De gebruiksaanwijzing was bijbel-dik en ik was de draad op bladzijde 1 al kwijt. Opgeven is altijd een optie voor mij, dus ik schoof het lockerding opzij en ging iets anders doen. Over een jaartje of zo nog maar een keer proberen.
Open einde
De meeste conversaties zijn de moeite van het afluisteren niet waard. Waarom zou je in hemelsnaam al je luisterenergie verspillen aan vermoeiende prietpraat? Maar: sommige terrasgesprekken zijn om te smullen!
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Klussen met vallen en opstaan
Ik viel naar voren en slaakte een harde kreet. De koffie schoot met flinke snelheid uit het kopje; recht in mijn gezicht én op het laminaat. En toen… moest de trap opnieuw geverfd worden.
Van bushokjes en katten (hangjongerellende)
Om te voorkomen dat jullie een derde bushokje gaan vernielen of de nieuwe kat van de buren mollen, heeft mama iets leuks bedacht om jullie wat afleiding te geven: een Nederlandse taalles.
Lekker blijven plakken
Als door een wesp gestoken pakte ik de schaar, knipte driftig de twee briefjes van 10 in ieniemini stukjes, stopte dat terug in de enveloppe en deed er nog een rolletje plakband en een briefje bij met de tekst: ‘Steek ’t maar in je reet. Plak ze!’
Emma’s nieuwe leven (10) – Hij slaat mij
Die extreme alertheid vrat energie, kan ik je vertellen. Zeker in combinatie met het aantal klappen dat ik kreeg. Klappen die steeds harder werden. Ik was ‘kapotmoe’, zoals onze zoon zou zeggen. En dan letterlijk.
Een fijne dag
Mijn moeder had een kutdag. In ieder opzicht. Dan zit je niet te wachten op een zijige kerel die je elke ochtend een fijne dag wenst. Toch?
Ik cancel, jij cancelt, wij cancelen
Ik ben klaar met die hele cancelcultuur. Ik trek ’t niet meer. My middle name is nuance. Ik verafschuw iedere vorm van activistisch extremisme. Cancel jezelf maar.
“Covid Brain” – huh wat?
Het aantal mensen met een (zware) depressie als gevolg van de Corona-maatregelen stijgt. Maar ook de kennis over “Covid Brain Damage” groeit gestaag. Huh, wát?
Een dag uit het leven van een mislukte vrouw
Overal zit, plakt of hangt eten. Mijn witleren bank, mijn witte kussens, mijn witte muren, mijn witte hoogglanskeuken, werkelijk álles zit onder de smurrie. Zelfs aan het plafond kleeft wat.
Met een schone lei
“Hij reageerde heel laconiek. Hij was verliefd geworden op een collega. Afgelopen nacht was ze bij hem blijven slapen. Ze was zojuist naar haar huis vertrokken, net voordat ik binnenkwam…”
Goed Fout
De coronakliklijnen, waar een ruime meerderheid van de bevolking voorstander van zou zijn, staan, volgens de berichtgevingen, roodgloeiend. Verbazingwekkend. Verontrustend ook. Maar je snapt ineens dat mensen, die ”fout” waren in de oorlog, het “goed” meenden…
Dating in ’t kwadraat
Voordat ik de man leerde kennen waarmee ik nu al bijna 10 jaar getrouwd ben, was mijn liefdesleven een aaneenschakeling van ellende en drama. I blame the internet. Pre-internet was er namelijk nog niet veel aan de hand.
Schaamluis
Inwendig jank ik luid. Corona is al pijnlijk, maar in de afstandelijke Coronatijd luizen krijgen, dát is helemáál om je dood te schamen. Van wie hebben we ’t dan gekregen? Ze zouden ook een contactapp moeten maken voor luizen.
Emma’s nieuwe leven (1) – Even voorstellen
Onze nieuwe gastschrijfster Emma Breeder doet een boekje open over haar nieuwe leven, een heftige herstart na het absolute nulpunt bereikt te hebben.