‘En een goed glas wijn kan ik ook erg waarderen,’ zei hij, terwijl hij verlangend aan een groot glas bier dacht. ‘Wat hebben we toch veel met elkaar gemeen,’ glunderde ze. Ja, nou, poeh poeh…
Lichtpuntje – Tubular Bells, voor dat ‘bepaalde gevoel’
Bij de muziek van Mike Oldfield krijg ik altijd een ietwat unheimische, lichtelijk verloren en melancholische sensatie, geblenderd met iets als ‘wegzweven en nóóit meer terugkomen’. Onderhand zou ik dat inderdaad best wel eens willen. Gewoon weg.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Vaccinzorgen (Ezeltje-prik)
Mijn oma is recentelijk overleden aan Corona. Mijn moeder ging in het verpleeghuis haar spulletjes opruimen en wist en passant ook nog even de maatschappelijk werker te verblijden met een kopje thee. En meer.
Hoe lang nog? Want ik haak af…
Dat totaal uitzichtloze, dat nekt me. Lockdown na lockdown, nieuwe variant op nieuwe variant, ramp na ramp, censuur op censuur, angst boven angst. Waar je maar kijkt. Dus ik kijk niet meer, want er is toch geen uitzicht op ‘beter’ meer.
“Asociaal bezig,” volgens Rutte [frustratieblog]
“Als je nu in het buitenland op vakantie gaat, ben je asociaal bezig.” Dat zei Rutte gisteren. Conclusie: als je je internationale relatie overeind wilt houden, ben je asociaal. Want ook de liefde is niet langer noodzakelijk.
Gewoon om de hoek
“Hé lang niet gezien! Zeker niet op vakantie geweest afgelopen zomer?” Oh, jawel hoor. Naar een plek die alle wensen vervult. Door een app uitgezocht. Gewoon om de hoek.
Stelletje kleuters
Zwagermans “dor hout” uitspraak was inmiddels wat aan het verstoffen, dus – tadaa! – daar verscheen ze weer in mijn inmiddels zorgvuldig dichtgetimmerde timeline. Zij is als een vies zilvervisje: ze wurmt zich door de kleinste gaten en kieren.
God only knows…
“Dus eigenlijk weet niemand hoe het precies zit, toch? God zal ’t weten… Dat heeft De Jonge nota bene zelf letterlijk bij ‘All you need is love’ gezongen! ‘God only knows…’ Hij weet het zelf dus niet. Ook al zingt hij niet onverdienstelijk.”
Goed nieuws!!
2021 is hier! Het enige jaar dat je niet positief wilt beginnen. Maar ik doe het toch. Dat deed ik in 2020 namelijk ook al: vol optimisme stapte ik het jaar in. Maar toch ook een beetje terughoudend. Achteraf gezien terecht. Toch had 2020 ook een boel goede dingen.
Corommunicatie en lockdownsyndroom
Ik muteer inmiddels net zo hard als dat virus. Vóór corona was ik nog mijn slonzige zelf, nu ben ik de opperhuis- en kuisvrouw. Ik poets en bak me suf. Nog een maandje lockdown en ik heb het perfecte antilichaam ontwikkeld.
Dagboek van een actrice – Eenzame kerst
Mijn financiële buffer is wel weg. Opgegeten. Opgezopen, ook. Als actrice word je dan nog weleens gevraagd voor wat suffe tv-dingetjes, waar één of ander goed doel aan verbonden is. Normaal weiger ik die shit, maar nu moet ik wel.
Coccooning for dummies (of toch: like a pro?)
Kutkerst. Klotenieuwjaar. En zo. Geen flikker te doen en velen zitten deze dagen alleen te koekeloeren, met als enig vooruitzicht de oudejaarsconference van ons aller Youp. Oh Youpie…
Lichtpuntje: De ontroering nabij (klas bedankt leraar)
Het is niet enkel kommer en kwel in deze tijden. Echt niet. Er gebeuren nog steeds zoveel mooie, vaak ook ontroerende dingen. Mensen die elkaar dankbaar zijn. Voor hulp, voor medeleven, steun en liefde. Maar bijvoorbeeld óók voor digitaal onderwijs.
Je kunt wel fluiten naar de vrijheid…
Daar sta je dan te joelen, met je dertig mede-tokkies voor het Torentje. Ik had het hele kluitje met alle liefde de Hofvijver ingeschoven, maar ja, dat schijnt óók weer kinderachtig te zijn.
Jankvolk!
Al dat gejammer over dat we nu “niks meer mogen” en dat “alles van ons wordt afgepakt” hangt me de keel uit. Het roept direct het beeld op van een jankende, boze kleuter die in de supermarkt op de grond ligt te spartelen omdat ie geen lolly krijgt.