“Enne… waarom is die croma-griep tege same?” wil Pa, na veel gepeins, weten. Hij draait de boel om, maar zó kan je er natuurlijk ook naar kijken. “Dat is volgens de regering beter voor onze veiligheid,” leg ik uit. “Wat een onzin! Ik vertrouw het voor geen meter,” briest hij.
Muziekrubriek! (Pink Floyd – One Slip & Learning to Fly)
In 1987 was ik in Budapest. Daar kocht ik een van mijn eerste, niet zelf opgenomen cassettebandjes: Momentary Lapse of Reason van Pink Floyd. Songs die ook nu weer passen als de vuist op ’t oog. Mokerslagen van melancholie.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Experts die bepalen wie een “echte” expert is
Ik word onderhand niet goed van al die “experts” onder ons, die menen te mogen bepalen wie nu wel of niet een expert is. Die oordelen over wie wat mag zeggen en wie welke mening mag hebben. Als je één discipline kapitein maakt op een crisisschip, wordt de koers niet bijgesteld en gaat het alsnog ten onder.
De Corona-relatiebreuk
“Cor is er vandoor…” jammert mijn moeder aan de telefoon. “Hè? Dat is vreemd. Jullie waren al jaren samen! Misschien zaten jullie tijdens de Coronacrisis een beetje teveel op elkaars lip? Dat kan soms flinke irritaties geven.”
Juan Luis Guerra voor je humeur
Ik heb twee linkerbenen. Ik kan best maat houden, maar pasjes zijn een héél ander verhaal. Ik heb de dansgenen van vaders kant duidelijk niet geërfd. En dat terwijl er vaak wordt aangenomen dat ik goed kan dansen, vanwege mijn “tropische kleurtje”.
Coronamoe en huidhongerig
Ik wil gewoon dat iemand me even knuffelt. En een winterslaap in de zomer houden, zodat, als ik wakker word, alles voorbij is. Maar dat kan niet. En mag niet. Want maatregelen. En ‘nieuw normaal’; het gaat dus niet meer voorbij. Vermurwend. Ongezond.
Een Corona-streep door Online Dating
“Heb je nog lege kratjes om in te leveren?” vraagt hij dan. “Nee, alleen maar lege dagen…,” mompel ik. Na het pinnen sjouw ik zelf mijn boodschappen naar binnen. Rudi poetst met een vies gezicht het pinapparaat schoon.
Vertrouwen in het goede in de mens
Eén van mijn grootste manco’s: ik heb een chronisch gebrek aan vertrouwen en een overvloed aan wantrouwen. Ik vind het moeilijk om toe te geven, maar ik geloof niet meer zo zeer in de goedheid van de mens an sich. Of liever gezegd: geloofDE. Verleden tijd.
Mind-blowing
Met een hoog ‘what the fuck!?’ gehalte schoten we van de bank. Temeer omdat we vanuit ons huis doorgaans niet bepaald goed kunnen zien wat er in dat donkere deel van de tuin dat achter onze schuur ligt, precies plaatsvindt. Een seconde lang dacht ik aan inbrekers.
Nog even over die mondkapjes, hè…
Over mondkapjes wordt oeverloos gediscussieerd. Zinloos, in mijn optiek; het is een eenvoudige, goedkope maatregel die bijdraagt aan het indammen van virusverspreiding tijdens een pandemie. Moeilijk doen over iets wat niet moeilijk is; typisch Nederlands?
Online party’s zijn zo slecht nog niet
Zaterdagavond klinkt er harde muziek uit mijn dochters kamer. Het feest is overduidelijk begonnen.
“Mam, we zijn binnen op de party in Ibiza! Het is superleuk! Kom eens kijken?” Nieuwsgierig vlieg ik naar boven.
De Corona Kronieken (10) – Heel blij: eindelijk uit de Corona-rij! (deel 3)
Ik moest naar het gemeentehuis om mijn bewijs voor inschrijving aan te laten passen. Fluitje van een cent, zou je toch denken? Haha!! Deel 3 van mijn avonturen in de corona-wachtrij. But: I made it!!
De Corona Kronieken (9) – Nog steeds niet blij in de Corona-rij (deel 2)
Ik moest naar het gemeentehuis om mijn bewijs voor inschrijving aan te laten passen. Fluitje van een cent, zou je toch denken? Haha!! Deel 2 van mijn avonturen in de corona-wachtrij.
Muziekrubriek! (Covers: Quarantina, tell me the truth…)
Vergeef me, maar ik vind al die coronasongs en quarantainecovers geweldig. Al die bekende liedjes waar mensen heel creatief nieuwe songteksten voor verzinnen; YouTube staat er vol mee. Sommige teksten zijn echt geniaal gevonden. Ik wou dat ik zo muzikaal creatief was. Maar dat ben ik niet, dus ik kijk, luister en grinnik op de maat mee.
De Corona Kronieken (8) – Niet blij in de Corona-rij (deel 1)
Ik moest naar het gemeentehuis om mijn bewijs voor inschrijving aan te laten passen. Fluitje van een cent, zou je toch denken? Niet dus. In tijden van Corona is alles anders. Dus óók in de rij staan voor burgerzaken.