Rampzaligheden zijn bijna een soort van pornografie geworden. Even kijken voor kortstondige sensatie en opwinding. En dan weer door met al het dagelijkse. De snelheid waarmee we ongevoelig worden voor andermans leed, is schrikbarend.
Alweer een jaar geleden – Afscheid van een lieve vriendin
Met lood in mijn schoenen liep ik het ziekenhuis binnen, nadat we bij de ingang volledig doorgelicht en ontsmet waren. Het voelde ongemakkelijk om op een plek te zijn waar zoveel ziekte heerst. ‘Als Corona érgens is, dan is het hier,’ dacht ik nog. Vlak na: ‘je zal maar aan het doodgaan zijn in deze rare tijd…’
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Een goede bijsluiter voor het vaccin
“Ik neem aan, dat Trees zich, na het maken van dit uitgebreide Corona informatiebulletin, voorlopig ook niet zal laten vaccineren?” “Oh, jawel hoor. Ze heeft vorige week haar prik al gehad.”
Muziekrubriek! – Falco, woordkunstenaar met ballen
Falco. Mijn eeuwige idool. Vandaag, 19 februari, zou hij 64 zijn geworden. Jongbejaard. Maar helaas, hij is al bijna een kwart eeuw dood. Dus voor altijd middelbaar.
Afscheid. Heel gewoon, heel bijzonder
Ooit zei mijn lieve oma tegen mij: “Je wordt wel ouder, maar vreemd genoeg voelt dat niet zo. In je hoofd blijf je altijd dezelfde persoon.” Mijn oma was warm, liefdevol en zorgzaam. En dat bleef ze inderdaad. Dag, lieve oma…
Groentjes
Pruttelend moesten we onder ogen zien dat de deuk in ons “kamerplant-onderhoud-vertrouwen” te groot was geworden. Kamerplanten werden dan ook iets om bij anderen naar te kijken. Wíj waren er niet voor gemaakt.
Wenen en de machteloosheid (#ViennaAttack)
Een dubbeldikke lockdown. Geen mens op straat. En politiebusjes waar je maar kijkt. Sirenes die om de 5 minuten loeien, zelfs op 200 kilometer afstand van Wenen. En de machteloosheid die groeit en groeit.
Allerheiligen, Allerzielen, Allerjarigen
Allerheiligen en Allerzielen, christelijke herdenkingsdagen die enkel het resultaat zijn van het omdopen van Keltische feesten door de katholieke kerk. Heidense feesten moesten weg.
“De burger” en “het volk” bestaan niet
Roeptoeteraars, stop met het roepen van termen als ‘de burger’ en ‘het volk’? Buiten jullie bubbel zijn er namelijk altijd burgers – ja, zelfs hele volksstammen – die het níét met jullie eens zijn.
God op mijn blote knietjes
Ik dacht dat alles in die kerken draaide om naastenliefde en leven als een goed mens? Waarom ga je dan in een tijd, waarin een virus de gezondheidszorg op zijn kop zet en de maatregelen het sociale leven en economie ontwrichten, gewoon je goddelijke gang?
Mijn verhaal (16) – Een rollercoaster zonder einde
Ik moet inderdaad blij zijn met mijn situatie, zoals een lezeres onlangs opmerkte. Ik heb dan wel kanker gehad, maar lijk er toch ‘makkelijk’ vanaf te komen. Zij heeft wél uitzaaiingen en zal haar kind niet op zien groeien…
Haathippies en reaguurders
Het verhaal van Senne is hartverscheurend. Hoe reageer je daar in hemelsnaam op? Tip: don’t be like Ronald. Want Ronald vind het “heel vervelend voor het meisje, maar…. “. Oh, die verschrikkelijke maar!
Bek houden? Horen, Zien en Schreeuwen!
Na de bevrijding keerde mijn opa getraumatiseerd terug. De oorlog was weliswaar voorbij, maar zijn herinneringen aan die gruwelijke periode bleven springlevend. Hij sprak er met niemand over, zelfs niet met zijn vrouw.
Klussen met vallen en opstaan
Ik viel naar voren en slaakte een harde kreet. De koffie schoot met flinke snelheid uit het kopje; recht in mijn gezicht én op het laminaat. En toen… moest de trap opnieuw geverfd worden.
Ik. Wil. Dood.
Je moet sterk zijn in deze maatschappij. Sterk, vrolijk en hard. Negatieve emoties houd je voor jezelf. Zet je masker op. Houd je vuile was binnenshuis. “Hoe gaat het met je?” “Goed…”