Regelmatig voert onze gastblogster Lilian denkbeeldige gesprekken met haar overleden moeder. Die gesprekjes typt ze nu op, want ze zijn steeds weer bijzonder. Vandaag krijgt Lilian de zenuwen van een opstijgend vliegtuig.
Stof voor carnaval! Ik doe het ermee
Met carnaval praat, lach, dans en zing je met iedereen, van de burgemeester tot de putjesschepper. Er is geen sprake van hiërarchie of ongelijkheid. En vooral in deze barre tijden is het fijn om dat een dag of vier per jaar mee te mogen maken.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Ode aan de jongeheer P. (reactieblog op HoeMannenDenken)
“De eenogige slang, zich geheel bewust van mijn aanwezigheid, richt zijn kopje op. Het is een kleine beweging, maar omdat ik zo laag zit, zie ik ieder kloppen van de aderen en iedere beweging, hoe klein ook.”
Halloween-geschiedenisles: All Hallows’ Eve
De katholieke Ieren sleepten hun oerheidens-verchristelijkte gebruik op de boot mee naar Amerika, waar de boel uit- en omgebouwd werd naar wat het nu is: een overtrokken leur- en bedelfeest. #haataanhalloween
Schrijven, jawel met een vulpen
Soms, heel soms, heb ik de neiging om dat geduldige witte blanco papiertje helemaal vol te pennen. Die neiging komt dan ook nog eens binnen op de raarste momenten. Gewoon lukraak. Hoewel ik dan ook weer twijfel, want is datgene wat je dan opschrijft niet louter gezeur en gezanik?
Even over die derde begroetingszoen, hè
Waar komen die rottige drie Hollandse begroetingssmakkerds vandaan? Dat is niet echt bekend. Komt het van de katholieke ‘drie-eenheid’ of is het de schuld van francofiele Brabanders die met hun drieklapper chic wilden doen?
Pardon, mevrouw? Wáár moet ik heen?
“Dus bij de rotonde rechtsaf?” vroeg ze.
Ah, ik mocht weer.
“Ja. Bij de rotonde rechtsaf. En dan de eerste links”.
Ze deed haar mond open. Ik had me dan wel voorgenomen geduldig te zijn, maar ook ik heb mijn grenzen.
Ik en mijn stoornissen: foute kleuren
Mijn problemen, die zijn pas groots. Werelds. Ontwrichtend. Want het zijn óók kleurproblemen. Wat nou Kleurenpiet? Een foute etiketkleur, dát is pas echt de horror!
Muziekrubriek! (Talking Heads – What a Day That Was)
Mijn favoriete nummer van Talking Heads is beslist What A Day That Was. De tekst is vrij heftig, en een nog steeds actuele maatschappelijke aanklacht. Dat hoor je er dan weer niet aan af, wat ongetwijfeld ironisch bedoeld is. Want los van die tekst word ik er ontzettend vrolijk van.
Als de koning zijn baard laat staan
Ik begon aan mezelf te twijfelen: deed ik de mens als zodanig met mijn wantrouwende houding geen groot onrecht aan? Die twijfel verdween op slag toen ik met Koningsdag (en nu, met Prinsjesdag, ook weer) de baard van Willem voorbij zag komen.
Ik en mijn onderkinnen
De relatie tussen mij en mijn onderkinnen verslechtert zienderogen. Bottom line: niemand mag meer – verwacht of onverwacht – een foto van mij nemen. Voor (en van) mij enkel nog selfies. Van bovenaf genomen.
Mijn favo boer van Boer zoekt Vrouw!
Stel je toch eens voor dat Annemieke he-le-maal losgaat met de mannen die haar hart willen veroveren? Ik zie het al helemaal voor me. Ongetwijfeld denkt ze: drie gewillige mannen tot mijn beschikking, hier ga ik eens even voor de volle 100% van genieten!
De hobby in wording! (Wakeboarden)
Ik stuiterde over en door het water als een pingpongbal. Werd daarna meters voortgetrokken door een kabelbaan die rond de 30 km per uur ging, terwijl ik half op en over mijn ski’s in het water lag. Staan was een drama en na een uur waren mijn spieren zo verzuurd dat ik het voor gezien moest houden.
Jurkje! (Bestelverslaving)
Gaandeweg heb ik dus een passie ontwikkeld voor online shoppen. Ik heb nul geduld, maar ik kan uren doorbrengen achter mijn schermpje, op zoek naar de volgende aankoop. Alles bestel ik online, echt álles. Van kleding tot schoenen, tot een gasfornuis.
Je bent een rund als je met lenzen stunt
Misschien zit ie binnenstebuiten? Even omklappen, weer erin. En wederom: niks. Hoe is het mogelijk? Ik kijk – zo goed als het gaat – op de verpakking. “4,50” staat er, dus moet goed zijn. Wanhopig zet ik ‘m nog een keer in. Hoe kán dit?