Na de vakantie had ik eindelijk weer energie. En dus rende ik joelende die berg van het dagelijkse leven weer op. Ik was beter aan het worden! Ik kon dit. Appeltje-eitje. Naar de top en daar voorbij! Euh… niet dus.
Wat kanker met je doet (Afl. 12 ) – De Derde!
Morgen zal ik mij weer bewust zijn van alles wat ik wel heb. Zal ik minder verlangen naar wat had kunnen zijn. Maar voor nu staar ik even in het duister. Rouw ik om wat ik had. Om wat ik zó graag had willen hebben.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Wat kanker met je doet (Afl. 11 ) – Een nieuwe week
Mijn hoofd is boos, mijn tranen vloeien, mijn keel is schor, mijn armen en benen zijn moe. Ik ben kankerboos. En dat voelt nu even heel lekker. Voor nu heb ik dat nodig. Want het vóélt niet alleen oneerlijk, het ís oneerlijk.
Wat kanker met je doet (Afl. 10) – Over k*tkinden en andere duiveltjes
Een rotjong noemt mijn lieve manneke een k*tkind. Een duiveltje op mijn schouder laat me panikeren. Meer pijn. Meer zorgen. Meer wanhoop. Nee, het gaat nog niet goed. Nog lang niet.
Wat kanker met je doet (Afl. 9) – Vallen, opstaan en weer doorgaan
De twijfel duurt een tel. Het is zo aanlokkelijk om nog verder terug te gaan. Ik kijk nog eens naar boven. Mijn doel is nog altijd hetzelfde. Terug naar de top. Terug naar daar, waar ik de zon kan zien.
Wat kanker met je doet (Afl. 8 ) – Ik wil veilig zijn…
Ik wil wegrennen. Kijk niet naar mij, het is even niet goed. Laat mij met rust, maar pak me vast? Ik verlang een rustgevende knuffel. Ik ben weer bang…
Wat kanker met je doet (Afl. 7) – Hoe accepteer ik mijn nieuwe (niet meer) kunnen?
Ik kan maar niet accepteren, dat ik nu niet meer kan wat ik ooit kon. Dat ik nu nog maar een schim ben van dat kunnen van toen. Ik haat mijn kankerbrein. Ik haat mijn kankerlijf. Maar ik moet het er mee doen. Ik heb geen andere keus.
Het leven gaat door, ook als jij stilstaat
Als ik van deze aardbol vertrek, of dit nu binnen 5 of 50 jaar is, zal iedereen roepen: “Díé vrouw heeft genoten. Intens genoten.” Soms is even stilstaan goed. Een glimp opvangen van de rust tussendoor in deze ó zo drukke wereld.
Wat kanker met je doet (Afl. 6) – Reset!
Als ik het goed begrijp, gaat mijn alarmknop af bij het woord kanker. Want dat woord staat gelijk aan mijn traumatische ervaring. Dus het is normaal dat ik nu het idee heb dat iedereen kanker heeft, want ik lees er niet meer zo gemakkelijk overheen.
Wat kanker met je doet (Afl. 5) – Trust issues
De tandwielen in mijn brein draaien als een dolle. Ik snap het niet. Er was toch niks aan de hand? Ik hoefde me toch nergens zorgen om te maken? Kanker? Nee, dat kan niet. Ik voel het niet, hoe kan het dan zo zijn?
Wat kanker met je doet (Afl. 4) – Vier de liefde!
Ik lig met een warme kruik op de bank. De pijn is nog volop aanwezig en ik word daar soms gillend gek van. Ik wens één pijnloze dag. Eentje maar… Toe? Maar gelukkig laat mijn zoontje mij de pijn heel even vergeten.
Wat kanker met je doet (Afl. 3) – Vaarwel babywens
Neem me dit niet kwalijk, alsjeblieft? Ik snap echt wel dat ik met mijn twee zoontjes van geluk mag spreken tegenover iemand die ook een kinderwens had en nu geheel kinderloos moet blijven. Maar het doet gewoon zo verdomd veel pijn. Zo graag nog een kind willen en niet meer kunnen krijgen. Ongeacht hoeveel er al rondlopen.
Wat kanker met je doet (Afl. 2) – Een engel en een duivel op mijn schouder
Later in de week verschijnt er een bericht in de lotgenotengroep op Facebook. Bovenaan pronkt de titel “SLECHT NIEUWS!!” Alles in mij schreeuwt dat ik het niet aan moet klikken. Helaas doe ik het toch. Kanker maakt voor eeuwig onzeker en angstig.
Wat kanker met je doet (Afl. 1) – Mag de zenuwknop nu even uit?
“Meerdere malen heb ik de angst gevoeld dat ik mijn kinderen niet zou zien opgroeien. De angst om niet meer bij hen te kunnen zijn, was verschrikkelijk. Monsterlijk. Pijnlijk.” Nicky vertelt over haar zeer recente operatie en genezingsproces. Ze heeft de kanker eronder gekregen.