Op zaal ligt een zwakzielige man die tegen iedereen zijn vreselijke verhaal moet vertellen. Maar zo uniek is dat verhaal hier op de afdeling niet. Uiteindelijk roept mijn buurvrouw dan ook zwaar geïrriteerd: “Niemand ligt hier voor een ingegroeide teennagel, hoor!”
Mijn verhaal (9) – Blauwe ballen op de IC
‘s Middags komen mijn man en ouders op bezoek. Een voor een, vanwege Corona. Ook de chirurg laat zich zien. Ze vertelt dat het intuberen en operatie langer duurden dan gepland, maar ook dat alles verder goed verlopen is. De tumor, middenkwab en lymfeklieren zijn verwijderd.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Mijn verhaal (8) – Op naar herstel
Na de eerste schrik van het vervroegen van de operatiedatum schiet ik in actiestand. Ik maak een lijstje van wat er allemaal af moet. Ik werk me drie slagen in de rondte om alles zo netjes mogelijk af te ronden.
Mijn verhaal (7) – Ik heb kanker
De telefoon gaat en er wordt me verteld dat de operatie een aantal dagen eerder plaatsvindt. Ik zeg dat het oké is; hoe eerder hoe beter. Maar als ik ophang, slaat de paniek toe. Opeens lijkt het door te dringen. Ik heb kanker.
Mijn verhaal (6) – Daar is het dan. Het slechte nieuws
Ik durf niet opzij te kijken naar mijn echtgenoot. As ik het toch doe, zie ik dat zijn gezicht een paar tinten bleker is dan normaal. Het gesprek gaat langs me heen. Hoe vertel ik dit aan mijn dochter? Mijn ouders?
Mijn verhaal (5) – Niet genoeg
Nog voordat we goed en wel zaten, viel de arts al met de deur in huis: “Er is niet genoeg weefsel weggenomen tijdens de punctie. Óf we zaten op de verkeerde plek.” De grond zakte een beetje onder mijn voeten weg. En nu?
Mijn verhaal (4) – Wachten, wachten, wachten
De woorden van één van de aanwezigen tijdens de longpunctie lieten me thuis niet los: “U bent nog zo jong hiervoor…” Waarvoor dan? Zou zij al gezien hebben wat het was?
Mijn verhaal (3) – Van kei naar kei
Collega’s en vrienden stuurden na dit nieuws lieve berichtjes, bloemen en cadeautjes. Heel lief en tegelijk ook ietwat ongemakkelijk. Door al die aandacht leek het een beetje alsof de slechte uitkomst al een feit was. Dat maakte het wachten niet bepaald minder spannend.
Mijn verhaal (2) – Weg vertrouwen…
De arts opende het gesprek met: “Je bent doorgestuurd vanwege een vlek op je long. Ze hebben je met spoed ertussendoor geplaatst. En naar wat ik zie, was dat geheel terecht.” De moed zakte me in de schoenen.
Mijn verhaal (1) – Heftig nieuws
Ik kon het hoesten ondanks het constante gevoel van irritatie en pijn het merendeel van de tijd tegenhouden. Alleen ‘s avonds niet, dan werd het erger en had ik het echt benauwd. Het gevoel dat er iets niet in orde was, groeide.
“Covid Brain” – huh wat?
Het aantal mensen met een (zware) depressie als gevolg van de Corona-maatregelen stijgt. Maar ook de kennis over “Covid Brain Damage” groeit gestaag. Huh, wát?
Gezond verstand hebben we toch allemaal?
Waarom is er toch zoveel aandacht voor feiten, cijfers en onderzoek? Elk artikel dat ik lees, wordt volgestopt met ‘harde cijfers’ en ‘wetenschappelijk bewijs’. Maar waar is ons gezonde verstand gebleven?
Ik? Snurken? Echt niet! (wel?)
Altijd ben ik meer dan trots geweest op het feit dat ik niet snurk. Gewoon niet. Als ik diep slaap en je wilt weten of ik nog leef, moet je met je oor vlak boven mijn mond zweven om mijn adem te horen. Maar dingen veranderen…
Er is nog hoop: slankheidsgen nu bewezen
Inactieve ALK-genen houden je slank. Nou, die genen zijn bij mij duidelijk níét gedeactiveerd. Ik hoor die dingen al schreeuwen in mij: “Joehoe! Komt u maar door met die insuline! Vetopslag to the max, here we go go go!”
Nog even over die mondkapjes, hè…
Over mondkapjes wordt oeverloos gediscussieerd. Zinloos, in mijn optiek; het is een eenvoudige, goedkope maatregel die bijdraagt aan het indammen van virusverspreiding tijdens een pandemie. Moeilijk doen over iets wat niet moeilijk is; typisch Nederlands?