Terwijl ik mijn nieuwe kunstacademie-imago zorgvuldig probeerde vorm te geven met zelfontworpen, maar vooral ondraagbare kledingstukken, idiote kapsels en schoenen die eruit zagen als een paar mislukte Sinterklaassurprises, was Wies gewoon Wies.
Douchen met Paloma (herinneringen uit 1979)
‘De vrouw die de straat veegt, is mijn buurvrouw,’ zegt Marjan. Mijn vriendin stopt de Puch naast een opzichtig geklede dame. Zo ziet dus een echte hoer eruit… Ik had er nog nooit een in het wild gezien.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
The Queen is Dead…
Elizabeth is overleden. Ik lees het en ik ben stil.
Ze is voor mij een icoon. Zo één vind je niet meer.
Liefde op een spiekbriefje (ik ben – du bist – she is)
“Ik word heen en weer geslingerd tussen mijn hart en verstand. Mijn hart vertelt me dat je de meest fantastische vrouw bent, die ik ooit heb ontmoet. Maar mijn verstand zegt tegelijkertijd dat er in jouw leven nauwelijks ruimte is om onze relatie vorm te kunnen geven…”
Begrijpelijk schrijven
Zowel mondeling als schriftelijk kwamen de mannen, overigens tot mijn ongenoegen, makkelijker, sneller en bondiger tot de kern van de zaak. Dat gaat natuurlijk met meer dingen zo. De noodzaak van “voorspel” is tenslotte heus niet door een manspersoon bedacht. Of dacht u soms van wel? Hoezo doelgerichtheid? Tunnelvisie en oogkleppen! Immer gerade aus!
Alles is retro (Caravanblog nr. zoveel)
“Wááát? Dacht hij serieus dat je maar 33 jaar was?” Mijn moeders verbazing is groot. Te groot. “Ja hoor, dat zei hij echt. Drieëndertig jaar!” bevestig ik, nu licht beledigd. Ik mag dan retro zijn, maar ik mag er nog wezen.
Er zijn geen vreemden, alleen vrienden die je nog niet ontmoet hebt
We zijn een paar dagen in Engeland. In een bijzonder plaatsje in het zuidwesten. Mijn tweede thuis; ik ben er nu al voor de elfde keer. En zoals het in dit plaatsje is, zó zou de hele wereld moeten zijn!
Carnaval, een rel en een virus
In 2022, nog vóór de New World Oorlog (NWO) uitbrak, gebeurden er twee belangrijke dingen tegelijkertijd. Ten eerste waren burgers het zat om nog langer opgesloten te zitten en gingen rebelleren. Ten tweede ontstond er een rel over seksueel grensoverschrijdend gedrag.
Nagloeiende herinneringen tegen de invallende kou
Toen ik jong was, bestond mijn toekomstplan enkel uit verdwalen. Geen vastomlijnd beeld voor ogen. Verrast worden door de onvoorspelbaarheid van het leven. Onverwachtse wendingen in een zomers maïsveld. Een warm verhaal tegen de invallende kou.
Sinterklaas is kapot
De Nederlandse ‘sinterklaastraditie’ loopt op zijn eind. Geen grootse intochten, dansend en strooigoed graaiend volk of knusse familiefeesten meer. Het enthousiasme is weg. Daarom hebben we hier thuis Sinterklaas maar omgedoopt tot “Kerststart”. Met een hoop lichtjes. En gourmetten.
Alweer een jaar geleden – Afscheid van een lieve vriendin
Met lood in mijn schoenen liep ik het ziekenhuis binnen, nadat we bij de ingang volledig doorgelicht en ontsmet waren. Het voelde ongemakkelijk om op een plek te zijn waar zoveel ziekte heerst. ‘Als Corona érgens is, dan is het hier,’ dacht ik nog. Vlak na: ‘je zal maar aan het doodgaan zijn in deze rare tijd…’
Lichtpuntje: Pavadoggi
Het is weer wintertijd. Het is Coronatijd. Het is donker buiten, en soms ook donker van binnen. Ook de redactie van Hoe Vrouwen Denken laat soms van lamlendigheid het hoofd hangen, of trekt er hysterisch de haren uit. Dan kun je wel een lichtpuntje gebruiken. In deze (onregelmatig verschijnende) rubriek schotelen we je iets opbeurends voor, om de zware gemoederen een klein beetje te verlichten.
Emélie, Nathalie, Jaloezie…
Een week later zat ik op de bank van mijn nieuwe “beste vriend”, terwijl hij in de keuken stond te kokkerellen. Treurig bedacht ik dat dit ooit de bank was, waarop we samen ineengestrengeld tv lagen te kijken.
Bed, Bad en Betty
Een week later stond ik samen met een artistiek kijkend mannelijk model voor zijn camera te verkleumen op de Maasvlakte. Ik kreeg een sjaal en een flacon whisky, om op te warmen. Al na een paar ferme slokken keek ik een beetje scheel en lodderig uit mijn ogen.
Happy accidents
Kind en ik hebben laatst ge-Bob-Rosst. Je weet wel, die Amerikaanse (kunst)schilder die iedereen aan het verven krijgt. Ik had van ‘m gehoord, maar nog nooit iets van zijn hand gezien. En zeker geen happy little accidents.