Regelmatig voert onze gastblogster Lilian denkbeeldige gesprekken met haar overleden moeder. Die gesprekjes typt ze nu op, want ze zijn steeds weer bijzonder. Vandaag krijgt Lilian de zenuwen van een opstijgend vliegtuig.
Een lege portemonnee en toekomstdromen
“Zullen we het gebouw kopen?’ stelde ik op een dag plompverloren voor. Meteen werd ik hartelijk uitgelachen.
“Alsof je het gebouw zomaar op ons boodschappenlijstje zou kunnen zetten, tussen de thee en de suikerklontjes? We zijn onbekende, arme kunstenaars!”
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Visiting & Writing in #Utrecht (4) – Flora’s Hof
Visiting #Utrecht, schreef ik in mijn gedachteboekje. Mijmerend in Flora’s verborgen kloosterhof. Een miniserie over de mooiste stad van Nederland.
Visiting & Writing in #Utrecht (3) – Sloep vs. Treintrapboot
Visiting #Utrecht, schreef ik in mijn gedachteboekje. Met open ogen blindelings observeren tot een gedichtje over het water vloeit. Een miniserie over de mooiste stad van Nederland.
Mijmeringen in de ochtend: wandelmeditatie
Een tijdje heb ik geprobeerd vriendschap met haar te sluiten. Maar we zaten totaal niet op dezelfde lijn. Ik kwam waarschijnlijk wat (te) “simpeltjes” over… #Mijmeringen tijdens de ochtendwandeling.
Visiting & Writing in #Utrecht (1) – Dom-Lift
Visiting #Utrecht, schreef ik in mijn gedachteboekje. Met bungelende benen op de vismarkt keek ik naar een staketsel tegen staalblauwe lucht. Een miniserie over de mooiste stad van Nederland.
Muziekrubriek! (Hootie & the Blowfish – Let her cry)
Let her cry, dus. Als ik me shit voel, blèr ik dit mee. En als ik me goed voel ook. Ja sorry, het gaat alwéér over een ‘man in pain’, vanwege een grillig, weglopend vrouwmens, maar die ouwe Rucker zingt er wel heel mooi over.
Kneuterig
Het ietwat kneuterige, dorpse leven staat me eigenlijk best aan. Afgelopen zondag was het eindelijk weer eens een beetje relaxed weer, en mijn lief vond het wel weer eens tijd voor een uitje (de rest van onze tijd brengen we vooral etend, seksend en netflixend door, wat ook heel lekker en gezellig is, maar wel een beetje bedompt op den duur). Op naar de jaarlijkse markt in Zaanse Schans dus. Toerist in eigen land uithangen, why not.
Heel even weer terug naar toen, kan dat?
Dat gevoel van rijkdom door iets kleins is weggevallen. Er is genoeg, alles altijd in overvloed. Snoep trek je gewoon uit de kast. Een euro kun je soms gewoon verliezen. We zijn rijker dan we ooit waren. En toch voel ik me zo vaak armer dan toen.
Muziekrubriek! (Liquido – Narcotic)
Vroeger, in mijn naïef-onschuldige tijd, dacht ik altijd dat de song een ode aan ‘Michael Caine’ was. Bleek toch ineens dat ze over ‘My Cocain’ zongen… wohh, wat een ontdekking!
Op jacht!
“Heb je al een voorkeur?” vraagt vriendlief. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Avondeten? Vakantie? Nieuwe tuintegels? Ik geef het op.
“Voorkeur? Voor wat?”
“Voor een boot natuurlijk!”
Muziekrubriek! (Radiohead – Creep)
I don’t care if it hurts, I wanna have control, I wanna a perfect body, I wanna a perfect soul.
Nou, precies dat! Maar ja, wie wil dat nu niet? Dus eigenlijk een beetje een inkopper, die song van Radiohead.
De onsterfelijkheid online
Deze ‘ontvriending’ (die er dus geen was) voelde toen als een fotoalbum dat zonder enige aanleiding uit de boekenkast donderde. Je schrikt even, pakt het verbaasd op, bladert er doorheen. En je herinnert je degenen die je dierbaar waren.
Papraatje (16) – Je bent wie je bent, hè?
Naast de bank staat een opvallend kitscherig witstenen borstbeeld van een vrouw. Ernaar wijzend, vraag ik verbaasd: “Heb je dat gekocht?”
“Welnee, dat is van zo’n dooie… uit de container gevist,” antwoordt hij trots.
Schatrijk in een doodlopende straat
“Wie zou hier in deze straat wonen?” vraag ik me zomaar hardop af.
“Ik woon hier. Al 84 jaar!” klinkt het ineens op het erf.
Verrast draai ik me om naar een oude vrouw, die me een onderzoekende blik toewerpt.