Twee maanden te vroeg kwam hij ter wereld. Een spannende tijd volgde. Maar het werd een verhaal met een happy end! Deze week extra aandacht en liefde voor al die couveusekanjers en hun ouders.
Het leven van Emma (Afl. 75) – En nu?
Hoe nu verder? Thuis neem ik eerst maar eens een hele lange douche. Ik ruik mijn nieuwe liefde in elke porie van mijn lichaam en het doet me bijna pijn om die geur weg te moeten spoelen…
Twittertikkies
Of je nou wensmoeder, bakfietsmoeder, hondenmama of wat dan ook bent, doe je ding, want dat mag en kan. Vul je zakken, bankrekening of ouwe sok. Maar zeur niet als iemand vindt dat je een profiteur bent
Twitterkids (#jekrijgterzoveelvoorterug!)
Van die ouders die een getekend lucifermannetje delen alsof ze de nieuwe Rembrandt hebben gebaard, wier kinderen zonder uitzondering hoogbegaafd zijn en op hun twaalfde al geselecteerd voor Jong Oranje, in welke tak van sport dan ook. #twitterkids
“Mama, help mij?”
Wat is dit voor manier van omgaan met pubers? Zijn ze daar het pedagogische spoor echt compleet bijster? Dreigen met een zittenblijfjaar en zelfs met van school gestuurd worden, voor een (1!!) uurtje spijbelen? Dit vergeet mijn dochter haar leven lang niet meer.
Het leven van Emma (53) – Gaatje zoeken
“Ja. Oké. Dat zijn dus inderdaad veel teveel details voor mij, als moeder. Maar ik blijf rustig en ik knik begripvol. “Maak je niet druk, lieverd. Dat gebeurt weleens. Zeker bij de eerste keer.”
Het leven van Emma (46) – Voorlichting van moeders
“Maa-haam, doe heel effe normáál, zeg!?!” riep mijn zoon. “Denk je nou écht dat ik dat allemaal van JOU wil horen? Ik heb dat allang geoefend hoor, maak jij je maar geen zorgen,” schamperde hij. “En als je het dan toch allemaal al zó graag wilt weten…”
Het leven van Emma (45) – Flirten (en meer) via de app
Nu, na Hans, is er eigenlijk niet zo heel veel veranderd. Het leven gaat gewoon door. De keuze was de juiste. Ik heb er geen seconde aan getwijfeld. Mijn zoon heeft er echter meer moeite mee.
Tafelgesprekken (11) – Keep on smiling
Tijdens het eten graait zoon (18) een oud, vergeten boekje met de titel “Kid Cooperation” uit de kast. “To make children understand who’s in charge. Okayyy dan… Echt, mam?” Euh…
Een schouderklopje! Dankjewel
Ja, ze zijn al ouder, maar nog steeds veel te jong om serieuze woorden van dank uit te spreken zoals: “Mam, dankjewel voor alles wat je altijd voor ons hebt gedaan. Dankjewel voor al die jaren waarin je jezelf voor ons hebt weggecijferd.”
God only knows…
“Dus eigenlijk weet niemand hoe het precies zit, toch? God zal ’t weten… Dat heeft De Jonge nota bene zelf letterlijk bij ‘All you need is love’ gezongen! ‘God only knows…’ Hij weet het zelf dus niet. Ook al zingt hij niet onverdienstelijk.”
Mama, ik lijk steeds meer op jou
Mijn moeder lijkt op mijn oma en ik lijk steeds meer op mijn moeder. Dus lijk ik ook op mijn oma. Inclusief wangzakjes. Vastgeroeste kilo’s. En hangend halsvel. Niet meer weg te krijgen.
Tafelgesprekken (10) – De DIY orthodontist
Ze weten, kennen en kunnen ook werkelijk alles, die pubers van vandaag de dag.Ik ben eigenlijk best benieuwd of hun kinderen nóg erger worden. We gaan het vast binnenkort zien.
En dan heb ik ineens een volwassen zoon…
Met een tempo van heb-ik-jou-daar lanceerde ik hem de wereld in. Daarbij heb ik zijn hoofd zelfs zo in de verdrukking geperst, dat hij er wekenlang uitzag als een ‘Conehead’. Dat was vandaag, 18 jaar geleden.
Mijn verhaal (16) – Een rollercoaster zonder einde
Ik moet inderdaad blij zijn met mijn situatie, zoals een lezeres onlangs opmerkte. Ik heb dan wel kanker gehad, maar lijk er toch ‘makkelijk’ vanaf te komen. Zij heeft wél uitzaaiingen en zal haar kind niet op zien groeien…