Gisteravond zei ze in een opwelling tegen haar dochter: “Ik ga pas dood als álle blaadjes van de boom gewaaid zijn.” Het had strijdlustiger geklonken dan ze had verwacht. En de bladeren weigeren te vallen.
De tand des tijds (op bolle pootjes)
Nu ik richting de 60 ga, is bij mij de nieuwigheid er al enige tijd ruimschoots vanaf. Lang heb ik gehoopt dat het op een of andere manier nog wat zou gaan worden, maar dat is helaas niet gebeurd.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Muziekrubriek! (Leighton Meester feat. Scott Grimes – That’s all I’ve got to say)
We graven onze “Muzierkrubriek!” weer uit. Want: te leuk. Vandaag op de late avond nog een mooie van onze Trekkie en Orville-fan Karin. Mooi werk! <3
Rouw is de prijs voor liefde
Herinneringen komen naar boven. Het overlijden van haar zoon, bijna zes jaar geleden, heeft er dieper dan diepst ingehakt. Ik heb het eerder gezien bij mijn moeder toen mijn zus overleed. En ik zie het nu. Geen kind zo aanwezig als het kind dat wordt gemist.
Met je kop boven het maaiveld
‘Die moet je nemen schatje!’ riep ik enthousiast.
Mijn dochter bekeek het kledingstuk van vijf meter afstand, gunde het één hele milliseconde aandacht en antwoordde: ‘dat dragen wij (!) niet.’
Heb je spijt?
Ik heb geen spijt. Ik weiger om in het ‘wat als’ te blijven hangen. Want al het oude, wat ik kwijt ben geraakt, heeft plaats gecreëerd voor heel veel mooi nieuw. Dat had ik anders nooit gevonden. En dan was ik nu niet wie ik geworden ben.
Meditatieve tunnel
Door de ritmische reuring is mijn hoofd is ineens leeg. Alles is weg. Eindelijk. Hoe vaak heb ik deze toestand de laatste drie jaar niet gewenst. Er bestaat niks anders meer om mij heen.
Liefde via twee verschillende fietsroutes
“Ik houd anders nog steeds van jou, hoor,” glipt er onverwachts uit mijn mond. Het is even stil. “Wist je dat dit werkelijk de eerste keer is, dat je tegen me zegt, dat je van mij houdt?” zegt mijn ex zachtjes. “Terwijl ik zelf toch vaak genoeg mijn liefde voor jou heb uitgesproken…”
Korte metten met klote content
Het online leven is niet eenvoudig vandaag de dag. Werkelijk álles wat je ziet en leest, moet je in twijfel trekken. Helemáál op sociale media: mensen blaten en re-blaten maar wat. Nakakelen tot je van pure ellende van je stok valt.
Hunkerend verlangen doet groeien
Terwijl ik mijn nieuwe kunstacademie-imago zorgvuldig probeerde vorm te geven met zelfontworpen, maar vooral ondraagbare kledingstukken, idiote kapsels en schoenen die eruit zagen als een paar mislukte Sinterklaassurprises, was Wies gewoon Wies.
Ik ben een slechte vriendin (want ik zeg ‘nee’)
“Tijd heb je niet, die moet je maken door ‘nee’ te leren zeggen!” Zo’n zin waarvan je de haren recht overeind gaan staan. Een typische uitspraak van mensen die inderdaad een schema hebben dat volgepropt is met van alles waartegen je heel goed ‘nee’ zou kunnen zeggen.
Gewoon niks
Wat je wél moet leren,” vervolg ik onverstoorbaar, “is accepteren dat sommige situaties niet te veranderen zijn. Je moet je erbij neerleggen dat niet alles altijd gaat zoals jij wilt. Dat is namelijk óók volwassen worden. Want nu heb je je compleet uit de baan laten werpen door een kleinigheid.”
Ons Dorpstokkie
‘Rot op!’ scheldt Tokkie tegen de behulpzame man, ‘jij wil toch alleen maar mijn pincode zien! Ik ken jouw soort!’ Als dank wenst ze hem enige vallende ziekten, een beetje hartfalen en nog wat andere ellende toe. De stumper schrikt zich de zenuwen.
Spiegellogisch (10) – Voldoelloos of doelloos voldoen?
Doelloos staan ze op het vinyl. Mijn blote voeten. Ik weet niet in welke richting ik de volgende stap moet zetten. Wilde ik naar de koelkast of de badkamer? Waar kán ik nog heen?
All Hallows’ Eve: even een geschiedenislesjes (Halloween)
De katholieke Ieren sleepten hun oerheidens-verchristelijkte gebruik op de boot mee naar Amerika, waar de boel uit- en omgebouwd werd naar wat het nu is: een overtrokken leur- en bedelfeest.