Morgen heb ik een coloscopie. Daar maak ik me niet druk om. Ik maak me wel druk om de voorfase: de darmreiniging. Pure ellende, dat water naar de plee dragen. Een stukje zielenstriptease. En TMI.
Mijn maat was vol – Hoe gaat het nu, 3,5 jaar na mijn maagverkleining?
Drie en een half jaar geleden onderging ik een gastric bypassoperatie en deel sindsdien mijn ervaringen. Tijd voor weer een halfjaarlijkse update!
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Adé, mijn bloed!
Als ik arm op het presenteerblaadje leg, bekijkt een jolige vrijwilliger mijn aderen. “Ik zie ’t al! Prima arm, die linker. Daar kan ik wel wat mee. Dáár gaat ie, als een heet mes in de boter.”
Voedselbankvoer
Sinds een paar maanden verzorg ik de kat van mijn buurjongen, die in een flat aan de overkant woont. Die kat is oud en heeft nu peperdure medische voeding nodig. Wáár is de voedselbank voor zieke katten?
Het leven van Emma (61) – De groente- en fruitmand
Ik moest naar de groenteboer. Allerlei groente en fruit kopen, dat de vorm van een fallus heeft. Ik ga ze niet opratelen, je kunt zelf wel een beeld vormen. Dat heb ik ook nog gedaan; kan mij het schelen. Ik houd van alle groente en fruit.
Het Zwarte, Witte en Grijze Goud (Den Nederlander in Den Vreemde)
Om mij heen staan vele Nederlanders, allen gekleed in uitbundig oranje, eveneens gretig in hun bier te happen. De huidige pandemische situatie lijkt in deze ruimte niet te bestaan. Hét onderwerp van gesprek: zouden we Haring krijgen vanavond?!
Costa del Achtertuin (All-in)
Langzaamaan begonnen wij dezelfde zombie-achtige trekjes te vertonen. Schuifelend naar het ontbijt, schuifelend naar de gereserveerde strandstoel, schuifelend naar de lunch, schuifelend naar het snackstandje. En ‘s avonds op de hakjes naar het buffet. Vakantie! Not.
Patisserie Maaikeologie
Nu was ik écht nog maar één keer bakken en stijven verwijderd van mijn feestontbijt! Na een paar uur haalde ik ‘m uit de koelkast. En oké, het droop dan wel niet zo erg als de banaan, maar dit was gewoon kwark op een bodem, geen kwarktaart. Weer mislukt.
Mijn maat was vol – Hoera de kiwi is drie!
Drie jaar geleden alweer sinds ik een maagverkleining onderging. Het is en blijft opletten om op gewicht te blijven. Maar nog altijd overheerst de blijdschap over mijn nieuwe lijf en leven.
HEMA, Rookworst híér alstublieft!?
Een beetje verloren wandel ik door ‘mijn’ winkel. Weg nationale trots. Weg gevoel van thuiskomen. Een HEMA zonder Rookworst is als een Hugo zonder Schoenen. Of een Thierry zonder Uil. Da kén gewoon nie, hè! Maar toch is het gewoon zo.
Carnaval, ik mis je zo…
Ik mis ‘mijn’ carnaval zo zeer… En wie ook zwaar teleurgesteld is, is mijn eigen carnaval-hatende Fries, die nu niet 4 heerlijke dagen lang in zijn vrouwloze bubbel kan bivakkeren.
Hoe lang nog? Want ik haak af…
Dat totaal uitzichtloze, dat nekt me. Lockdown na lockdown, nieuwe variant op nieuwe variant, ramp na ramp, censuur op censuur, angst boven angst. Waar je maar kijkt. Dus ik kijk niet meer, want er is toch geen uitzicht op ‘beter’ meer.
Corommunicatie en lockdownsyndroom
Ik muteer inmiddels net zo hard als dat virus. Vóór corona was ik nog mijn slonzige zelf, nu ben ik de opperhuis- en kuisvrouw. Ik poets en bak me suf. Nog een maandje lockdown en ik heb het perfecte antilichaam ontwikkeld.
Dagboek van een actrice – Eenzame kerst
Mijn financiële buffer is wel weg. Opgegeten. Opgezopen, ook. Als actrice word je dan nog weleens gevraagd voor wat suffe tv-dingetjes, waar één of ander goed doel aan verbonden is. Normaal weiger ik die shit, maar nu moet ik wel.
Emma’s nieuwe leven (29) – De familiepizza (en de kat in de boom)
Tijdens het eten probeerde ik wat meer in contact met de jongedame te komen. Ze was nogal gereserveerd. En dat snap ik, als je vader je meeneemt naar zijn nieuwe vriendin. Ze keek duidelijk de kat uit de boom,