Corona-veilig kamperen is helemaal niet zo makkelijk; zo’n camping zo dichtbij heeft toch ook wel nadelen. Tegen het einde van de middag heeft de spontaan uitgebroken druppelinfectie zich om me heen in de campingstoeltjes genesteld.
Coronapauze? #WeToo! #Vakantie!!
Aangezien alles nu op standje “PAUZE!!” staat (hoewel dat verhipte virus zich daar blijkbaar toch minder van aantrekt dan wij met z’n allen dachten), kunnen wij niet achterblijven. Wij gaan cocktails zuipen. En zwemmen. In het opblaasbadje in de achtertuin.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Een fijne dag
Mijn moeder had een kutdag. In ieder opzicht. Dan zit je niet te wachten op een zijige kerel die je elke ochtend een fijne dag wenst. Toch?
Geduld… een schone zaak?
Dat irritantie FaceTime-rinkeltje. De tweede keer al! Zonder op het scherm te kijken wie er zo dom is om mij bij mijn drankgelag te storen, neem ik op. Dat wil ik eigenlijk helemaal niet, maar het lijkt de enige uitweg.
Een (halve) dag uit het leven van een mislukte vrouw (2)
Ik zie een oudere man hevig geïrriteerd gebaren. Iets met ‘Doorrijden, trut!’ Waarop ik hardop denk: “Als je een béétje kunt rijden, had je er makkelijk langs gekund, zak!” Toch zet ik mijn bolide maar weer in beweging. Geen zin in verdere confrontaties.
Emma’s nieuwe leven (7) – Vakantie
Het was nog niet eens in mij opgekomen dat ik zo’n vakantie kan tegenhouden. Dat ga ik natuurlijk ook helemaal niet doen. Hij is ONZE zoon, en als hij met zijn vader naar de andere kant van de wereld kan, dan ga ik dat absoluut niet dwarsbomen.
Dag kindertijd! (Laatste schooldag)
Op het plein is het een komen en gaan van schoolverlaters. De vluchtige ‘distance hugs’, die net-niet-knuffels die ik even ervoor al op het schoolplein had gezien, vliegen je om de oren. Grappig hoe iedere generatie haar eigen oplossingen vindt.
“Covid Brain” – huh wat?
Het aantal mensen met een (zware) depressie als gevolg van de Corona-maatregelen stijgt. Maar ook de kennis over “Covid Brain Damage” groeit gestaag. Huh, wát?
Goed Fout
De coronakliklijnen, waar een ruime meerderheid van de bevolking voorstander van zou zijn, staan, volgens de berichtgevingen, roodgloeiend. Verbazingwekkend. Verontrustend ook. Maar je snapt ineens dat mensen, die ”fout” waren in de oorlog, het “goed” meenden…
Tóch nog een voordeel van Corona
Een maand of twee terug heeft vriendlief ook een bokszak op zolder opgehangen. Vroeger stond ik in het luchtledige te trappen en te slaan; nu heb ik eindelijk heel wat meer weerstand. Lekker meppen!
Het voortschrijdend inzicht is een zachte dood gestorven
Waarom durven mensen niet meer toe te geven dat ze door nieuwe feiten en meer context het misschien niet helemaal juist zagen? Waarom is het bijstellen van een opinie zó onmogelijk geworden?
Schaamluis
Inwendig jank ik luid. Corona is al pijnlijk, maar in de afstandelijke Coronatijd luizen krijgen, dát is helemáál om je dood te schamen. Van wie hebben we ’t dan gekregen? Ze zouden ook een contactapp moeten maken voor luizen.
Gezond verstand hebben we toch allemaal?
Waarom is er toch zoveel aandacht voor feiten, cijfers en onderzoek? Elk artikel dat ik lees, wordt volgestopt met ‘harde cijfers’ en ‘wetenschappelijk bewijs’. Maar waar is ons gezonde verstand gebleven?
Afscheid van het schrijven
In de afgelopen maanden is de wereld, ook de mijne, ingrijpend veranderd. Aan het begin van de crisis leek het alsof iedereen opeens socialer werd: Samen werd een groot woord. Maar dat duurde maar even. Inmiddels zijn de lelijke kanten van ‘de mens’ als zodanig volop zichtbaar.
Therapeutisch IKEA’en
“Echt? Durf je wel?” grinnik ik. Aan moed ontbreekt het ons zeker niet. We geven onze ogen de kost. Wat een prachtig stel nieuwnormale mensen bij elkaar! En wij maken er deel van uit, bedenk ik trots.