Onze scooter a.k.a. snorfiets werd afgekeurd, herkeurd, goedgekeurd, afgekeurd en niemand kan zeggen waarom. In ieder geval komt “Mea culpa” niet voor in het vocabulaire van de instanties.
Verbijstering
Ja, Nederland is minder vrij geworden dan ‘vroeger’. Minder liberaal, ook minder tolerant. De betutteling gaat ook in mijn ogen steeds vaker te ver. Maar verkrachting, in welke vorm dan ook, was 100, 80, 50 en één jaar geleden fout. Toen, nu, en ook morgen.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Chaos!
Ik dacht altijd dat ik niet zoveel behoefte had aan structuur. Dat rommel bij me hoorde. Maar met iedere dag die deze toestand langer duurt, wordt ook de kans steeds groter dat ik binnenkort door mannen in witte jassen word afgevoerd. Op zo’n steekkarretje à la Hannibal Lecter.
Gewoon kut
Wat is het toch in deze tijd, dat álles duurzaam goud omrand moet zijn? Waarom kan het leven niet een keer gewoon ronduit kut zijn? Waarom mag je er niet eens schoon genoeg van hebben? En dat ook zo zeggen?
Mijn verhaal (19) – Tijd voor de aftiteling (einde verhaal…)
Dit dreigt een langdradig verhaal te worden en daar wordt niemand blij van. Verhalen met een happy ending doen het altijd goed. Daar had ik stiekem op gehoopt, maar dat is het (nog) niet geworden.
Mijn verhaal (18) – “Hoe gaat het met je?”
Ben je nog niet depressief van Corona, de lockdown of de avondklok? Bel mij! Ik voorzie je zonder problemen volop van deprimerend nieuws. Ik krijg je er gegarandeerd onder. Een soort 365-dagen-per-jaar-Grinch op afroep.
Jankvolk!
Al dat gejammer over dat we nu “niks meer mogen” en dat “alles van ons wordt afgepakt” hangt me de keel uit. Het roept direct het beeld op van een jankende, boze kleuter die in de supermarkt op de grond ligt te spartelen omdat ie geen lolly krijgt.
Mijn verhaal (18) – Is het al januari?
Morgen komt de kerstboom; die was immers ook vernieuwing toe. Ja, een neppert. En ja, een echte is leuker. En nee, dat gaan we niet doen met onze katten. De oude gaat straks bij ’t grofvuil.
Mijn verhaal (17) – Als de wereld weer gaat draaien
En toen was er alweer een maand voorbij sinds mijn laatste stukje. Een maand waarin ik langzaam verder herstelde van de operatie. Een maand waarin mijn borstontsteking niet herstelde en ook niet erger werd.
Een maand waarin ik nog steeds hoest en nog steeds in luierbroekjes loop.
Een maand waarin de vernevelaar niets lijkt te doen. Ik blijf hoesten.
“De burger” en “het volk” bestaan niet
Roeptoeteraars, stop met het roepen van termen als ‘de burger’ en ‘het volk’? Buiten jullie bubbel zijn er namelijk altijd burgers – ja, zelfs hele volksstammen – die het níét met jullie eens zijn.
God op mijn blote knietjes
Ik dacht dat alles in die kerken draaide om naastenliefde en leven als een goed mens? Waarom ga je dan in een tijd, waarin een virus de gezondheidszorg op zijn kop zet en de maatregelen het sociale leven en economie ontwrichten, gewoon je goddelijke gang?
Mijn verhaal (16) – Een rollercoaster zonder einde
Ik moet inderdaad blij zijn met mijn situatie, zoals een lezeres onlangs opmerkte. Ik heb dan wel kanker gehad, maar lijk er toch ‘makkelijk’ vanaf te komen. Zij heeft wél uitzaaiingen en zal haar kind niet op zien groeien…
(On)bereikbaar
Inmiddels ben ik – ondanks vergeten mobiel – veilig thuisgekomen. Geen autopech, geen ongeluk, geen telefoongemis, omdat ik per se op dat moment iemand moest bellen. Het kán dus, onbereikbaar zijn.
Mijn verhaal (15) – Je bent gefikst
Ik licht iedereen in dat ze kunnen stoppen met zich zorgen maken en duimen en een tijdlang voel ik me opgelucht en blij. Een paar uur later verandert dat echter drastisch. Ik ben dan wel ‘genezen’, maar doodmoe.
Mijn verhaal (14) – Het zwaard van Damocles
Na hevig piekeren log ik in op mijn ziekenhuisdossier. De bloeduitslagen zijn er nog niet, maar het echo-rapport wel. Daarin staat: “Hyperechogene laesie in segment 5 van de lever met typisch aspect van een carcinoïd, echter ook typisch aspect van een hemangioom.” Oei.