Met een gezicht zo bleek als het maanlicht en een keel die vastzit alsof ik zojuist een brok ijzer heb doorgeslikt, zie ik de beesten op me afstormen. Ik sluit mijn ogen en wacht op mijn gruwelijke dood.
Wat kanker met je doet (Afl. 9) – Vallen, opstaan en weer doorgaan
De twijfel duurt een tel. Het is zo aanlokkelijk om nog verder terug te gaan. Ik kijk nog eens naar boven. Mijn doel is nog altijd hetzelfde. Terug naar de top. Terug naar daar, waar ik de zon kan zien.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Wat kanker met je doet (Afl. 8 ) – Ik wil veilig zijn…
Ik wil wegrennen. Kijk niet naar mij, het is even niet goed. Laat mij met rust, maar pak me vast? Ik verlang een rustgevende knuffel. Ik ben weer bang…
Ik en mijn onderkinnen
De relatie tussen mij en mijn onderkinnen verslechtert zienderogen. Bottom line: niemand mag meer – verwacht of onverwacht – een foto van mij nemen. Voor (en van) mij enkel nog selfies. Van bovenaf genomen.
Angst en Liefde
Op een goed moment kom je op zo’n leeftijd. Zo’n leeftijd waarop mensen om je heen beginnen weg te vallen. Waarop je begint te leven met verliezen en de angst om alleen achter te blijven.
Schone schijn (WYSIWYG? Echt niet…)
Niet alleen online zijn veel dingen (en mensen) schone schijn. What you see IS NIET what you get. Als jij iemand tegenkomt in de gang, of een paar minuten spreekt op straat, weet je niet wat er in diens hoofd omgaat of wat diegene voelt.
Wat kanker met je doet (Afl. 3) – Vaarwel babywens
Neem me dit niet kwalijk, alsjeblieft? Ik snap echt wel dat ik met mijn twee zoontjes van geluk mag spreken tegenover iemand die ook een kinderwens had en nu geheel kinderloos moet blijven. Maar het doet gewoon zo verdomd veel pijn. Zo graag nog een kind willen en niet meer kunnen krijgen. Ongeacht hoeveel er al rondlopen.
Sorry, geen (onnodige) excuses meer. Sorry!
“Sorry, let niet op de zooi.” “Pardon, ik zie er niet uit, ik ben net door de regen gefietst.” Wij, vrouwen, verontschuldigen ons voor alles, terwijl jullie, mannen, dat een stuk minder snel doen.
Wat kanker met je doet (Afl. 1) – Mag de zenuwknop nu even uit?
“Meerdere malen heb ik de angst gevoeld dat ik mijn kinderen niet zou zien opgroeien. De angst om niet meer bij hen te kunnen zijn, was verschrikkelijk. Monsterlijk. Pijnlijk.” Nicky vertelt over haar zeer recente operatie en genezingsproces. Ze heeft de kanker eronder gekregen.
Een schouderklopje voor jullie allemaal! (Wereld Complimentendag)
De tips om een heus compliment te geven op Wereld Complimentendag smijt ik mooi in een donkere hoek. Ik doe het gewoon lekker massaal. Bij deze dus een groot compliment voor jullie allemaal: (lees daarvoor het stuk tot het einde).
De Cijferhel!
“Als een kilo appels 15 euro kost en nu in de aanbieding is voor 10 euro. Hoeveel procent korting krijgt de klant dan?” Oh neeeeeee!!!! #wiskundedeuk
Uitstel leidt tot afstel… leidt tot uitsluitsel, leidt tot kliko?
“Ik dacht, ik kom zelf maar even, want dit is te grappig,” lacht buuf, terwijl ze de ton tegen de schutting plaatst. Ik klim. En daal weer af. Helemaal vlekkeloos eroverheen lukt me niet, maar ik behoud nog wel mijn waardigheid. Da’s ook wat waard…
Kan iemand mij even refurbishen?
Als ik zo naar mijzelf kijk en luister, denk ik automatisch aan mijn auto. Die past perfect bij mij. Mijn wagen is ook een oudje, rijk aan gebrekkigheden. Wij lijken op elkaar. En net als mijn auto ben ik ben toe aan een total make-over. Toe aan ‘nieuw’.
De tand des tijds (op bolle pootjes)
Nu ik richting de 60 ga, is bij mij de nieuwigheid er al enige tijd ruimschoots vanaf. Lang heb ik gehoopt dat het op een of andere manier nog wat zou gaan worden, maar dat is helaas niet gebeurd.
Rouw is de prijs voor liefde
Herinneringen komen naar boven. Het overlijden van haar zoon, bijna zes jaar geleden, heeft er dieper dan diepst ingehakt. Ik heb het eerder gezien bij mijn moeder toen mijn zus overleed. En ik zie het nu. Geen kind zo aanwezig als het kind dat wordt gemist.