De gastroscoop komt in zicht. “Ogen dicht en slikken,” roept de arts. De assistente houdt mijn hoofd stevig vast. Ik slik. Allejezus, wat is dit… “Slikken! En… slikken! En nog een keer!” Ik kokhals, slik, kokhals, kwijl, kokhals, slik, wurg de slang erin. Het doet gruwelijk veel pijn.
Fitnessen!
“Mam, waar is mijn Kangaroo sportbroek?” Oh-oh… “Weet ik dat? In de was? Bij papa? Daar waar jij hem uitgetrokken hebt?” In de was, klaarblijkelijk, aan haar keiharde wanhoopszucht in de kelder te horen. Een regelrechte sportramp!
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Dagboek van een actrice – Kankernieuws
“Oh fuck meiske. Crisis hier. Hoe wil je het naar buiten brengen? Heb je er over nagedacht? Boulevard wil er vanavond haar hoofditem van maken, net als Shownieuws. En de Telegraaf wacht nog een half uur op een verklaring, uit respect, maar daarna gooien ze het op hun site. Voorpagina.”
Ode aan de jongeheer P. (reactieblog op HoeMannenDenken)
“De eenogige slang, zich geheel bewust van mijn aanwezigheid, richt zijn kopje op. Het is een kleine beweging, maar omdat ik zo laag zit, zie ik ieder kloppen van de aderen en iedere beweging, hoe klein ook.”
Dagboek van een actrice – slecht nieuws
“Ik raad u aan om een taxi te bellen,” dringt de arts aan als hij mijn hand schudt. Dan sluit hij de deur. Vanuit een automatisme wandel ik door de gangen van het ziekenhuis. Zonder aandacht te schenken aan de gezichten die mij vol herkenning toelachen.
Wat nou, midden in het leven?
Het viel ons op: midden in het leven lijkt alles om je heen ineens steeds meer te af te takelen. Mensen vallen weg, soms veel te jong. Je weet beter wat je wilt en vooral wat je níét (meer) wilt. Je ziet je ouders nu écht oud worden en gesprekken gaan steeds vaker over allerhande kwaaltjes. Je kinderen vliegen uit. Het is op alle fronten loslaten geblazen.
Dagboek van een actrice – in de wachtkamer
De arts schudt mijn hand. Hij biedt mij een stoel aan.
“Helemaal alleen gekomen?” Twee vriendelijke ogen staren mij aan. “Was er echt niemand bereid om mee te gaan, ter ondersteuning?”
Een kaal hoofd en lange baard, ik vind er wat van
Er moet mij iets van het hart. Dat kale hoofd en die ellenlange baard eronder, dat misstaat je. Bovendien lijkt die baard dat kale hoofd te moeten compenseren.
Weg ermee
De kast staart me verwijtend aan. Mijn huis roept me ter verantwoording. Want al die verzamelde troep, soms wel 30 jaar oud, ligt alleen maar stof te verzamelen. Weg ermee.
Cryoseks, wablief?
Gelukkig leven we in een tijd van keiharde innovatie, ook op het gebied van lovemaking. Want nu is er “Love Mist”. Oftewel: “De mist der liefde”. Klinkt als een zwoele, hete editie van de Bouquetreeks, maar is het niet.
Even over die derde begroetingszoen, hè
Waar komen die rottige drie Hollandse begroetingssmakkerds vandaan? Dat is niet echt bekend. Komt het van de katholieke ‘drie-eenheid’ of is het de schuld van francofiele Brabanders die met hun drieklapper chic wilden doen?
Spiegellogisch – Een selfie-sonate in f
Vertel eens, welke kleur krijgt een kameleon als je hem in een spiegelpaleis zet? Waaraan past zo’n dier zich aan als hij geen andere omgevingskleuren heeft dan die van zichzelf? Wisselt hij tussen de verschillende kleurtonen? Of wordt hij door de overdaad aan zelfreflectie tot waanzin gedreven?
Mijn maat was vol – Anderhalf jaar post-operatief
Mijn lichaam voelt meer en meer van mij. Nadat iedereen me altijd zei dat dik zijn bij me hoorde, voel ik heel duidelijk dat dat niet zo is. Ik ben eindelijk wie ik altijd al had moeten zijn.
Waarom hebben we nog schaamhaar?
Net als bij dieren kun je door de geur van schaamhaar (feromonen, hè) ruiken of iemand bij je past of niet. Ik zie het al voor me op straat of in de kroeg… “Moment, voordat je verder gaat met je flirtpogingen, laat me even je kruis besnuffelen, ja?”
Ik en mijn stoornissen: foute kleuren
Mijn problemen, die zijn pas groots. Werelds. Ontwrichtend. Want het zijn óók kleurproblemen. Wat nou Kleurenpiet? Een foute etiketkleur, dát is pas echt de horror!