Met nog 3 euro op mijn betaalrekening maak ik me zorgen. Niet over mezelf, of over boodschappen; ik ben nu toch weer een paar dagen kinderloos. Ik eet wel ergens, no problem. Maar waar ik me zorgen over maak, is Sinterklaas. En dan vooral pakjesavond.
Mama (Afl. 29): Groundhog day
Het eerste jaar was afscheid nemen elke keer weer een strijd. Het liefste wilde ik nog even zwaaien bij het naar buiten gaan, helaas kon dat nooit. Als ik niet zorgde dat ze werd afgeleid, bleef ze me achterna lopen. Bij de deur was ze dan bijna niet tegen te houden. Meestal riep ze mijn naam nog een paar keer, alsof ze nog iets heel belangrijks te melden had. De enige manier was, weglopen zonder omkijken.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Mammetje
Lexus was een schuw en angstig diertje toen hij 9 jaar geleden bij me kwam. Zelfs zijn oude baasje (his old dad) joeg hem vaak angst aan. Ik heb eindeloos met stukjes ham en spek op de vloer gezeten, tot hij me voldoende vertrouwde om bij me te komen. Sindsdien vreet hij mij ook op, bijna letterlijk als hij mijn gezicht likt.
Ode aan Dylan Haegens
Per ongeluk stuitte ik op het laatste vlog van Dylan Haegens. De titel ‘ANGSTEN, IK HEB EEN ANGSTSTOORNIS?’ kon ik niet negeren. Ik heb het vlog bekeken. Eindelijk een influencer die laat zien hoe zijn échte leven eruit ziet. Respect, Dylan.
Mama (Afl 28): De Hermelijn – deel 2
Twee en een half jaar geleden werd mama met spoed opgenomen omdat het thuis niet meer ging. Ze woog amper 50 kilo, was bang door alle hallucinaties, viel constant en ze at en dronk niet meer uit zichzelf. Inmiddels is er veel veranderd. Deel 2 over haar eerste dagen in het verpleeghuis.
Mama (Afl. 27) De Hermelijn – deel 1
Twee en een half jaar geleden werd mama met spoed opgenomen in een verzorgingstehuis omdat het thuis niet meer ging. Ze woog amper 50 kilo, was bang door alle hallucinaties, viel constant en ze at en dronk niet meer uit zichzelf. Inmiddels is er veel veranderd.
Mama (Afl. 26) Onvergetelijke herinneringen
Beloftes die niet na worden gekomen, het zijn onvergetelijke herinneringen.
“Hou de rust, mam!
Ik speel vanaf nu de Buddha wat betreft huiswerk en cijfers. Of, zoals mijn zoon zelf zegt, wanneer ik weer sta te panikeren om iets: “Hou de rust, mam!”
Mama (Afl. 25): Gezien worden
Ik realiseerde me toen niet dat juist het opgenomen worden voor anderen de doodsteek betekent. ‘Je leven slijten tussen een stelletje ten dode opgeschreven idioten. Met zo’n verpleeghuis wil toch niemand iets te maken hebben?!’
Brugpieper van middelbare leeftijd
Nog een paar weken en ik word in een dwangbuis het huis uitgedragen door mannen in witte overalls. Een brugpieper van middelbare leeftijd, dat kán ook niet goed gaan. Is het al herfstvakantie?
Verdwaald. De schuld van Google maps natuurlijk!
De bewuste vrijdag verliet ik op tijd mijn huis. Het adres ingevoerd in Google Maps (fietsroute). Ik fietste vol goede moed en heel veel zin die kant op. Een schitterende locatie, op 20 minuten fietsafstand, gelegen op een gigantisch landgoed.
Mama (Afl. 24): Rust of onrust
Telefoon op zondagavond, net voordat ik naar binnen wil gaan bij een feestelijke première. “Spreek ik met de dochter van mevrouw T?” Allerlei doemgedachten gaan door mijn hoofd. Ik baal van de timing. Ik ben bang dat mijn bijzondere avond afgebroken moet worden. Ik bedenk allerlei scenario’s wat er gebeurd kan zijn en wanneer ik […]
Tandenfee
In de wachtkamer zeg ik dat ik zenuwachtig ben. Ze pakt meteen mijn hand vast.
‘Komt goed, mama, het ergste is de verdoving.’
Wát?! Verdoving? Ja maar dáár had ik niet op gerekend!
Lil’ Boef
Ze weten dat ik me kapot erger aan de uitspraak van hun geliefde zangertjes.
‘Gast, ik bedoel mam, het is toch vet?’
‘Ja, schat. Keivet. Maar we wonen niet in Amsterdam of Rotterdam of zo.’
Kan de tijd even stilstaan, alsjeblieft?
Van kleuter naar de tweede klas middelbare school na twee keer knipperen…