“Ik weet wel waar ze is…,” zeg ik, terwijl ik zoveel mogelijk warmte in mijn stem probeer te leggen, ter compensatie van de ijskoude boodschap die gaat volgen.
“O ja…? Waar dan? In Friesland?” veert hij verheugd op.
“Nee, ze is op de Zuiderbegraafplaats.”
Papraatje (21) – “Ze is bij me weg”
Hij doet zich zwijgend tegoed aan de hem onbekende kost. Niet lullen maar vullen. Om de paar minuten moet zijn grote witte zakdoek eraan te pas komen.
“Weet je dat ze weg is?” vraagt hij, zonder enige aanleiding.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Tiener overleeft maar liefst 6 uur zonder wifi
Een medewerker van de kinderbescherming voegt hieraan toe: “Ongelooflijk dat er anno 2019 nog ouders zijn die dit hun kinderen aandoen. Een schande is het. Ja toch, niet dan?” Een agente, die duidelijk aangedaan was, gaf als commentaar: “Ik vind dat deze ouders voor grove nalatigheid moeten worden aangeklaagd… Dat vindt u toch ook, neem ik aan?
Herenbezoek
Ik trek mij discreet terug op mijn werkplek boven; de jeugd gaat Netflixen. Als ik naar beneden sluip om wat te drinken te halen, zie ik dat ze uitgebreid liggen te loungen. Biertje in de hand, zijn hoofd op haar schoot. Ze kroelt zijn haren. Oh oh…
Oh Greta, laat je niet piepelen?
Negatief side effect als een jong persoon als Greta zich met zoveel passie inzet voor een goede zaak: social media. De mensen die het allemaal beter weten. De ontkenners, de moddergooiers, de afbranders, de populisten, de mauwers, de zeveraars en de eikels.
Ik denk dat ik al 64 jaar van jou hou
Aan een andere tafel vertelt een vrouw haar eigen man dat ze al 64 jaar getrouwd zijn.
“Al 64 jaar?”
“Ja. Lang hè?”
“Nou! En ik denk dat ik ook al zo lang van jou hou.”
Papraatje (20) – Ratjetoe
“Ik ben geen belmens,” verklaart hij humeurig, “belle doe ik alléén as het echt nodig is; niet voor een lulpraatje.” Bij deze mededeling kijkt hij mij doordringend aan. “En ik heb nou eenmaal de pest aan lulpraatjes.”
Een permanente tentoonstelling van natuurschoon
“Geen internet dus,” constateert mijn zoon teleurgesteld met zijn mobiel in zijn hand.
“Nee, geen internet. En je zult het misschien niet geloven, maar er staan hier boerderijen, die zelfs geen adres hebben. Omdat er op die plek geen straatnaam bestaat.”
Heel even weer terug naar toen, kan dat?
Dat gevoel van rijkdom door iets kleins is weggevallen. Er is genoeg, alles altijd in overvloed. Snoep trek je gewoon uit de kast. Een euro kun je soms gewoon verliezen. We zijn rijker dan we ooit waren. En toch voel ik me zo vaak armer dan toen.
Papraatje (19) – Vruchteloos
Morgen is hij vermoedelijk weer vergeten dat hij een fruitliefhebber is en binnen een week is de boel rot en beschimmeld en sterft het in huis van de vliegjes, die dan vervolgens met harde hand en krant bestreden moeten worden.
Tafelgesprekken (5) – Onbeleefde meute
“Wat heeft jou ineens gebeten?” Het is namelijk nogal een uitbarsting voor zijn doen. “Niks. Ik vind het gewoon raar. De bediening in het pizzarestaurant waar ik vanmiddag met de jongens van de klas was, doet altijd ook alsof zíj de koningen zijn in plaats van wij klanten.
Droppen die hap!
Vroeger waren droppings in ieder geval géén reden tot ophef. En nu – in Nederland – eigenlijk nog steeds niet: enkel de wereld om die droppings heen is veranderd. Mensen zijn angstiger, meer wantrouwend en veel meer beschermend. Overprotective. Vooral in de VS, klaarblijkelijk.
Papraatje (17) – Amen
Hij bromt wat buitensmonds.
“Je moet anders gaan eten én meer drinken,” hou ik vol, “anders loopt de boel vast.” Ondertussen zet ik een groot glas water voor hem neer.
“Ik ben daar gek; ik neem straks wel een slokkie slaolie!”
Perfecte vrouwen zweten niet
Het is alsof de natuur je als toetje nog een flinke schop onder je kont nageeft. De opvliegers zijn next level awkward. Het is alsof er diep van binnen een vulkaan huist die voortdurend op het punt van uitbarsten staat.
Schatrijk in een doodlopende straat
“Wie zou hier in deze straat wonen?” vraag ik me zomaar hardop af.
“Ik woon hier. Al 84 jaar!” klinkt het ineens op het erf.
Verrast draai ik me om naar een oude vrouw, die me een onderzoekende blik toewerpt.