Die stem van Gudrun doet wat met me. Niet eens zó bijzonder, maar tóch speciaal. En ze kan tegelijk zingen en gitaar spelen (hier goed te zien/beluisteren in haar unplugged solo); iets wat ik ook altijd al wilde kunnen.
Ode aan de jongeheer P. (reactieblog op HoeMannenDenken)
“De eenogige slang, zich geheel bewust van mijn aanwezigheid, richt zijn kopje op. Het is een kleine beweging, maar omdat ik zo laag zit, zie ik ieder kloppen van de aderen en iedere beweging, hoe klein ook.”
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Muziekrubriek! (Liquido – Narcotic)
Vroeger, in mijn naïef-onschuldige tijd, dacht ik altijd dat de song een ode aan ‘Michael Caine’ was. Bleek toch ineens dat ze over ‘My Cocain’ zongen… wohh, wat een ontdekking!
The Orville: Een serieuze parodie
Ik ben dol op sciencefiction-series, zoals de oplettende lezer al weet. Met The Orville heeft Seth McFarlane een serieuze parodie gemaakt. Ik ben inmiddels bij afl. 11 van seizoen 2 beland. Het is een feest van herkenning, en aan het eind zit ik met een grote glimlach te sniffen.
Wat zeg je als er geen wijze woorden zijn?
Zo’n twee jaar terug werd je ziek aan een orgaan dat je niet eens meer had. Ter preventie verwijderd. Onvoorstelbaar. Het is haast als hoofdpijn hebben zonder hoofd. Hoe kan iets wat er niet meer is ziek worden? Tóch kan dat. Als je hele dikke vette pech hebt…
De lokale middenstander, bedreigde diersoort of oersterke overlever?
Zíj betalen de feestelijke verlichting die in de wintermaanden onze straten siert, organiseren de intocht van Sinterklaas en sponsoren het hele jaar door menig lokaal sportevenement of dorpsfestival. Zíj verdienen onze klandizie.
Terry Pratchett, de Meester
Ode aan Terry Pratchett, een meesterlijk schrijver. Categorie Shakespeare. Met groot inzicht, veel wijsheid en humor die mij hardop aan het lachen maakt.
Als je afscheid moet nemen van het leven
Als je haast hebt om nog even volop te leven, omdat tijd ineens beperkt is…
Druppels van leven en dood
Vandaag precies een jaar geleden overleed een lieve vriendin. Via de door het uitvaartcentrum mogelijk gemaakte livestream kon ik op 1000km afstand toch bij haar uitvaart zijn. Een herinnering aan haar.
Wende en Joost, depressie en muziek
Ik moest aan Joost denken. Omdat ik aan Wende dacht. Die schreef de muziek op een gedicht van hem, de dag van zijn dood. Ik dichtte die dag ook wat.
Een lollig zootje
Een optreden en een pub-quiz met een bejaard publiek. Het werd een zootje. Maar wél een lollig zootje.
Kat en staart
Ik heb een gevecht met de staart van mijn kat. Die lijkt wel een eigen leven te leiden. Flapper, kriebel.
Minimantelzorg
Ik ben er maar druk mee. Het is eigenlijk minimantelzorg. Soms om gek van te worden, maar toch doe ik het met veel liefde. Twee jaar geleden schreef ik al eens een kleine ode aan mijn dierenliefde.
The Passion in de Bijlmer
Aan het eind van de uitzending van The Passion veeg ik de tranen uit mijn ogen. Wat een ontroerende, prachtige afsluiter. En wat een verrassende cast!
En ik ben eigenlijk helemaal geen fan. Of misschien stiekem toch…
De beste serie ever: Boston Legal
Het gedoe over de zo genoemde politiek incorrecte humor van De Luizenmoeder deed me denken aan een andere serie: Boston Legal. Die serie is pas met recht ‘briljant’ te noemen.