’s Avonds zat ik uitgeput op de bank. Ik las een column over het eeuwige met elkaar vergelijken en over hoe je je gewoon goed genoeg zou moeten voelen, maar dat eigenlijk nooit doet. Verzinkende in al mijn body negativity, dacht ik: Ja! Spijker op z’n kop.
Suicide is painless
Ook ik weet inmiddels dat zelfmoord niet pijnloos is. De pijn je nabestaanden voelen, is namelijk immens. En ja, ik weet waarover ik spreek. Ook ik heb op een absurd moment 30 slaappillen samen met de nodige wodka naar binnen gewerkt.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Mijn maat was vol – Hoe gaat het nu, 3,5 jaar na mijn maagverkleining?
Drie en een half jaar geleden onderging ik een gastric bypassoperatie en deel sindsdien mijn ervaringen. Tijd voor weer een halfjaarlijkse update!
Het leven van Emma (Afl. 68) – I kissed a girl!
Het afscheid was op zijn zachtst gezegd ongemakkelijk. In één klap broodnuchter stapte ik op mijn fiets. Met al mijn verwarring, mijn opgewekte verlangens en mijn verbazing dat ik niet afwijzend reageerde op de avances van een vrouw.
Het leven van Emma Breeder (64) – Mijn paarse Buddy Vedder
Mijn paarse Buddy Vedder, zo noem ik de vibrator die ik van mijn vriendin heb gekregen. Gewoon, omdat ik Buddy wel een lekker snoepje vind. Jong, maar vitaal. Beweeglijk ook, als je zijn dance moves mag geloven.
Méér borsten alsjeblieft!
Op mijn vijftiende stond ik met twee vriendinnen aan de bar toen er een dronken man op ons af kwam. Hij bekeek ons één voor één van top tot teen, wees toen naar mij en zei: ‘Oké, jij valt af want je hebt de kleinste borsten.’ Natuurlijk, ik had zelf ook geen interesse in hem; hij was heel oud, want zeker boven de dertig, maar hij liet me wel zien dat je op die manier beoordeeld zou worden bij je eerste indruk.
Huishoudelijk geweld (ode aan mijn poetsvrouwe)
Mij mentaal op de proef stellen is deel van het huishoudelijk geweld. Mijn huishoudster maakt van mijn huis regelmatig een soort booby trap. En mijn spullen krijgen – met bijna satanische voldoening – ineens een nieuwe plek.
Buitengewoon treurige verhalen over trieste mislukkingen (2) – Tom Barman
Ken je dat? Van die momenten dat je jezelf hoort praten? Dat er woorden uit je hoofd komen in een eindeloze stroom totale onzinnigheden? En dat je diep van binnen schreeuwt: NEE! Stop! Stop NU!? Mij gebeurt dit met enige regelmaat.
Het leven van Emma (51) – Grenzen verleggen
Ik heb ‘nee’ gezegd. Op zijn oneerbare voorstel. Om me eens door hem (en zijn tong) te laten verwennen, zonder wederzijdse verplichtingen of ‘strings attached’. En eigenlijk heb ik daar best wel spijt van.
Mijn maat was vol – Hoera de kiwi is drie!
Drie jaar geleden alweer sinds ik een maagverkleining onderging. Het is en blijft opletten om op gewicht te blijven. Maar nog altijd overheerst de blijdschap over mijn nieuwe lijf en leven.
Buitengewoon treurige verhalen over trieste mislukkingen
Treurige verhalen over trieste mislukkingen. Anekdotes waar je zelf als mikpunt van spot en hoongelach op alle fronten faalt. Dramatische fiasco’s. Projecten met een heel hoog nét-niet-gehalte. Héérlijk! Ik smul ervan.
Mama (Afl. 31) – Een wandeling rond de Sloterplas
“De jongens luisterden naar mijn verhaal en kwamen niet meteen zelf met een of ander schrijnend geval uit hun eigen omgeving. Ze gaven me hoop. Misschien dat de jongere generatie beter kan omgaan met psychische problemen, welk probleem dat dan ook is.”
Miss Moedeloos
Het nieuws is onderhand compleet afgezaagd: wie wil er nou nóg meer lezen over Trump, Thierry, Corona, toeslagenaffaires, Hugo’s schoenen, xyz Pieten of het tigste vaccin? Ik niet. Mijn onrust groeit met iedere nieuwnormale achterhaaldheid.
Hoe ik mijzelf terugvond
Ik deed alles voor hem. Ik had geen tijd meer voor mezelf, alleen nog maar voor hem. Ik verzorgde alles. Voor zijn scheiding, voor behoud van werk, voor een gezond voedingspatroon. Ik was er zelf niet meer; hij was mijn alles. Tot ik niet meer nodig was.
Ik ben ‘m zat, die huisman
Sinds Corona is mijn man een huisman. Geweldig toch, zul je vast zeggen. Nee. Er blijken een hoop nadelen aan te zitten. Want mijn man zeurt. Over alles.