relaxed op een stoel uit het raam te staren. Je ziet zijn gedachten letterlijk luchtig voorbij kabbelen. Vaak denkt hij helemaal nergens aan. Dat wéét ik, want als ik vraag: ‘Waar denk je aan?’ kijkt hij me verwonderd aan. Hij zit gewoon lekker en denkt aan niets. Níéts! Hoe is het mogelijk…
Blazen!
“‘Kan het echt niet meer op een pijpje?’ vraag ik. Ik kijk zo hopeloos mogelijk. Als ik wil, kan ik dat best. Ik zie de wetsdienaar denken: die mevrouw is een beetje doorgeslagen en nou is ze waarschijnlijk nog niet eens dronken.”
Sommige mensen willen nog ‘ouderwets’ blazen…
Zoete herinneringen
“Je moest flink kauwen om de bonk soepel te krijgen, maar daarna kon je er werkelijk gigantische bellen mee blazen. Had je zo’n joekel gefabriceerd en liet je ‘m klappen, dan zat je gezicht van je kin tot je kruin onder de roze kauwgom.”
Dienstverlening ten top
Er gaat een deur open. Een patiënt komt uit de spreekkamer, op de voet gevold door een huisarts.
“Allemensen, wat een consternatie. Wat is hier aan de hand?” tettert hij.
Gelijk paddestoelen uit de grond, schieten alle assistentes overeind. Het gonst ineens van het “wie kan ik helpen?”
Onthazen, oftewel: leren niks te doen
Ik dacht dat dat woord was uitgestorven, maar het blijkt weer in de mode. “Mijmeren is goed voor een mens. Je raakt er ontspannen van, en het leert je in ’t “nu” te leven. NU-tijd moet je uitbreiden, zodat ie langer wordt.”