Mijn moeder lijkt op mijn oma en ik lijk steeds meer op mijn moeder. Dus lijk ik ook op mijn oma. Inclusief wangzakjes. Vastgeroeste kilo’s. En hangend halsvel. Niet meer weg te krijgen.
Een vreselijk gehucht, ruimte en rust
“Ik snap echt niet waarom je ooit in zo’n vreselijk gehucht bent gaan wonen… Achteraf bekeken, had je beter in Rotterdam kunnen blijven.” Mijn moeder vindt mijn woonplek maar niks.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
De leeftijdskloof (kalenderleeftijd vs. gevoelsleeftijd)
Ik praat met mijn oma over ouderdom. Ons gesprek wordt bruut onderbroken. Mijn moeder – die nog steeds volop zappend, append en beppend in het leven staat – belt video. Zuchtend neem ik op. Ik vind videobellen verschrikkelijk
Van Taai-Dood naar Taai-Fun
‘Begin toch weer eens met een beetje sporten,’ zei ik tegen mijn puber, toen ze weer met een geestelijk afwezige blik op de bank hing. ‘Je moet toch íéts doen?’ Ik werd onvriendelijk bedankt.
Bek houden? Horen, Zien en Schreeuwen!
Na de bevrijding keerde mijn opa getraumatiseerd terug. De oorlog was weliswaar voorbij, maar zijn herinneringen aan die gruwelijke periode bleven springlevend. Hij sprak er met niemand over, zelfs niet met zijn vrouw.
Dag kindertijd! (Laatste schooldag)
Op het plein is het een komen en gaan van schoolverlaters. De vluchtige ‘distance hugs’, die net-niet-knuffels die ik even ervoor al op het schoolplein had gezien, vliegen je om de oren. Grappig hoe iedere generatie haar eigen oplossingen vindt.
The Bold Type brengt inzicht op een luchtige manier
The Bold Type is een serie gebaseerd op het leven van Joanna Coles, voormalig hoofdredacteur van Cosmopolitan (hold on, niet meteen afhaken!). Het is een serie die op een vrij luchtige manier ingewikkelde onderwerpen aankaart, en daarover nieuwe inzichten biedt. Ik ben verknocht.
Het gaat er Spaans aan toe
Sinds het besef dat ik mezelf middelbaar mag noemen, merk ik dat er vaker momenten zijn waarop ik denk: hóé ben ik met zo’n vaart ineens hier verzeilt geraakt? Aan welke afslagen ben ik, zonder dat te beseffen, voorbij geraasd?
Racisme en zo
Ik zal mezelf nooit vergelijken met een zwarte man of vrouw die opgroeit in Amerika. Ik kan me namelijk niet voorstellen hoe het is om dagelijks geconfronteerd worden met racisme.
Papraatje (30) – De Vrijheidsprijs
“Enne… waarom is die croma-griep tege same?” wil Pa, na veel gepeins, weten. Hij draait de boel om, maar zó kan je er natuurlijk ook naar kijken. “Dat is volgens de regering beter voor onze veiligheid,” leg ik uit. “Wat een onzin! Ik vertrouw het voor geen meter,” briest hij.
De Corona Kronieken (5) – Paasontbijt met Pubers (en koffie)
Tegen elven is het tijdstip daar: het duurt me te lang. Ik brul naar boven: “JOEHOE! KINDEKES!! PAASONTBIJT!!!” Dan fluit ik mijn ‘kom-NU-naar-beneden-want-ma-wordt-ongeduldig’-deuntje. Dat werkt altijd.
De Corona Kronieken (3) – Virtueel theeleuten voor dummies
“Wie is Guest?” whatsapp ik, “Iemand van jullie? Wie laat ik nu binnen?” Mijn pa blijkbaar. “Maar ik kón helemaal geen naam intypen!” typt hij verontwaardigd terug. Ik laat hem binnen en zie mijn ouders lachend achter de computer, allebei braaf met een kopje thee voor de neus.
75 jaar bevrijdingsdag, hoe ga jij het vieren?
75 jaar geleden werd Nederland bevrijd. Maar vieren zoals we van plan waren, zit er dit jaar niet in. Staan we daar wel genoeg bij stil?
Papraatje (27) – Ze is bij me weg – deel 3
Intens tevreden kijkt hij een tijdje uit het raam naar de wuivende, kale boomtoppen, blij dat niemand aan z’n portemonnee kan komen. Dan betrekt zijn gezicht en hoor ik een diepe zucht. “Toch wou ik dat ze bij me terugkwam…”
Mama-cool is nog lang niet cool
Tijdens het uitmesten van mijn kledingkast aast dochter op ‘baggy’ kledingstukken. En word ik mij er pijnlijk van bewust dat “cool” nog lang niet cool is…