Al dat gejammer over dat we nu “niks meer mogen” en dat “alles van ons wordt afgepakt” hangt me de keel uit. Het roept direct het beeld op van een jankende, boze kleuter die in de supermarkt op de grond ligt te spartelen omdat ie geen lolly krijgt.
Mijn verhaal (18) – Is het al januari?
Morgen komt de kerstboom; die was immers ook vernieuwing toe. Ja, een neppert. En ja, een echte is leuker. En nee, dat gaan we niet doen met onze katten. De oude gaat straks bij ’t grofvuil.
Mijn verhaal (17) – Als de wereld weer gaat draaien
En toen was er alweer een maand voorbij sinds mijn laatste stukje. Een maand waarin ik langzaam verder herstelde van de operatie. Een maand waarin mijn borstontsteking niet herstelde en ook niet erger werd.
Een maand waarin ik nog steeds hoest en nog steeds in luierbroekjes loop.
Een maand waarin de vernevelaar niets lijkt te doen. Ik blijf hoesten.
“De burger” en “het volk” bestaan niet
Roeptoeteraars, stop met het roepen van termen als ‘de burger’ en ‘het volk’? Buiten jullie bubbel zijn er namelijk altijd burgers – ja, zelfs hele volksstammen – die het níét met jullie eens zijn.
God op mijn blote knietjes
Ik dacht dat alles in die kerken draaide om naastenliefde en leven als een goed mens? Waarom ga je dan in een tijd, waarin een virus de gezondheidszorg op zijn kop zet en de maatregelen het sociale leven en economie ontwrichten, gewoon je goddelijke gang?
Mijn verhaal (16) – Een rollercoaster zonder einde
Ik moet inderdaad blij zijn met mijn situatie, zoals een lezeres onlangs opmerkte. Ik heb dan wel kanker gehad, maar lijk er toch ‘makkelijk’ vanaf te komen. Zij heeft wél uitzaaiingen en zal haar kind niet op zien groeien…
(On)bereikbaar
Inmiddels ben ik – ondanks vergeten mobiel – veilig thuisgekomen. Geen autopech, geen ongeluk, geen telefoongemis, omdat ik per se op dat moment iemand moest bellen. Het kán dus, onbereikbaar zijn.
Mijn verhaal (15) – Je bent gefikst
Ik licht iedereen in dat ze kunnen stoppen met zich zorgen maken en duimen en een tijdlang voel ik me opgelucht en blij. Een paar uur later verandert dat echter drastisch. Ik ben dan wel ‘genezen’, maar doodmoe.
Mijn verhaal (14) – Het zwaard van Damocles
Na hevig piekeren log ik in op mijn ziekenhuisdossier. De bloeduitslagen zijn er nog niet, maar het echo-rapport wel. Daarin staat: “Hyperechogene laesie in segment 5 van de lever met typisch aspect van een carcinoïd, echter ook typisch aspect van een hemangioom.” Oei.
Mijn verhaal (13) – Een arts uit duizenden
Als ik het ziekenhuis verlaat, begin ik te huilen. Niet zozeer uit angst, meer uit frustratie. Voorlopig nog geen duidelijkheid en die onzekerheid is doodvermoeiend. Ik word terug gezogen in een draaikolk van gedachten en emoties.
En jij? Ben jij wél “normaal”?
Zijn er nog normale mensen aanwezig hier op internet? Mensen met een genuanceerde mening? Mensen die niet gelijk gaan schreeuwen? Mensen die zaken van twee kanten kunnen bekijken? Mensen met empathie? Bestaan dat soort mensen nog in deze wereld?
Mijn verhaal (12) – Here we go again
Al met al eindigt de afspraak met de longarts wederom met vele onzekerheden. De mogelijkheid dat er tóch uitzaaiingen zijn, zorgt ervoor dat ik niet bepaald met een positief gevoel naar huis ga.
Mijn verhaal (11) – Nep-kankerpatiënt
Tussen mijn oren speelt zich nog een heel ander proces af. Ik voel me nog steeds geen kankerpatiënt. En technisch gezien bén ik dat ook niet. Niet meer. Tussen diagnose en tumorverwijdering zat maar 1,5 week…
Haar eerste job! (Puberperikelen)
Na een week heeft ze beet: een mail van de bakker! Of ze contact op wil nemen.
De volgende dag belt ze, met de nodige zenuwen. Ze mag die zaterdag op sollicitatiegesprek komen. Mijn meisje wordt groot!
Mijn verhaal (10) – Home Sweet Home!
Op zaal ligt een zwakzielige man die tegen iedereen zijn vreselijke verhaal moet vertellen. Maar zo uniek is dat verhaal hier op de afdeling niet. Uiteindelijk roept mijn buurvrouw dan ook zwaar geïrriteerd: “Niemand ligt hier voor een ingegroeide teennagel, hoor!”