Ik ben een pulkert. Een friemelfreak. Een korstenmaniak. Een krabgeit. Ik peuter en pruts aan alles wat midden in het helingsproces zit. Ik krab aan iedere huidoneffenheid.
Mijn wereld van onlogische angsten
Met een gezicht zo bleek als het maanlicht en een keel die vastzit alsof ik zojuist een brok ijzer heb doorgeslikt, zie ik de beesten op me afstormen. Ik sluit mijn ogen en wacht op mijn gruwelijke dood.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Van de aardbodem verdwenen
Mijn onlangs zozeer beschadigde ego groeit gestaag, maar toch voelt het niet goed. Nog steeds voel ik me verbonden met mijn verdwenen lief. Bovendien hanteer ik netjes de gepaste dress-code: zo ego- en seksloos mogelijk.
Ik MOET echt stoppen met musturberen!
Ja sorry. Ik heb besloten dat 2018 mijn jaar van de eerlijkheid gaat worden. En dan moet ik dit dus ook maar toegeven. Het is niet makkelijk, maar het liep de spuigaten uit. Ik deed het soms wel 40-50 keer per dag.
Schone schijn (WYSIWYG? Echt niet…)
Niet alleen online zijn veel dingen (en mensen) schone schijn. What you see IS NIET what you get. Als jij iemand tegenkomt in de gang, of een paar minuten spreekt op straat, weet je niet wat er in diens hoofd omgaat of wat diegene voelt.
Sorry, geen (onnodige) excuses meer. Sorry!
“Sorry, let niet op de zooi.” “Pardon, ik zie er niet uit, ik ben net door de regen gefietst.” Wij, vrouwen, verontschuldigen ons voor alles, terwijl jullie, mannen, dat een stuk minder snel doen.
Wat kanker met je doet (Afl. 2) – Een engel en een duivel op mijn schouder
Later in de week verschijnt er een bericht in de lotgenotengroep op Facebook. Bovenaan pronkt de titel “SLECHT NIEUWS!!” Alles in mij schreeuwt dat ik het niet aan moet klikken. Helaas doe ik het toch. Kanker maakt voor eeuwig onzeker en angstig.
Heb je spijt?
Ik heb geen spijt. Ik weiger om in het ‘wat als’ te blijven hangen. Want al het oude, wat ik kwijt ben geraakt, heeft plaats gecreëerd voor heel veel mooi nieuw. Dat had ik anders nooit gevonden. En dan was ik nu niet wie ik geworden ben.
Ik ben een slechte vriendin (want ik zeg ‘nee’)
“Tijd heb je niet, die moet je maken door ‘nee’ te leren zeggen!” Zo’n zin waarvan je de haren recht overeind gaan staan. Een typische uitspraak van mensen die inderdaad een schema hebben dat volgepropt is met van alles waartegen je heel goed ‘nee’ zou kunnen zeggen.
De Bronchoscopie: even doorademen
“Over twee weken krijgt u de uitslag.” En weg is ie. Zijn witte jas wappert achter hem aan als hij de onderzoeksruimte met rasse schreden verlaat. De empathie in persoon… Maar niet heus. Met hem heb ik straks nog minstens drie kisten appels te schillen!
Snor? Baard? Allebei? Niks! (NoMovember)
Binnenkort is het weer Movember. De horror. Ik ben voor gladgeschoren. Geen pornobalkje boven je lippen, geen pleeborstel à la au Timmerfrans, geen liksikje op je kindeukje. Want: lelijk, lelijk, lelijk.
Click & Collect (deel 10) – De drie-maanden-regel
De kennismaking met Jack en mijn meiden is goed gegaan. Inmiddels is hij al weer een paar keer op de thee geweest en de meiden zijn nog steeds enthousiast. Zelfs Roos begint het leuk te vinden. Maar blijven slapen? Echt niet!
Eindelijk! Uri Geller gaat ons redden!
Uri Geller waarschuwt Poetin. Zwaar. Erg. Want Uri gaat de Hijo de Puta eens flink bestoken met zijn mind power. En dan kun je niet anders dan bang worden en je in je sub-Moskouse grot terugtrekken.
Ja toch? Niet dan?
Bang voor de Bom?
Bang voor de bom? Ik niet (meer). Ik kan er toch niets aan veranderen. Die afhankelijkheid van ouwe, seniele zakken aan de wereldtop is k*t, maar verder kun je het best maar gewoon gaan slapen. Morgen weer een dag. Of niet.
Corrigerend dilemma (mijn fan-tas-tische zomerjurk…)
Vorig jaar vond ik een fan-tas-tische zomerjurk. Helaas tekent hij enorm bij buik en billen. Toch kocht ik hem, hing hem in de kast en nam me voor wat kilo’s af te vallen, zodat ik hem dit jaar wél aan zou kunnen. Natuurlijk is dat niet gelukt.