Na de vakantie had ik eindelijk weer energie. En dus rende ik joelende die berg van het dagelijkse leven weer op. Ik was beter aan het worden! Ik kon dit. Appeltje-eitje. Naar de top en daar voorbij! Euh… niet dus.
De Lift
Ik knip de zaklamp van mijn mobiel aan en schijn omhoog. De moeder lijkt te willen verdwijnen in de liftwand. Peuter en kleuter klampen zich als zuignappen aan haar vast, terwijl de vrouw harder huilt dan haar baby. Mijn geluidsallergie heeft zijn maximum bereikt.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Krabgeit
Ik ben een pulkert. Een friemelfreak. Een korstenmaniak. Een krabgeit. Ik peuter en pruts aan alles wat midden in het helingsproces zit. Ik krab aan iedere huidoneffenheid.
Onderzoek onthult schokkende waarheid: Vrouwen vaker het slachtoffer van trappen!
Vraagt nu echt niemand zich af waarom? Waarom werd er überhaupt tijd en energie besteed aan dit epische onderzoek? “Vrouwen zijn goed in van de trap donderen.” #zucht…
Endlife-crisis (want die midlife-crisis, die was ooit)
Ik noem het maar wat het is: ik ben gehandicapt. Al een jaar of twee lijd ik – soms helse – pijn. Non stop. Ik leef op tramadol, NSAR, ibuprofen en paracetamol. In die volgorde. En ik voel me oud. Stokoud. Ja, ik heb een endlife-crisis.
Wat kanker met je doet (Afl. 12 ) – De Derde!
Morgen zal ik mij weer bewust zijn van alles wat ik wel heb. Zal ik minder verlangen naar wat had kunnen zijn. Maar voor nu staar ik even in het duister. Rouw ik om wat ik had. Om wat ik zó graag had willen hebben.
Wat een dagen… (deel 9) – Ziekdagen
Het zal de oplettende lezer zijn opgevallen dat ik de laatste paar dagen ben stil gevallen. Da’s omdat ik ziek ben. Maagproblemen. Ik zal je de details besparen, maar leuk is anders. Morgen naar het AMC voor een echo (en hopelijk een diagnose en een oplossing). Enfin, we gaan het zien.
Wat kanker met je doet (Afl. 11 ) – Een nieuwe week
Mijn hoofd is boos, mijn tranen vloeien, mijn keel is schor, mijn armen en benen zijn moe. Ik ben kankerboos. En dat voelt nu even heel lekker. Voor nu heb ik dat nodig. Want het vóélt niet alleen oneerlijk, het ís oneerlijk.
Wat kanker met je doet (Afl. 10) – Over k*tkinden en andere duiveltjes
Een rotjong noemt mijn lieve manneke een k*tkind. Een duiveltje op mijn schouder laat me panikeren. Meer pijn. Meer zorgen. Meer wanhoop. Nee, het gaat nog niet goed. Nog lang niet.
Wat een dagen… (deel 3) – En het werd toch een bijzondere dag
Een vervelend bezoekje aan de huisarts en een interessant gesprek met medepatiënten over bejaardentehuis Nellestein, het park waarin ik het genoegen heb te mogen wonen.
Wat een dagen… (deel 2) – Morgen wordt een kutdag
Morgen wordt een minder goeie dag, ben ik bang. Dan moet ik eerst naar de huisarts en dan naar de tandarts, en dat wordt geen pretje….
Wat kanker met je doet (Afl. 9) – Vallen, opstaan en weer doorgaan
De twijfel duurt een tel. Het is zo aanlokkelijk om nog verder terug te gaan. Ik kijk nog eens naar boven. Mijn doel is nog altijd hetzelfde. Terug naar de top. Terug naar daar, waar ik de zon kan zien.
Wat kanker met je doet (Afl. 8 ) – Ik wil veilig zijn…
Ik wil wegrennen. Kijk niet naar mij, het is even niet goed. Laat mij met rust, maar pak me vast? Ik verlang een rustgevende knuffel. Ik ben weer bang…
Het leven gaat door, ook als jij stilstaat
Als ik van deze aardbol vertrek, of dit nu binnen 5 of 50 jaar is, zal iedereen roepen: “Díé vrouw heeft genoten. Intens genoten.” Soms is even stilstaan goed. Een glimp opvangen van de rust tussendoor in deze ó zo drukke wereld.
Wat kanker met je doet (Afl. 6) – Reset!
Als ik het goed begrijp, gaat mijn alarmknop af bij het woord kanker. Want dat woord staat gelijk aan mijn traumatische ervaring. Dus het is normaal dat ik nu het idee heb dat iedereen kanker heeft, want ik lees er niet meer zo gemakkelijk overheen.