Ik licht iedereen in dat ze kunnen stoppen met zich zorgen maken en duimen en een tijdlang voel ik me opgelucht en blij. Een paar uur later verandert dat echter drastisch. Ik ben dan wel ‘genezen’, maar doodmoe.
Mijn verhaal (14) – Het zwaard van Damocles
Na hevig piekeren log ik in op mijn ziekenhuisdossier. De bloeduitslagen zijn er nog niet, maar het echo-rapport wel. Daarin staat: “Hyperechogene laesie in segment 5 van de lever met typisch aspect van een carcinoïd, echter ook typisch aspect van een hemangioom.” Oei.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Mijn verhaal (13) – Een arts uit duizenden
Als ik het ziekenhuis verlaat, begin ik te huilen. Niet zozeer uit angst, meer uit frustratie. Voorlopig nog geen duidelijkheid en die onzekerheid is doodvermoeiend. Ik word terug gezogen in een draaikolk van gedachten en emoties.
En jij? Ben jij wél “normaal”?
Zijn er nog normale mensen aanwezig hier op internet? Mensen met een genuanceerde mening? Mensen die niet gelijk gaan schreeuwen? Mensen die zaken van twee kanten kunnen bekijken? Mensen met empathie? Bestaan dat soort mensen nog in deze wereld?
Mijn verhaal (12) – Here we go again
Al met al eindigt de afspraak met de longarts wederom met vele onzekerheden. De mogelijkheid dat er tóch uitzaaiingen zijn, zorgt ervoor dat ik niet bepaald met een positief gevoel naar huis ga.
Mijn verhaal (11) – Nep-kankerpatiënt
Tussen mijn oren speelt zich nog een heel ander proces af. Ik voel me nog steeds geen kankerpatiënt. En technisch gezien bén ik dat ook niet. Niet meer. Tussen diagnose en tumorverwijdering zat maar 1,5 week…
Haar eerste job! (Puberperikelen)
Na een week heeft ze beet: een mail van de bakker! Of ze contact op wil nemen.
De volgende dag belt ze, met de nodige zenuwen. Ze mag die zaterdag op sollicitatiegesprek komen. Mijn meisje wordt groot!
Mijn verhaal (10) – Home Sweet Home!
Op zaal ligt een zwakzielige man die tegen iedereen zijn vreselijke verhaal moet vertellen. Maar zo uniek is dat verhaal hier op de afdeling niet. Uiteindelijk roept mijn buurvrouw dan ook zwaar geïrriteerd: “Niemand ligt hier voor een ingegroeide teennagel, hoor!”
Mijn verhaal (9) – Blauwe ballen op de IC
‘s Middags komen mijn man en ouders op bezoek. Een voor een, vanwege Corona. Ook de chirurg laat zich zien. Ze vertelt dat het intuberen en operatie langer duurden dan gepland, maar ook dat alles verder goed verlopen is. De tumor, middenkwab en lymfeklieren zijn verwijderd.
Mijn verhaal (8) – Op naar herstel
Na de eerste schrik van het vervroegen van de operatiedatum schiet ik in actiestand. Ik maak een lijstje van wat er allemaal af moet. Ik werk me drie slagen in de rondte om alles zo netjes mogelijk af te ronden.
Mijn verhaal (7) – Ik heb kanker
De telefoon gaat en er wordt me verteld dat de operatie een aantal dagen eerder plaatsvindt. Ik zeg dat het oké is; hoe eerder hoe beter. Maar als ik ophang, slaat de paniek toe. Opeens lijkt het door te dringen. Ik heb kanker.
Mijn verhaal (6) – Daar is het dan. Het slechte nieuws
Ik durf niet opzij te kijken naar mijn echtgenoot. As ik het toch doe, zie ik dat zijn gezicht een paar tinten bleker is dan normaal. Het gesprek gaat langs me heen. Hoe vertel ik dit aan mijn dochter? Mijn ouders?
Mijn verhaal (5) – Niet genoeg
Nog voordat we goed en wel zaten, viel de arts al met de deur in huis: “Er is niet genoeg weefsel weggenomen tijdens de punctie. Óf we zaten op de verkeerde plek.” De grond zakte een beetje onder mijn voeten weg. En nu?
Mijn verhaal (4) – Wachten, wachten, wachten
De woorden van één van de aanwezigen tijdens de longpunctie lieten me thuis niet los: “U bent nog zo jong hiervoor…” Waarvoor dan? Zou zij al gezien hebben wat het was?
Mijn verhaal (3) – Van kei naar kei
Collega’s en vrienden stuurden na dit nieuws lieve berichtjes, bloemen en cadeautjes. Heel lief en tegelijk ook ietwat ongemakkelijk. Door al die aandacht leek het een beetje alsof de slechte uitkomst al een feit was. Dat maakte het wachten niet bepaald minder spannend.