Intens tevreden kijkt hij een tijdje uit het raam naar de wuivende, kale boomtoppen, blij dat niemand aan z’n portemonnee kan komen. Dan betrekt zijn gezicht en hoor ik een diepe zucht. “Toch wou ik dat ze bij me terugkwam…”
“Fock you, Nederland”
Mag ik je even met je neus uit de toiletrollen halen? Er gebeuren namelijk ook nog andere dingen in de wereld. De “Excuses van de Koning” tijdens diens staatsbezoek aan Indonesië bijvoorbeeld.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Coronaverhalen – Over oorlog en wachtrijen
Ineens bedacht ik me dat er een kans bestaat dat ik later mijn kleinkinderen verhalen over de Coronacrisis zou vertellen. Hoe ik dan met trots zou vertellen over de mensen, die met gevaar voor eigen leven dag en nacht klaarstonden om anderen te redden.
Papraatje (27) Coronacoma
Dagelijks is hij druk doende – in vermoedelijk comateuze toestand – met het volgen van het journaal. Want er schijnt wat bijzonders aan de hand te zijn, waar hij het fijne van wil weten. En daarmee is de Coronacomakous af.
Ik ben van kamp geswitcht. Mensen, blijf alsjeblieft thuis? (#Corona)
Ja, uw razende Corona-reporter meldt zich weer eens. En nu om eerlijk en ruiterlijk toe te geven, dat ik vrees dat ik heel fout zat met mijn “het zal allemaal wel meevallen” en “mensen, het is maar een griepje”. Inmiddels denk ik er heel anders over.
Ik ben óók ziek van ’t virus… (griep vs. corona – revisited)
Doodeng, dat Coronavirus. Want inmiddels ben ik er zelf óók ziek van. Inclusief lichte verhoging (die verhipte cortisollevels, hè) en misselijkheid. Alleen hoesten doe ik (nog) niet. #WiseUp!!
De Carnavalsmis – Snap je ’t niet? Snap ik wel.
“Ik begrijp er echt niks van,” zei iemand in een van mijn vele groepsapps, toen ik een foto van mezelf plaatste met carnavalsoutfit en een glas bier in mijn hand. Ik snap dat wel. Ik heb thuis namelijk ook zo’n niet-snapper op de bank zitten.
Muziekrubriek! (Falco – Out of the Dark)
Ja. Alwéér Falco. Ik weet het, ik weet het; vorige week had ik het ook al over mijn jeugdidool. Maar nu heb ik een valide reden om dat nog een keer te doen. In de tussentijd was ik namelijk bij zijn graf, op het Weense Zentralfriedhof.
Paniek is goud waard
Het zal wel aan mijn leeftijd liggen, maar met de voortschrijdende jaren komt ook het ‘see how many fucks I give’-gevoel. Noem het kop in’t zand steken, noem het onder een steen leven. Soit.
Het nieuws: praktische feiten of enkel fake en sensatie?
Voor de media is zo’n nieuw virus natuurlijk goud. Want ophef! Angst! En dus: Clicks! Hoera. En dat, terwijl het ‘gewone’ griepvirus vele malen dodelijker is dan dat coronageval.
Zoenend naar de overkant
Het is een mooie kist. Robuust en sterk. Net zoals mijn man was. Uit gewoonte heb ik de radio in de auto aangezet. En meteen ook weer uit, want ik vond het ongepast. Toen kwamen de tranen.
“De laatste 24 uur” – kan het nog erger?
De klapper volgt als een van plezier kraaiende Albert Verlinde dan ook nog even naar het pretpark mag. Want “je wordt toch weer een beetje kind, hè?” Ja, Albert, ga maar eens goed over de kop in die rollercoaster. Want misselijkmakend, dát is het zeker.
Echte liefde is (was) mooi
Gisteren was ik op visite bij een vriend die zijn vrouw verloren heeft. Ze was zijn grote liefde. Hij is onbeschrijfelijk verdrietig en vertelt. In hun gezamenlijke biografie staan prachtige verhalen over echte liefde. Slechts een spatie waren ze altijd van elkaar verwijderd.
Kees, Jules en het nieuwe jaar
Ik hou van de stilte van de vroege ochtend. Er is geen ochtend zo lang stil en knisperend pril als die van Nieuwjaarsdag. En nooit slaapt het kennelijk zó lekker als na 77 verschoten miljoenen aan doffe dreunen, knallend kabaal en gillend geweld, gelardeerd met kruitdampen.
Muziekrubriek! (Apparat – Goodbye)
‘Goodbye’ van Apparat samengevat: Niet zeiken en niet liegen; gewoon naast me gaan liggen en oren dicht als ik schreeuw. Verberg je twijfels, val in slaap en als je wakker wordt, merk je dat ik enkel een nachtmerrie was. Prima tekst.