Mijn kind heeft ongelooflijke mazzel dat ik zo’n enorme hamsteraar ben en dat ik dus al die ingrediënten ‘gewoon’ zomaar even in huis heb. Ik heb etensvoorraden waarmee je in een schuilkelder makkelijk drie weken met acht man kunt overleven.
Overbezorgde moeder? Nou en!
Minimaal eens in de twee weken hebben mijn dochter en ik een discussie over alleen in het donker naar huis fietsen. Ik vraag me dan ook regelmatig af of ik niet daadwerkelijk een té overbezorgde moeder ben.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Red de kinderen van de volwassenen!
Zodra kinderen wat groter zijn, zullen ze alsnog moeten leren dat de wereld keihard is en niet iedereen je vriend. Hoe graag we dat misschien ook willen, die eerlijke, iedereen includerende samenleving bestaat niet en zal ook nooit bestaan.
Die pubers van tegenwoordig doen echt niets meer! #Raar
Na twee uur vind ik het iets teveel rust: zo lang niets horen maakt onrustig. Bij een goede helikoptermoeder steken de zorgen dan toch wel een beetje de kop op; geen bericht goed bericht geldt niet langer. Wat vreten die pubers in hemelsnaam uit, daar beneden?
HPV-inenting. Een goed gesprek
De HPV-inenting is nog steeds erg nieuw, de langetermijnervaringen nihil. En aangezien dochter met haar destijds 11 jaren nog allergisch tegen manvolk was, besloten we toen dus te wachten. Maar nu is de HPV-prik dus weer een thema hier in huis.
Kinderen niet gewenst!
Ik erger me soms dood aan de kinderen van anderen. Niet alleen in restaurants; ook in vliegtuigen, hotels, zwembaden, wellness centers of bioscopen. Kinderloze vluchten lijken inmiddels een gat in de markt te zijn. Hetzelfde geldt voor hotels en zelfs hele vakanties. Mensen willen zelfs wel méér betalen voor kindvrije service. Begrijpelijk, vind ik.
Wat een knulleke, die Knol
Ik klink nu waarschijnlijk totaal bejaard, maar dat menneke met de naam Enzo Knol is toch werkelijk geen voorbeeld voor welk jong mensch dan ook?
Hoera! We zijn een stichting!
Stichting HoeMensenDenken is een feit!! Met z’n allen, met z’n aahaaallen, met z’n allen zijn we nu maar mooi in de aap gelogeerd…
Nee hoor, dit is mooi man! Wij vieren deze heuglijke mijlpaal met vol geweld: CHAMPAGNE!!
Hoe overleef ik…
Soms moet ik er diep van zuchten. Maar het klopt: het is allemaal inderdaad niet eenvoudig. Hij zei wat, hij zei niks. Hij keek, hij keek niet. Hij stond in de buurt, hij liep weg. Elke boe of bah is aanleiding voor heftige gevoelsuitbarstingen en intense stemmingswisselingen.
Ga toch fietsen man!
De ouderen die me zonder enige moeite inhalen, die snap ik nog wel. Beter dan thuis zitten en niet de deur uit kunnen. Maar het is zó demotiverend… Ik doe enorm mijn best om vooruit te komen en ben trots op mezelf als me dat ook enigszins lukt met -27392 graden onder nul en dikke wind tegen.
Wij van HMD en HVD deden DIT!!
Zaterdagavond was het zover: de tweede HoeMensenDenken-meeting (bij @EetbarDit) was een feit. De redacteuren van HoeGehandicaptenDenken en HoeOuderenDenken waren helaas verhinderd en die van HoeDierenDenken mochten niet naar binnen, maar verder zaten de (bijna) voltallige redacties van HoeVrouwenDenken en HoeMannenDenken aan één tafel. Een unicum!
Floris en zijn lans
Zes was ik. Of misschien al een beetje zeven. Op het geijkte tijdstip zat ik met mijn kleine meisjesbillen op het puntje van onze blauw met gele bank, mijn gezicht vastgeklonken aan de televisie. Zodra de muziek aanzwol, draaide mijn verliefde hart overuren.
Verliefd!
“Ik denk dat hij mij ook leuk vindt!” roept mijn dochter me toe. “Maar het schiet niet echt op! Ik bedoel, … hoe leer ik hem wat beter kennen?“ Ze informeert naar een oplossing.
It’s so heavy… (probleempubers en sufkopouders)
“Als jij alleen maar met je mobiel prutst, ga ik nog even boven werken, hoor!”
Geen antwoord.
Oh, toch. “Ja hoor, mam, doe maar lekker,” mompelt ze.
Er is iets goed fout, maar ik weet niet wat. Moeder zijn is soms best lastig.
Wat zei je ook alweer? Ik ben het vergeten…
Ik heb het met alles, die vergeetachtigheid. Afspraken, boodschappen, gedachtes. Het lijkt een grote chaos. Wat dacht ik nou net ook alweer? En wáár is mijn lijstje, waarop ik heb geschreven wat ik allemaal moet doen en niet mag vergeten?