Waarom denken alle ouders altijd dat hun kind hoogbegaafd is? Ik heb een tijdje in een boekwinkel gewerkt en daar kreeg ik frequent te maken met ouders en de onstuitbare adoratie voor hun slimme kinderen. Mijn ouders waren niet zo. Die zagen mijn genialiteit totáál niet.
Met je kop boven het maaiveld
‘Die moet je nemen schatje!’ riep ik enthousiast.
Mijn dochter bekeek het kledingstuk van vijf meter afstand, gunde het één hele milliseconde aandacht en antwoordde: ‘dat dragen wij (!) niet.’
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Gewoon niks
Wat je wél moet leren,” vervolg ik onverstoorbaar, “is accepteren dat sommige situaties niet te veranderen zijn. Je moet je erbij neerleggen dat niet alles altijd gaat zoals jij wilt. Dat is namelijk óók volwassen worden. Want nu heb je je compleet uit de baan laten werpen door een kleinigheid.”
Het Anti-sloof offensief
Na jaren van klagen, boos worden, smeken, dreigen en belonen, heb ik het “huishouden” als zodanig opgegeven. Nu mieter ik alles gewoon vanaf de drempel hun slaapkamers in en trek de deur dicht. Klaar!
Goud! Vissen!
“Mama, wij willen weer een hond…”
“Nee.”
“Wij zullen hem ook verzorgen en uitlaten en zo.”
“Nee.”
“Maar als wij dan zelf meebetalen van ons zakgeld?”
“NEE. Einde discussie.”
Monday, Monday
Hersenen om half 7 ’s ochtends aanzwengelen na twee weken vakantie, het lukt me niet. Maar het is weer een gewone maandag, dus het moet. Die Mamas & Papas snapten er destijds niks van. Die waren volgens mij helemaal geen ouders. Anders hadden ze wel “Monday, Monday, NO good to me” gezongen.
Sneeuwvlokjes
Sneeuwvlokjes hebben allemaal wel iets. Winterdipjes, burn-outs, depressies. Ze zijn whatever-foob, hebben zere enkels of knieën, chronische algehele malaise, hoofdpijn, keelpijn, hooikoorts en vooral heel veel auw aan de lange tenen die zó ver uitsteken dat er altijd wel iemand op gaat staan.
“Mama, help mij?”
Wat is dit voor manier van omgaan met pubers? Zijn ze daar het pedagogische spoor echt compleet bijster? Dreigen met een zittenblijfjaar en zelfs met van school gestuurd worden, voor een (1!!) uurtje spijbelen? Dit vergeet mijn dochter haar leven lang niet meer.
Buitengewoon treurige verhalen over trieste mislukkingen (3) – Eerste kus tragedies
Hij hing met z’n knokige armpjes om mijn schouders en bewoog zijn kinderlipjes in de richting van mijn gezicht. Ik was absoluut geen agressief meisje, maar op dat moment heb ik met een gebald kindervuistje op zijn gezicht getimmerd.
Het leven van Emma (46) – Voorlichting van moeders
“Maa-haam, doe heel effe normáál, zeg!?!” riep mijn zoon. “Denk je nou écht dat ik dat allemaal van JOU wil horen? Ik heb dat allang geoefend hoor, maak jij je maar geen zorgen,” schamperde hij. “En als je het dan toch allemaal al zó graag wilt weten…”
Tafelgesprekken (11) – Keep on smiling
Tijdens het eten graait zoon (18) een oud, vergeten boekje met de titel “Kid Cooperation” uit de kast. “To make children understand who’s in charge. Okayyy dan… Echt, mam?” Euh…
Tafelgesprekken (10) – De DIY orthodontist
Ze weten, kennen en kunnen ook werkelijk alles, die pubers van vandaag de dag.Ik ben eigenlijk best benieuwd of hun kinderen nóg erger worden. We gaan het vast binnenkort zien.
Lichtpuntje: Mensen zijn mensen, dus waarom…
“Ah! Het nieuws. Mijn favoriete comedy serie. Niks grappigers dan mensen die de algehele ondergang der mensheid op tv willen volgen.” En terwijl zoon wegloopt om boven zijn serie verder te kijken, fluit hij…
Van Taai-Dood naar Taai-Fun
‘Begin toch weer eens met een beetje sporten,’ zei ik tegen mijn puber, toen ze weer met een geestelijk afwezige blik op de bank hing. ‘Je moet toch íéts doen?’ Ik werd onvriendelijk bedankt.
Het laatste nieuws: “Friemeldepiemel!”
Over de groep in hun schulp gekropen net-niet-BN’ers is al veel geblaat en veel (niet) bekend. Het is met name duidelijk geworden dat zij na hun initiële oproep #ikdoenietmeermee inderdaad nergens meer aan meedoen.