“Komt ie! Niet schrikken!” En dan hoor ik een woeste zee in mijn oren. Een golfslagbad in mijn hoofd. Whoesjjj. Ik voel water langs mijn hals sijpelen en druk de bak nog harder tegen mijn nek. “Hm. Hardnekkig.”
Dagboek van een actrice – Naar het ziekenhuis
Ik kijk er niet meer van op. Eigenlijk is het angstaanjagend dat ik dergelijke situaties normaal ben gaan vinden. Als in een automatisme bedank ik vriendelijk de dame aan de telefoon en informeer ik naar de mogelijkheden om ongezien het pand binnen te stappen.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Dagboek van een actrice – moederliefde
Ik kan niets anders dan hyperventileren en het ondergaan. Ik huil met lange halen, ik schreeuw, ik gil, ik krijs. Panisch en totaal ongecontroleerd. “Ik kom nu naar je toe,” is het enige dat ze zegt. Ze hangt op.
Donorhart in de file
“Toch is het waar. Mijn hart heeft gewoon levenslang in de file staan te vernikkelen, terwijl al die andere harten voorbij raasden.” “Had je misschien toch even wat energie bij moeten tanken onderweg, zodat je ook weer mee kon komen,” ginnegapt ze cryptisch.
Dagboek van een actrice – slecht nieuws
“Ik raad u aan om een taxi te bellen,” dringt de arts aan als hij mijn hand schudt. Dan sluit hij de deur. Vanuit een automatisme wandel ik door de gangen van het ziekenhuis. Zonder aandacht te schenken aan de gezichten die mij vol herkenning toelachen.
Ventileer je verdriet: durf ongelukkig te zijn!
De mens leeft noodgedwongen voor twee en gaat dan in zijn uppie keihard op z’n bek. Het is enkel de succesmaatschappij die het juk van het eeuwige geluk oplegt. Niet de afzonderlijke mensen die erin leven.
Dagboek van een actrice – in de wachtkamer
De arts schudt mijn hand. Hij biedt mij een stoel aan.
“Helemaal alleen gekomen?” Twee vriendelijke ogen staren mij aan. “Was er echt niemand bereid om mee te gaan, ter ondersteuning?”
Waarom hebben we nog schaamhaar?
Net als bij dieren kun je door de geur van schaamhaar (feromonen, hè) ruiken of iemand bij je past of niet. Ik zie het al voor me op straat of in de kroeg… “Moment, voordat je verder gaat met je flirtpogingen, laat me even je kruis besnuffelen, ja?”
“Zonder handjes!” of: hoe vrouwen zich naar een orgasme denken
Vrouwen blijken erg goed te zijn in het krijgen van een puur mentaal orgasme; een mindgasm. Ik gleed zowat van mijn stoel toen ik dat las. Want zeg nou zelf: dat is toch wel hét toppunt van ‘hoe vrouwen denken’?
Over bejaardentehuizen en houdbaarheidsdatums
Vroeger ging je naar de huisarts, die zorgde ervoor dat je nog een gezellige oude dag in het bejaardentehuis had. Sommige ouwetjes bloeiden daar helemaal op. Er ontstonden nieuwe vriendschappen, soms zelfs een nieuwe relatie. Maar nu is dat dus anders…
Leggende Gelde
In de tuin was de man, druk en verhit, doende met een hogedrukreiniger. “Onmiddellijk stoppen! Als je nu de pijp uitgaat, kost dat minstens 5000 euro!” krijste ik overstuur. Hij liet het zich gelukkig geen twee keer zeggen en vleide zich terstond voor de televisie op de bank met een tray bier.
Dik en ongemotiveerd
Als je maar graag genoeg wilt, kun je blijkbaar alles bereiken. Het is slechts een kwestie van motivatie. Beetje jammer dus dat ik dik en ongemotiveerd ben.
Papraatje (18) – Vieze Lieze
Op de salontafel ligt een tube zalf, verbandmateriaal en een doos met witlatex handschoenen. Waarvoor die zijn? Hij wijst wat achteloos en vaag kruiswaarts. De binnentredende zuster, die met de gemene kuiten, werpt me vanuit het keukentje een zorgelijke blik toe.
Poezenpraat (3) – Last van een irritant geel hesje
We hadden hier van doen met een zogenaamde “plaskater”. Die hebben, om onverklaarbare redenen, last van steentjes dan wel gruis in de blaas, hetgeen de weg stevig blokkeert en dientengevolge de boel flink irriteert. Het deed me denken een intern geel hesje.
Nog even over dat staand, zittend of hangend plassen
Het hele tumult over ‘verplicht’ zitten hield niet alleen ons, maar ook onze broers van HoeMannenDenken bezig. Mannen die staan, maken er doorgaans een waterballet van omdat ze te lui (of te lam) zijn om goed te richten.