Knap dat je als politieagent blindelings zo’n protocol uit kunt voeren. Dat je in een dergelijke situatie in staat bent om, zonder verder nadenken en enig meegevoel, de menselijke maat ondergeschikt aan de regels te maken. Vraag je jezelf op zulke momenten dan ook af waar je mee bezig bent?
Leggende Gelde
In de tuin was de man, druk en verhit, doende met een hogedrukreiniger. “Onmiddellijk stoppen! Als je nu de pijp uitgaat, kost dat minstens 5000 euro!” krijste ik overstuur. Hij liet het zich gelukkig geen twee keer zeggen en vleide zich terstond voor de televisie op de bank met een tray bier.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Papraatje (17) – Amen
Hij bromt wat buitensmonds.
“Je moet anders gaan eten én meer drinken,” hou ik vol, “anders loopt de boel vast.” Ondertussen zet ik een groot glas water voor hem neer.
“Ik ben daar gek; ik neem straks wel een slokkie slaolie!”
Duistere tijden
Nu heeft de Italiaanse regering de kapitein van de Sea Watch-3 Italië gearresteerd, omdat ze uit pure nood clandestien de haven van Lampedusa was binnengevaren. Of zeg maar gerust binnen geramd. Het is weer een nieuw hoofdstuk in het beschamende verhaal over de omgang met migranten in Europa.
Het recht op leven is het meest fundamentele, als we dat loslaten gaan we terug naar de meest duistere tijden uit de geschiedenis.
Gekozen weg
Een weg kiezen om op een gekozen dag weg te gaan. Dat is in mijn ogen de meest dappere en sterke beslissing die een mens in (en over) zijn leven kan nemen. Gekozen weg. De laatste vonk van leven vliegt de donkere, onbekende, onophoudelijke, maar eeuwig verzachtende nacht in.
De onsterfelijkheid online
Deze ‘ontvriending’ (die er dus geen was) voelde toen als een fotoalbum dat zonder enige aanleiding uit de boekenkast donderde. Je schrikt even, pakt het verbaasd op, bladert er doorheen. En je herinnert je degenen die je dierbaar waren.
Papraatje (16) – Je bent wie je bent, hè?
Naast de bank staat een opvallend kitscherig witstenen borstbeeld van een vrouw. Ernaar wijzend, vraag ik verbaasd: “Heb je dat gekocht?”
“Welnee, dat is van zo’n dooie… uit de container gevist,” antwoordt hij trots.
Schatrijk in een doodlopende straat
“Wie zou hier in deze straat wonen?” vraag ik me zomaar hardop af.
“Ik woon hier. Al 84 jaar!” klinkt het ineens op het erf.
Verrast draai ik me om naar een oude vrouw, die me een onderzoekende blik toewerpt.
Poezenpraat (2) – Tuintuig
Ik schafte een rood fluwelen kattentuigje met bijpassende riem aan en ging, na de maand van verplicht huisarrest ter gewenning, in het weekend ’s ochtends in alle vroegte ter educatie met Kees wandelen. Waarbij we door de voordeur naar buiten gingen en via de achterdeur weer binnenkwamen.
Werk ohne Autor: een hoop werk
Alles komt voort uit de oerdrang tot overleven. Of de oerangst voor de dood. Daarbij draait het om veiligheid. Om overleven. Door onbewust continu de omgeving te scannen of je wel veilig bent. Om dat proces bewust te krijgen, moet je van goeden huize komen.
Poezenpraat (1) – De klok tikte te hard
In gedachten – en als ik het durfde, ook hardop – sprak ik haar zacht toe: “Ga maar, het is goed en het is klaar. Ga maar!” Ik wilde haar bijzonder graag het fatale spuitje en het vreeswekkende vervoer in het krappe kattenreismandje besparen.
Ik geloof, maar geloof ik?
Ik ben jaloers op mensen die in God geloven. Ik zou willen dat ik hun rotsvaste vertrouwen had. Dat God een fundament is, een almachtige vader (of moeder, kan ook) die voor je zorgt en je draagt.
Wat een dag…
Jemig, dus daar is ‘ie dan, die dag waarvan we ook vréésden dat ‘ie zou komen. Zoveel was duidelijk. Stilletjes hoop je dat het geen IS geïnspireerde mafkees is die wraak neemt voor Christchurch.
Herdenking van een vader op het ereveld in Surabaya
“Terwijl mijn vader en ik naar de plek lopen waar de ceremonie gaat plaatsvinden, dringt het ereveld zich aan mij op. Hier liggen bijna 5000 oorlogsslachtoffers begraven, allen uit de Tweede Wereldoorlog. Mannen, vrouwen, KNIL-militairen en kinderen.”
Papraatje (8) – Een beste borrel en een dode plant
Over ruim 2 weken wordt hij alweer 95, meldt hij monter. “Ja, er komt maar geen einde aan!” verzucht ik theatraal.
“Nee,” zucht hij eveneens, “en je zit hier toch allemaal om an je einde te komme, nietwaar?”