“Ik heb besloten om toch niet met jou op vakantie te gaan.” Vol ongeloof staar ik naar hem. We waren van plan om samen naar Zuid-Frankrijk te gaan. Een appartemen, met een schitterend uitzicht op de Roquebrune. Maandenlang had ik ernaar uitgekeken.
Wat een dagen… (deel 8) – Nutstuin- en redactiedag
Ik had bedacht dat ik deze zondag (2 juli) eerst de open dag van de Nutstuinen zou kunnen bezoeken, om daarna af te reizen naar Jos in Utrecht voor een redactievergadering. Maar dat liep dus even anders.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Wat een dagen…(deel 5) – Nog eens een marktdag
Marktdag in ’t Amsterdamse. Tegenwoordig heel anders dan vroeger. Veel vaker én veel leuker. En dat ik voedsel ga inslaan om te koken voor een dierbare vriend bij wie ik op bezoek ga. En ook nog iets over een 50 jaar oude jurk van mijn moeder.
Wat kanker met je doet (Afl. 9) – Vallen, opstaan en weer doorgaan
De twijfel duurt een tel. Het is zo aanlokkelijk om nog verder terug te gaan. Ik kijk nog eens naar boven. Mijn doel is nog altijd hetzelfde. Terug naar de top. Terug naar daar, waar ik de zon kan zien.
Luchtige zakken
Rustig en ontspannen van A naar B vliegen is een kunst. Onlangs faalde ik hierin weer eens jammerlijk. Haat aan propellervliegtuigjes. Volgende keer ga ik wel gewoon weer met de trein.
Het sprookje van duizend-en-een huizen
Mijn eerste poging om een hanenkam te boetseren op mijn hoofd liep uit op een gigantische mislukking, omdat ik in al mijn naïviteit dacht dat de punkers op school vloeibare groene zeep bedoelden. Ik smeerde en smeerde. Één grote schuimende massa.
Een verrassende krachtpatser
“Hier, voor jou, vangen!” Met een boog gooit mijn broer zijn autosleutel in mijn richting. “Wat moet ik met jouw autosleutel?” “Jij was toch zo enthousiast over mijn nieuwe auto? Nou, je mag ‘m hebben. Ik erger me kapot aan dat ding.”
Bevredigende… eh… dinges
En dan ineens, arrête! Heb ik dat goed gezien? Komt er nu ineens een fallus voorbij? Nee, geen lopende, zotteke! Hij staat in een chocolaterie, achter het glas. Te lonken. Te pronken. Ik smelt. Hij gelukkig niet.
Heen en weer tussen Oud & Nieuw
Als je een pokkehekel aan Oud & Nieuw hebt, moet je naar de Diomede Islands. Als je ervoor zorgt dat je op oudjaarsdag op Yesterday Island bent, loop je in de nacht snel naar Tomorrow Island. Daar is het dan 21 uur later. Heb je toch mooi Oud & Nieuw compleet overgeslagen!
Fietsverhalen: Lek langs de IJssel
Koud een kilometer verder zie ik een wielrenner naast zijn racefiets lopen. Is het besmettelijk? Hangt het in de lucht? Ook hij heeft een platte achterband. De wat oudere man loopt me met de fiets aan de hand tegemoet. De tranen in zijn ogen komen door de wind, mag ik hopen?
Het einde van een extra lang weekendje Londen
Bij het boarden was het pas écht een drukte van jewelste. Ik dacht nog, in al mijn naïviteit, dat dat kwam omdat er veel gestrande passagiers waren geweest maandag en er daarvoor nu een groter vliegtuig zou worden ingezet om iedereen alsnog naar huis te krijgen. NOT!!
Een extra lang weekendje Londen, wij “bofkonten”
We zijn gestrand in Londen. Onze vlucht is gecanceld. En met de onze nog zo’n 300 andere vluchten. Want sneeuw. Nee, dit is niet ‘fijn onverwachts een extra lang weekendje weg’. Nee, wij zijn geen bofkonten. Dit is pure stress. Ik wil naar huis…
Flikken!
De chagrijnige fuik-agente bestudeert mijn foon. Geen openstaande whatsapps. Geen recentelijk geopende e-mails. Geen aangenomen of gemiste oproepen. Ze kijkt me vorsend en fronsend aan: Hoe zit dat? Dit is toch niet normaal?
Gewoon niks
Wat je wél moet leren,” vervolg ik onverstoorbaar, “is accepteren dat sommige situaties niet te veranderen zijn. Je moet je erbij neerleggen dat niet alles altijd gaat zoals jij wilt. Dat is namelijk óók volwassen worden. Want nu heb je je compleet uit de baan laten werpen door een kleinigheid.”
Autotechnologie-testdagen: nog steeds een mannenwereld
Ergens vind ik het enorm teleurstellend dat de autowereld nog altijd zo’n ontzettend ‘mannending’ is. De paar vrouwen die er zijn, kijken op een afstandje bewonderend naar hun rondscheurende eega of komen dus enkel en alleen voor de elektrische fietsen.