Na de vakantie had ik eindelijk weer energie. En dus rende ik joelende die berg van het dagelijkse leven weer op. Ik was beter aan het worden! Ik kon dit. Appeltje-eitje. Naar de top en daar voorbij! Euh… niet dus.
Krabgeit
Ik ben een pulkert. Een friemelfreak. Een korstenmaniak. Een krabgeit. Ik peuter en pruts aan alles wat midden in het helingsproces zit. Ik krab aan iedere huidoneffenheid.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Onderzoek onthult schokkende waarheid: Vrouwen vaker het slachtoffer van trappen!
Vraagt nu echt niemand zich af waarom? Waarom werd er überhaupt tijd en energie besteed aan dit epische onderzoek? “Vrouwen zijn goed in van de trap donderen.” #zucht…
B&B Vol Liefde! (Afl. 32) – Walter weer alleen (exit Corina)
De liefde op de Franse spiri-berg van Walter wil niet vlotten. Ook Corina is nu exit. Geen kriebels in de buik. Walter is klaar. Home alone (again). #BenBVolLiefde
Wat een leuke kinderen; geniaal gewoon
Waarom denken alle ouders altijd dat hun kind hoogbegaafd is? Ik heb een tijdje in een boekwinkel gewerkt en daar kreeg ik frequent te maken met ouders en de onstuitbare adoratie voor hun slimme kinderen. Mijn ouders waren niet zo. Die zagen mijn genialiteit totáál niet.
B&B Vol Liefde! (Afl. 29 ) – Koude Oorlog!
En zo eindigt een verhaal dat zó veelbelovend begon, plotsklaps in een Koude Oorlog. Ze loopt straal langs hem heen met haar koffer en hij kijkt demonstratief de andere kant op. En ik? Ik ben flabbergasted… #BenBVolLiefde
Endlife-crisis (want die midlife-crisis, die was ooit)
Ik noem het maar wat het is: ik ben gehandicapt. Al een jaar of twee lijd ik – soms helse – pijn. Non stop. Ik leef op tramadol, NSAR, ibuprofen en paracetamol. In die volgorde. En ik voel me oud. Stokoud. Ja, ik heb een endlife-crisis.
B&B Vol Liefde! (Afl. 21) – Geen tantrische verbintenissen
Walter is not amused. Mensen die afscheid van hem nemen, doen dat gewoonlijk op een liefdevolle manier. Nou, hier is weinig liefde te bekennen! #benbvolliefde
Wie is die mevrouw?
“Klaar! Hoe vind je het geworden?” Verwachtingsvol kijkt de kapster me aan terwijl ze een spiegel achter mijn hoofd houdt. “Jeetje, ik lijk wel 10 jaar jonger,” verbaas ik me zowaar.
Op vakantie zonder lief en navigatie
“Ik heb besloten om toch niet met jou op vakantie te gaan.” Vol ongeloof staar ik naar hem. We waren van plan om samen naar Zuid-Frankrijk te gaan. Een appartemen, met een schitterend uitzicht op de Roquebrune. Maandenlang had ik ernaar uitgekeken.
Wat kanker met je doet (Afl. 12 ) – De Derde!
Morgen zal ik mij weer bewust zijn van alles wat ik wel heb. Zal ik minder verlangen naar wat had kunnen zijn. Maar voor nu staar ik even in het duister. Rouw ik om wat ik had. Om wat ik zó graag had willen hebben.
Wat kanker met je doet (Afl. 10) – Over k*tkinden en andere duiveltjes
Een rotjong noemt mijn lieve manneke een k*tkind. Een duiveltje op mijn schouder laat me panikeren. Meer pijn. Meer zorgen. Meer wanhoop. Nee, het gaat nog niet goed. Nog lang niet.
Wat een dagen… (deel 3) – En het werd toch een bijzondere dag
Een vervelend bezoekje aan de huisarts en een interessant gesprek met medepatiënten over bejaardentehuis Nellestein, het park waarin ik het genoegen heb te mogen wonen.
Een nieuw maatje
Ik voel me ongelooflijk kwetsbaar als ik mijn ziel op tafel leg en hem vertel over die lieve, fijne, intelligente, wijze maatjes van vroeger, en hoe ik hen mis.
Zie! Caroline T. vond het ook maar niks!
Ik wil dat het NU overgaat, die overgang. Ik ben het spuugzat. Ik vind het de hel. Net als Caroline Tensen. Alleen schrijf ik er geen boek over, want een boek van een non-BN’er over dor hout en afgevallen blaadjes wil toch niemand lezen.