Ik heb geen spijt. Ik weiger om in het ‘wat als’ te blijven hangen. Want al het oude, wat ik kwijt ben geraakt, heeft plaats gecreëerd voor heel veel mooi nieuw. Dat had ik anders nooit gevonden. En dan was ik nu niet wie ik geworden ben.
Ik ben een slechte vriendin (want ik zeg ‘nee’)
“Tijd heb je niet, die moet je maken door ‘nee’ te leren zeggen!” Zo’n zin waarvan je de haren recht overeind gaan staan. Een typische uitspraak van mensen die inderdaad een schema hebben dat volgepropt is met van alles waartegen je heel goed ‘nee’ zou kunnen zeggen.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
De Bronchoscopie: even doorademen
“Over twee weken krijgt u de uitslag.” En weg is ie. Zijn witte jas wappert achter hem aan als hij de onderzoeksruimte met rasse schreden verlaat. De empathie in persoon… Maar niet heus. Met hem heb ik straks nog minstens drie kisten appels te schillen!
Snor? Baard? Allebei? Niks! (NoMovember)
Binnenkort is het weer Movember. De horror. Ik ben voor gladgeschoren. Geen pornobalkje boven je lippen, geen pleeborstel à la au Timmerfrans, geen liksikje op je kindeukje. Want: lelijk, lelijk, lelijk.
Click & Collect (deel 10) – De drie-maanden-regel
De kennismaking met Jack en mijn meiden is goed gegaan. Inmiddels is hij al weer een paar keer op de thee geweest en de meiden zijn nog steeds enthousiast. Zelfs Roos begint het leuk te vinden. Maar blijven slapen? Echt niet!
Eindelijk! Uri Geller gaat ons redden!
Uri Geller waarschuwt Poetin. Zwaar. Erg. Want Uri gaat de Hijo de Puta eens flink bestoken met zijn mind power. En dan kun je niet anders dan bang worden en je in je sub-Moskouse grot terugtrekken.
Ja toch? Niet dan?
Bang voor de Bom?
Bang voor de bom? Ik niet (meer). Ik kan er toch niets aan veranderen. Die afhankelijkheid van ouwe, seniele zakken aan de wereldtop is k*t, maar verder kun je het best maar gewoon gaan slapen. Morgen weer een dag. Of niet.
Corrigerend dilemma (mijn fan-tas-tische zomerjurk…)
Vorig jaar vond ik een fan-tas-tische zomerjurk. Helaas tekent hij enorm bij buik en billen. Toch kocht ik hem, hing hem in de kast en nam me voor wat kilo’s af te vallen, zodat ik hem dit jaar wél aan zou kunnen. Natuurlijk is dat niet gelukt.
‘La Grande Dame’ weer vrij na grensoverschrijdende mishandeling man
Bij haar vrijlating zegt ze zelf over het voorval: “De foto’s waren voor mijn man bedoeld. Als goedmakertje. Ik heb ze gewoon per ongeluk naar de verkeerde gestuurd. Normaal regelt mijn PA alles, maar dít kon ik natuurlijk niet aan hem overlaten. Ik heb mijn excuses aangeboden.”
No Nut November – WTF?
“No Nut November”. Nooit van gehoord. Zal ook wel de overgang zijn: too nuts to notice. Een maand lang seksuele geheelonthouding, hoofdzakelijk voor de man. Eén maand lang niet klaarkomen. Geen seks. En dus óók niet masturberen. Eh, hoe dan, man?
“Dan maar Corona” (2G in Oostenrijk)
In mijn ogen heeft het huidige (Oostenrijkse) vaccinatie-dwangbeleid een averechts effect: mensen gooien nu helemáál de kont tegen de krib of laten zich zelfs opzettelijk besmetten om zo dan maar ‘genezene’ te worden. Alles beter dan die spuit. Coronaparty’s zijn de nieuwe mazelenparty’s.
Twitterkids (#jekrijgterzoveelvoorterug!)
Van die ouders die een getekend lucifermannetje delen alsof ze de nieuwe Rembrandt hebben gebaard, wier kinderen zonder uitzondering hoogbegaafd zijn en op hun twaalfde al geselecteerd voor Jong Oranje, in welke tak van sport dan ook. #twitterkids
Wegmisbruikers (deel 1)
Als ik weer eens achter iemand zit die geen richting aangeeft en de gelegenheid is er, zoals een rood licht op een T-kruising, kriebelt het enorm. Het liefst stap ik dan uit, klop op het raam en vraag vriendelijk, doch dringend: “Waarom?”
Het leven van Emma (60) – Afkappen, die handel
Het idee dat ik op deze manier online zou kunnen verschijnen, boezemt mij nu totale paniek in. Ik heb hem dan ook meteen een app gestuurd met het dringende verzoek om al mijn superpikante foto’s per direct van zijn telefoon te verwijderen.
Binnenwereld
Het paste maar net. Ik verschoof het apparaat met mijn duim ertussen naar m’n bureaublad. Even twijfelde ik, maar vrijwel tegelijkertijd drukte ik hard en snel op de bovenkant en schoot het nietje dwars door mijn huid. Mijn binnenleven begon te leven. En te experimenteren.