Een rotjong noemt mijn lieve manneke een k*tkind. Een duiveltje op mijn schouder laat me panikeren. Meer pijn. Meer zorgen. Meer wanhoop. Nee, het gaat nog niet goed. Nog lang niet.
Zonder mama (deel 2) – Jeetjemina
Madame Tussauds. Daar moet ik aan denken. Mijn moeder lijkt van was gemaakt. Ze zijn alleen wat kleur vergeten. Gelukkig ben ik er met mijn poederdoos, rouge en lippenstift…
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Koning Camping
“Ja, achteraf was het wel een beetje dom van mij. Véél te lang… Vijf weken, mijn hemel,“ verzucht mijn moeder. “Ik erger me nu al, na twee dagen!” “Oei, ma! Dat klinkt niet best.” “Ach nou ja, het is wel uit te houden, hoor. Maar raad jij eens wie hier ook in Blanes is?”
Wat kanker met je doet (Afl. 8 ) – Ik wil veilig zijn…
Ik wil wegrennen. Kijk niet naar mij, het is even niet goed. Laat mij met rust, maar pak me vast? Ik verlang een rustgevende knuffel. Ik ben weer bang…
Moederdag met mamsie!
Vorig jaar schreef ik een verdrietige blog op Moederdag. Een blog vol angst en wanhoop. Dit jaar is Moederdag anders. Dit keer is het er eentje vol hoop. Een “stralende” dag, waarop niet geknuffeld mag worden.
Woensdagavond Stierenavond!
“Ik geloof niet dat het wat tussen ons zal worden,” twijfelt mijn moeder hardop over haar nieuwe date. “Ik vind ‘m toch een beetje vreemd… Ik weet niet wat het is, maar hij stuurt steeds van die rare berichten.”
Hoe minder je bezit, hoe rijker je bent
Zoon ziet me meubels slepen. “Wat ben jij nou weer aan het doen?” “Aan ’t ontspullen!” roep ik enthousiast over mijn schouder. “’t Is maar waar je zin in hebt… Maar zo te zien word je er heel gelukkig van!”
Als een blad in de wind
Gisteravond zei ze in een opwelling tegen haar dochter: “Ik ga pas dood als álle blaadjes van de boom gewaaid zijn.” Het had strijdlustiger geklonken dan ze had verwacht. En de bladeren weigeren te vallen.
Ik ben een slechte vriendin (want ik zeg ‘nee’)
“Tijd heb je niet, die moet je maken door ‘nee’ te leren zeggen!” Zo’n zin waarvan je de haren recht overeind gaan staan. Een typische uitspraak van mensen die inderdaad een schema hebben dat volgepropt is met van alles waartegen je heel goed ‘nee’ zou kunnen zeggen.
Click & Collect (deel 10) – De drie-maanden-regel
De kennismaking met Jack en mijn meiden is goed gegaan. Inmiddels is hij al weer een paar keer op de thee geweest en de meiden zijn nog steeds enthousiast. Zelfs Roos begint het leuk te vinden. Maar blijven slapen? Echt niet!
Click & collect (deel 9) – “Ik kom straks langs!”
WTF? ‘Kip lust ik wel?’ Vegetarisch my ass, dus. Gewoon een moeilijke eter. Heb ik weer. Ik hang op zonder wat te zeggen en staar een moment wezenloos naar mijn telefoon. Zo meteen komt mijn date onverwacht bij ons eten. Nee hè…
Click & collect (deel 7) – Biecht op!
“Nou, vertel? To sex or not to sex?” vraagt ze nogmaals, nu met iets meer venijn.
“NOT!” antwoord ik met een inmiddels hoog piep geluid vanonder mijn handen, die ik nog steeds voor mijn gezicht houd. “En je mag me dat ook niet vragen, Roos. Dat is mijn privé.” Ik zie tussen twee vingers door haar ondeugende blik en brede, duivelse glimlach.
Fotowaanzin
Vroeger maakte ik geweldige journals met foto’s van mijn dochters. Maar tegenwoordig behoort alle spontaniteit in het verleden. Niets is nog echt. De lol is er zo wel vanaf.
Examen klaar = Empty nest…
Ik bracht mijn zo goed als volwassen zoon naar zijn examenfeest. Natuurlijk gaf ik hem geen afscheidskus, maar zwaaide en liep door. Eenmaal terug in de auto overviel me een totale leegte. Is dit nu dat empty nest gevoel?
Sneeuwvlokjesgeneuzel
Gisteren las ik dit bericht, over “time-in in plaats van time-out bij driftige kinderen”. Ik kreeg meteen een allergische reactie. Vooral door zinnen als deze: “Op het moment dat het kind zo hoog in emoties en stress zit gaat deze boodschap waarschijnlijk toch niet landen.”