Drie meter verder stopt de auto bij de provinciale weg. Het is er eentje van het type ‘Met Enige Rijlessen Controleert Elke Dwaas Een Slagschip’. “Heeft u poep in uw ogen? Teveel moeite om uw voet éven op die rem te zetten? Dan had die eend tenminste nog geleefd!”
Een teken van dood
“Het zou het fijn zijn als je straks vanuit het hiernamaals op de een of andere manier een teken van leven zou kunnen geven. Zodat ik weet, dat je er op de een of andere manier nog bent.” “Geen teken van leven, maar een teken van dood,” verbetert mijn oma glimlachend.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Van Moederdag naar Dag Moeder?
Moederdag. De dag dat je je moeder viert. De allerliefste, allerleukste en allerbeste. En dat doe ik dit jaar, meer dan ooit tevoren. Want wie weet hoe anders, hoe leeg en verdrietig, de volgende mogelijk zal zijn…
Bang voor de Bom?
Bang voor de bom? Ik niet (meer). Ik kan er toch niets aan veranderen. Die afhankelijkheid van ouwe, seniele zakken aan de wereldtop is k*t, maar verder kun je het best maar gewoon gaan slapen. Morgen weer een dag. Of niet.
David [kort verhaal – 4 mei]
‘Zorgt u alstublieft voor hem,’ smeekt de vrouw. Ze loopt alweer weg. Haar benen lijken op dunne stokken. Ze kijkt nog even keer achterom. ‘Zorg goed voor hem!’ roept ze nogmaals huilend. ‘Hij heet David.’ En iets zachter: ‘Hij is een Joodse baby…’
Verbijstering
Ja, Nederland is minder vrij geworden dan ‘vroeger’. Minder liberaal, ook minder tolerant. De betutteling gaat ook in mijn ogen steeds vaker te ver. Maar verkrachting, in welke vorm dan ook, was 100, 80, 50 en één jaar geleden fout. Toen, nu, en ook morgen.
Gajes
‘Omdraaien en schoonmaken!’ De verzetsstrijders draaien om. Even staan ze daar onbeweeglijk. Daarna luid gejuich. Op de muur van de Scheveningse gevangenis staat met grote letters gekalkt: “In deze bajes zit geen gajes, maar Hollands glorie, potverdorie!”
Mijn bucketlist
Je zou op je bucketlist natuurlijk ook slechts ‘wensen’ vermelden die inmiddels al lang en breed in vervulling zijn gegaan. Of gebeurtenissen die voorheen een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten. Dan heb je aan het eind een geheel vervulde lijst!
Denk je dat je van die verhipte complottheorieën af bent…
Uiteindelijk is deze oorlog dus ook niets meer dan de volgende splijtzwam. Families vallen alwéér uit elkaar, vrienden vliegen elkaar opnieuw in de haren. Eerst corona, nu de oorlog. De een begrijpt de denkbeelden en overtuigingen van de ander totaal niet, terwijl de ander wanhopig probeert om die ene alsnog ‘wakker’ te schudden.
Spiegellogisch (8) – Het schemert
Ik heb mijn negativiteit de laatste tijd danig overvoerd. Ik heb de schaduwen in mijn leven vetgemest. Ze zijn te groot gegroeid. Zo groot dat ik inmiddels bij alles wat ik doe, denk: so what? Wat maakt het nog uit of ik dit doe? Wat doe ik er nog toe?
Ja, maar zó wil ik niet oud worden, hè…
Uren en uren wachten, de hele dag lang. Af en toe worden de oudjes naar een ander gedeelte van de gang of naar een andere afdeling geschoven. Omdat ze in de weg staan of omdat een andere behandeling eerst moet. Dat is hun enige afwisseling in het dagelijkse ziekenhuisprogram.
Sleepless from the battle (blauw van auw)
Gisteravond keek ik, tegen beter weten in, toch weer het nieuws. Had ik ’t maar niet gedaan. De nieuwslezer waarschuwde vooraf uitdrukkelijk dat de navolgende beelden schokkend zouden zijn. Toch bleef ik kijken. En nu kan ik weer niet slapen…
The secret of life is death
Ik peper mezelf in met drogredenen om vooral maar niet bang te hoeven zijn. Niet bang zijn voor de wereld. Niet bang zijn voor de dood. Maar juist dat laatste, die doodsdreiging, díé laat je voelen dat je nog leeft. Als je geen angst hebt dat alles binnenkort voorbij zal zijn, weet je het leven zeer waarschijnlijk ook niet op waarde te schatten.
Jaarwisseling, een definitief afscheid
“Kom, het is precies twaalf uur. Zullen we even bij opa gaan staan?’’ Mijn oma stond op van de bank. We hadden samen stilzwijgend naar de oudejaarsconference gekeken, zonder ook maar één enkele keer te lachen. “Ja, laten we dat maar doen…”
Sinterklaas is kapot
De Nederlandse ‘sinterklaastraditie’ loopt op zijn eind. Geen grootse intochten, dansend en strooigoed graaiend volk of knusse familiefeesten meer. Het enthousiasme is weg. Daarom hebben we hier thuis Sinterklaas maar omgedoopt tot “Kerststart”. Met een hoop lichtjes. En gourmetten.