De tandwielen in mijn brein draaien als een dolle. Ik snap het niet. Er was toch niks aan de hand? Ik hoefde me toch nergens zorgen om te maken? Kanker? Nee, dat kan niet. Ik voel het niet, hoe kan het dan zo zijn?
Wat kanker met je doet (Afl. 4) – Vier de liefde!
Ik lig met een warme kruik op de bank. De pijn is nog volop aanwezig en ik word daar soms gillend gek van. Ik wens één pijnloze dag. Eentje maar… Toe? Maar gelukkig laat mijn zoontje Kaj mij de pijn heel even vergeten.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Wat kanker met je doet (Afl. 3) – Vaarwel babywens
Neem me dit niet kwalijk, alsjeblieft? Ik snap echt wel dat ik met mijn twee zoontjes van geluk mag spreken tegenover iemand die ook een kinderwens had en nu geheel kinderloos moet blijven. Maar het doet gewoon zo verdomd veel pijn. Zo graag nog een kind willen en niet meer kunnen krijgen. Ongeacht hoeveel er al rondlopen.
Wat kanker met je doet (Afl. 2) – Een engel en een duivel op mijn schouder
Later in de week verschijnt er een bericht in de lotgenotengroep op Facebook. Bovenaan pronkt de titel “SLECHT NIEUWS!!” Alles in mij schreeuwt dat ik het niet aan moet klikken. Helaas doe ik het toch. Kanker maakt voor eeuwig onzeker en angstig.
Wat kanker met je doet (Afl. 1) – Mag de zenuwknop nu even uit?
“Meerdere malen heb ik de angst gevoeld dat ik mijn kinderen niet zou zien opgroeien. De angst om niet meer bij hen te kunnen zijn, was verschrikkelijk. Monsterlijk. Pijnlijk.” Nicky vertelt over haar zeer recente operatie en genezingsproces. Ze heeft de kanker eronder gekregen.
Wakker worden (op z’n Lichtwerkers verklaard)
Steeds om 3am wakker worden is heel logisch: dan gaat de Kosmos open en kun je je verbinden met Goddelijke energieën of met een Lichtgids. Wel balen dat zoiets dan om 3 uur ‘s nachts moet gebeuren, maar ja, je wordt natuurlijk niet zomaar Lichtwerker.
Kan iemand mij even refurbishen?
Als ik zo naar mijzelf kijk en luister, denk ik automatisch aan mijn auto. Die past perfect bij mij. Mijn wagen is ook een oudje, rijk aan gebrekkigheden. Wij lijken op elkaar. En net als mijn auto ben ik ben toe aan een total make-over. Toe aan ‘nieuw’.
Rouw is de prijs voor liefde
Herinneringen komen naar boven. Het overlijden van haar zoon, bijna zes jaar geleden, heeft er dieper dan diepst ingehakt. Ik heb het eerder gezien bij mijn moeder toen mijn zus overleed. En ik zie het nu. Geen kind zo aanwezig als het kind dat wordt gemist.
Meditatieve tunnel
Door de ritmische reuring is mijn hoofd is ineens leeg. Alles is weg. Eindelijk. Hoe vaak heb ik deze toestand de laatste drie jaar niet gewenst. Er bestaat niks anders meer om mij heen.
Rondlummelende nietsnut
Ik ben veranderd door de nog-niet-officiële-long-covid. Ik ben gaan inzien dat de meeste mensen verdomd weinig empathisch vermogen hebben. De meeste adviezen die ik krijg, vertellen me dat ik iets moet gaan dóén. Want niets doen is in deze maatschappij ‘not done’.
De Bronchoscopie: even doorademen
“Over twee weken krijgt u de uitslag.” En weg is ie. Zijn witte jas wappert achter hem aan als hij de onderzoeksruimte met rasse schreden verlaat. De empathie in persoon… Maar niet heus. Met hem heb ik straks nog minstens drie kisten appels te schillen!
Snor? Baard? Allebei? Niks! (NoMovember)
Binnenkort is het weer Movember. De horror. Ik ben voor gladgeschoren. Geen pornobalkje boven je lippen, geen pleeborstel à la au Timmerfrans, geen liksikje op je kindeukje. Want: lelijk, lelijk, lelijk.
Ground Control to Major Tom
Ik inhaleerde en voelde me de diepte inglijden. Gevoelsmatig werd ik een seconde later wakker. Alleen gaf de klok in de verkoeverkamer tweeënhalf uur tijdsverschil aan. A gap in time and space… Oddity.
Oud wijf!
Ik vrees dat mijn lichaam, 40 jaar jonger dan dat van Carmen, al te ver heen is om ooit nog een ‘work of art’ te worden. Hooguit een abstract edoch mislukt schilderij van cellulitis-bobbels en striae-strepen.
Een luisterend oor kan van levensbelang zijn
Als ik mijn zus een paar dagen later weer spreek, vertelt ze verdrietig dat ze te laat was om de eenzame dame nog een bloemetje te brengen, want ze was inmiddels aan haar complicaties gestorven. “Waarom? Wat ging er mis? Dit is toch een standaard operatie?”