Mijn problemen, die zijn pas groots. Werelds. Ontwrichtend. Want het zijn óók kleurproblemen. Wat nou Kleurenpiet? Een foute etiketkleur, dát is pas echt de horror!
Muziekrubriek! (Talking Heads – What a Day That Was)
Mijn favoriete nummer van Talking Heads is beslist What A Day That Was. De tekst is vrij heftig, en een nog steeds actuele maatschappelijke aanklacht. Dat hoor je er dan weer niet aan af, wat ongetwijfeld ironisch bedoeld is. Want los van die tekst word ik er ontzettend vrolijk van.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Als de koning zijn baard laat staan
Ik begon aan mezelf te twijfelen: deed ik de mens als zodanig met mijn wantrouwende houding geen groot onrecht aan? Die twijfel verdween op slag toen ik met Koningsdag (en nu, met Prinsjesdag, ook weer) de baard van Willem voorbij zag komen.
Ik en mijn onderkinnen
De relatie tussen mij en mijn onderkinnen verslechtert zienderogen. Bottom line: niemand mag meer – verwacht of onverwacht – een foto van mij nemen. Voor (en van) mij enkel nog selfies. Van bovenaf genomen.
Mijn favo boer van Boer zoekt Vrouw!
Stel je toch eens voor dat Annemieke he-le-maal losgaat met de mannen die haar hart willen veroveren? Ik zie het al helemaal voor me. Ongetwijfeld denkt ze: drie gewillige mannen tot mijn beschikking, hier ga ik eens even voor de volle 100% van genieten!
De hobby in wording! (Wakeboarden)
Ik stuiterde over en door het water als een pingpongbal. Werd daarna meters voortgetrokken door een kabelbaan die rond de 30 km per uur ging, terwijl ik half op en over mijn ski’s in het water lag. Staan was een drama en na een uur waren mijn spieren zo verzuurd dat ik het voor gezien moest houden.
Jurkje! (Bestelverslaving)
Gaandeweg heb ik dus een passie ontwikkeld voor online shoppen. Ik heb nul geduld, maar ik kan uren doorbrengen achter mijn schermpje, op zoek naar de volgende aankoop. Alles bestel ik online, echt álles. Van kleding tot schoenen, tot een gasfornuis.
Je bent een rund als je met lenzen stunt
Misschien zit ie binnenstebuiten? Even omklappen, weer erin. En wederom: niks. Hoe is het mogelijk? Ik kijk – zo goed als het gaat – op de verpakking. “4,50” staat er, dus moet goed zijn. Wanhopig zet ik ‘m nog een keer in. Hoe kán dit?
Handleidingen zijn de duivel
Eigenlijk hoopte ik stiekem dat E er op een gegeven moment niet meer tegen zou kunnen en het onding in elkaar zou zetten. Ik had er alleen geen rekening mee gehouden dat hij bizar veel op mij lijkt. Wij zijn beiden heel goed in het ontwijken van obstakels.
Knutselmuts
Ik heb van die fases dat ik opeens ergens obsessief mee bezig kan zijn. Sieraden maken bijvoorbeeld. Kleien, kraaltjes, kettinkjes. Ik ben altijd al een knutselmuts geweest.
Supertrash
De wereld staat weer eens tijdelijk op z’n kop want mevrouwtjes Olcay en Caroline hebben in RTL Boulevard domme dingen gezegd over de plus-size paspoppen van Nike. Die paspoppen zijn namelijk te dik. Maat 48/50 gaat te ver, dat is obese, volgens Olcay.
Vrouwen die koffers pakken
In feite pakken wij vrouwen gewoon in wat maar enigszins mogelijk is. En wij pakken óók nog eens al datgene in, waarvan we denken dat de rest ’t toch weer zal vergeten, maar wél nodig zal hebben tijdens het verblijf. Zo zijn wij.
Kunstproject: eet jezelf!
Ik deed daarentegen maar even de test op de AD-artikelpagina: “Zou jij een stukje mens eten?” Maar liefst 93 procent gilde meteen “Echt niet!”. Ik hoorde bij die 7% die op “Ik zou het wel willen proberen” klikte.
Ontspanningstherapie
Ik ging naar een haptonoom om te leren ontspannen. Ineens zat ik voor een moderne vrouw van mijn leeftijd in plaats van achter een heerlijk bordje draadjesvlees. In een schrift schreef ze mijn klachten op: aangespannen spieren rond mijn maagstreek.
Poezenpraat (1) – De klok tikte te hard
In gedachten – en als ik het durfde, ook hardop – sprak ik haar zacht toe: “Ga maar, het is goed en het is klaar. Ga maar!” Ik wilde haar bijzonder graag het fatale spuitje en het vreeswekkende vervoer in het krappe kattenreismandje besparen.