Ik deed daarentegen maar even de test op de AD-artikelpagina: “Zou jij een stukje mens eten?” Maar liefst 93 procent gilde meteen “Echt niet!”. Ik hoorde bij die 7% die op “Ik zou het wel willen proberen” klikte.
Dagboek van een actrice – The Passion
Zelf ben ik ook al meerdere keren gevraagd om de rol van Maria eens op mij te nemen. Qua uiterlijk ben ik ongetwijfeld de best mogelijke Maria, maar er is natuurlijk niemand in Nederland die gelooft dat ik ook onbevlekt kan ontvangen.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Dagboek van een actrice – Het chauvinisme van het Songfestival
Met Duncan als Eurovisiefavoriet krijgen we weer het ‘wij’-gevoel ten top. In de filmwereld is het niet anders. Binnenkort start het laatste seizoen van “Game of Thrones” en we zijn maar wát blij dat ‘onze’ Carice nog niet onthoofd is.
The Orville: Een serieuze parodie
Ik ben dol op sciencefiction-series, zoals de oplettende lezer al weet. Met The Orville heeft Seth McFarlane een serieuze parodie gemaakt. Ik ben inmiddels bij afl. 11 van seizoen 2 beland. Het is een feest van herkenning, en aan het eind zit ik met een grote glimlach te sniffen.
Waarom nog parels voor de zwijnen als ze ook eikels vreten?
De fictie, die is er nog. De satire ook. Maar deze literaire kunstvormen blijven steeds meer ongezien, onopgemerkt en daarmee ook ongelezen. Iedereen heeft tegenwoordig weliswaar 100% kijk op andermans leven, maar zeker geen 100% inkijk in andermans hoofd. En toch wordt al het geschrevene serieus genomen, terwijl de lezer door de tekst eigenlijk enkel als vanouds serieus ‘genomen’ wordt.
In de ban van de Brexit
Charlie Hopkinson is volgens zijn YouTube-kanaal imitator, komediant en filmmaker. Dat klinkt veelbelovend en hij maakt het met deze filmpjes ook helemaal waar. Hier deel 1 en 2, ik kijk uit naar deel 3!
Gemekker
Ik heb me de afgelopen tijd enorm vermaakt met het gemekker van rechts/conservatief Nederland over de spijbelactie van onze schooljeugd rond het klimaatbeleid. Wat een hypocriet gezeik zeg. Altijd maar mekkeren over het belerende vingertje van links, zeiken dat ze niks meer mogen zeggen, maar als iemand iets zegt dat ze niet aanstaat, komt er net zo’n belerend vingertje tevoorschijn.
Falco – voor eeuwig mijn idool
Ik was een die-hard Falcofiel. Compleet idolaat, was ik. And then he died. Hard. Op 6 februari 1998. Een zwarte dag voor mij en vele andere Falco-fans.
Ik ben er niet gerust op – #niksteverbergen
De Verleiders promootten hun theaterstuk #niksteverbergen in DWDD. Dat werd onderuit gehaald, o.a op Twitter en in de Volkskrant. Het zou allemaal niets met feiten te maken hebben. Toch. Ik ben er niet gerust op. Wat niet is kan nog komen…
Brexit en Breunion Boys gefileerd door Russell Howard
Britse humor is wat mij betreft nog altijd het beste dat het VK te bieden heeft. Ik ben dan ook fan van Russell Howard. Hier gaat hij tekeer tegen de shitstorm die Brexit heet.
#De Laatste# – van Jack Wouterse
Ik werd verrast met een avond theater. De voorstelling #De Laatste# van Jack Wouterse is origineel, visueel aantrekkelijk en een beetje raar. Maar wel leuk!
Toeristen stelen de charme van Praag
Ik manoeuvreer tussen de vele toeristen, die nog steeds in de rij voor de kassa staan. Keurig rekenen ze hun souvenirs af, terwijl ze ongewild en onbewust het Praagse Gouden Straatje van de laatste charmes beroven.
Lesje seksuele voorlichting uit de jaren ’50
Lesje seksuele voorlichting uit de jaren ’50. Conclusie: penisharen maken ziek. En van veel seks ga je dood.
Gevoelig Nieuwjaar!
De ggz is overbelast door mensen, die het “huis-, tuin- en keukenlijden” van het leven niet kunnen accepteren als iets wat daar nu eenmaal bij hoort. Geluk is tot norm verheven. Als daar iets te lang wat aan schort, ontstaat er paniek.
Het kerstverhaal van De Vloer Op: De Zingevingsfabriek
Ik ben dol op het programma De Vloer Op. Het kerstverhaal (De Zingevingsfabriek) is weergaloos. Het steekt zo goed in elkaar.