Ik praat met knuffels. In de tijd dat ik in iemands armen wegkruip, vertel ik zonder woorden hele verhalen. En ik hoor de verhalen van anderen. Ik voel dat ze van me houden en me gemist hebben. Maar dat kan nu niet meer…
Emma’s nieuwe leven (15) – Stinkende wonden van jaloezie
Alle klappen van vroeger komen in het heden weer net zo hard aan. De psychische schade die ze destijds aanrichtten, voel ik steeds sterker terugkomen. Ze vullen de stinkende wonden van de jaloezie.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Mijn verhaal (13) – Een arts uit duizenden
Als ik het ziekenhuis verlaat, begin ik te huilen. Niet zozeer uit angst, meer uit frustratie. Voorlopig nog geen duidelijkheid en die onzekerheid is doodvermoeiend. Ik word terug gezogen in een draaikolk van gedachten en emoties.
En jij? Ben jij wél “normaal”?
Zijn er nog normale mensen aanwezig hier op internet? Mensen met een genuanceerde mening? Mensen die niet gelijk gaan schreeuwen? Mensen die zaken van twee kanten kunnen bekijken? Mensen met empathie? Bestaan dat soort mensen nog in deze wereld?
Hoera voor Youtube! (Nou ja, meestal dan)
De gebruiksaanwijzing was bijbel-dik en ik was de draad op bladzijde 1 al kwijt. Opgeven is altijd een optie voor mij, dus ik schoof het lockerding opzij en ging iets anders doen. Over een jaartje of zo nog maar een keer proberen.
Mijn verhaal (11) – Nep-kankerpatiënt
Tussen mijn oren speelt zich nog een heel ander proces af. Ik voel me nog steeds geen kankerpatiënt. En technisch gezien bén ik dat ook niet. Niet meer. Tussen diagnose en tumorverwijdering zat maar 1,5 week…
Klussen met vallen en opstaan
Ik viel naar voren en slaakte een harde kreet. De koffie schoot met flinke snelheid uit het kopje; recht in mijn gezicht én op het laminaat. En toen… moest de trap opnieuw geverfd worden.
Emma’s nieuwe leven (9) – De centjes
Onze zoon moet erg wennen aan het ‘arme’ leven. Hij snapt het. Nou ja, theoretisch dan. Maar in de praktijk ondervindt hij toch meer last dan hij zelf had verwacht.
Een fijne dag
Mijn moeder had een kutdag. In ieder opzicht. Dan zit je niet te wachten op een zijige kerel die je elke ochtend een fijne dag wenst. Toch?
Geduld… een schone zaak?
Dat irritantie FaceTime-rinkeltje. De tweede keer al! Zonder op het scherm te kijken wie er zo dom is om mij bij mijn drankgelag te storen, neem ik op. Dat wil ik eigenlijk helemaal niet, maar het lijkt de enige uitweg.
Een (halve) dag uit het leven van een mislukte vrouw (2)
Ik zie een oudere man hevig geïrriteerd gebaren. Iets met ‘Doorrijden, trut!’ Waarop ik hardop denk: “Als je een béétje kunt rijden, had je er makkelijk langs gekund, zak!” Toch zet ik mijn bolide maar weer in beweging. Geen zin in verdere confrontaties.
Emma’s nieuwe leven (6) – Geldnood
Het werd al snel pijnlijk duidelijk dat ik geen besef van de waarde van geld had. Zonder na te denken kocht ik een leuk jurkje van een topdesigner. Met het schaamrood op mijn kaken bracht ik ’t ding weer terug.
Een dag uit het leven van een mislukte vrouw
Overal zit, plakt of hangt eten. Mijn witleren bank, mijn witte kussens, mijn witte muren, mijn witte hoogglanskeuken, werkelijk álles zit onder de smurrie. Zelfs aan het plafond kleeft wat.
Ben jij ook een Facebook-algoritmeslachtoffer?
Wat ik eigenlijk wil zeggen: in feite zijn we allemaal algoritmeslachtoffers van Facebook. We zíén elkaar allang niet meer, puur omdat Facebook dat zo wil. Reageer ik iets te lang niet op jou? Kom jij niet meer voor in mijn timeline of meldingen. Reageer jij iets te lang niet op mij? Zie je mij ook niet meer.
Dagboek van een actrice – Slechte acteurs
Onze actrice Annie windt zich op over de gruwelijk slechte acteurs in reclamespotjes. “Als je in zo’n draak van een reclamespot komt, dan weet je dat je gefaald hebt als acteur.”