Ja ja, we mogen weer naar (proef)evenementen! Het enige dat je moet hebben, is een kaartje en een negatieve – officiële, door een testinstituut afgenomen en met QR-code bevestigde – coronatest. Joepie.
Rijk door minder uit te geven
Samen met mijn kinderen nam ik een krantenwijkje en kwam prompt erachter, waarom rijke mensen zo rijk zijn: minimalisme. NEE – NEE!
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Ik Vertrek!
Een van de redenen dat ik “Ik Vertrek” zo’n fijn programma vind, is Twitter. Samen tv kijken (i.p.v. schelden) is werkelijk hilarisch. Dat vileine platform is uitgevonden voor Ik Vertrek (en het Songfestival).
Prooi met (of zonder) paardengebit
Alles klopte tussen haar en haar man. Alles! Ze had honderd met hem willen worden. Samen stokoud op een parkbankje zitten en grinniken over die gekke wereld. Tot het moment dat ze dingen begon door te krijgen. Toen niet meer.
De functie van sla
Op de heenreis in het vliegtuig hadden we het erover dat we misschien maar apart moesten gaan wonen. Op de terugweg konden we ons daar helemaal níéts meer bij voorstellen. Een mooi resultaat van een mooi avontuur.
Gewoon om de hoek
“Hé lang niet gezien! Zeker niet op vakantie geweest afgelopen zomer?” Oh, jawel hoor. Naar een plek die alle wensen vervult. Door een app uitgezocht. Gewoon om de hoek.
Een vreselijk gehucht, ruimte en rust
“Ik snap echt niet waarom je ooit in zo’n vreselijk gehucht bent gaan wonen… Achteraf bekeken, had je beter in Rotterdam kunnen blijven.” Mijn moeder vindt mijn woonplek maar niks.
Juist wél met vreemde mannen meegaan!
Rustig maar, zeg ik tegen mijn bijna hyperventilerende zelf, ik ga dit gewoon halen. Denk ik. Hoop ik. Want dat moet. Alles komt altijd goed. Toch? Ja.
In de ban van de ommetjes
Ik maakte ook eens een ommetje. Maar ik heb geen hond, geen baby én een bloedhekel aan joggen, dus ik voelde me nogal – eh – opvallend. Nou ja, zoals de rechtgeaarde Oostenrijker zegt: “Augen zu und durch.”
Kennismaken met BDSM (2)
Bij elke nietsvermoedende wandelaar die zijn hondje uitliet, dacht ik: zou HIJ het zijn? Mijn hoerige look kon me niet eens meer deren. De blikken die ik kreeg, nam ik voor lief.
(On)bereikbaar
Inmiddels ben ik – ondanks vergeten mobiel – veilig thuisgekomen. Geen autopech, geen ongeluk, geen telefoongemis, omdat ik per se op dat moment iemand moest bellen. Het kán dus, onbereikbaar zijn.
Podcasts om te smullen
Nee mensen, ik kijk níét heel de dag naar RealLife tv. Echt niet. Ik heb een leven, oké? Ik werk, ik kook en ik wandel. En tijdens dat wandelen luister ik graag naar podcasts. Podcasts zijn tof.
Fluiten naar die 1,5 meter maatregel
Corona-veilig kamperen is helemaal niet zo makkelijk; zo’n camping zo dichtbij heeft toch ook wel nadelen. Tegen het einde van de middag heeft de spontaan uitgebroken druppelinfectie zich om me heen in de campingstoeltjes genesteld.
Een (halve) dag uit het leven van een mislukte vrouw (2)
Ik zie een oudere man hevig geïrriteerd gebaren. Iets met ‘Doorrijden, trut!’ Waarop ik hardop denk: “Als je een béétje kunt rijden, had je er makkelijk langs gekund, zak!” Toch zet ik mijn bolide maar weer in beweging. Geen zin in verdere confrontaties.
Snottebel
Ik fiets terug. Toch eerst maar eens kijken of ie echt slaapt.
Ik kuch. Geen reactie. Opmerkelijk in Corona-tijden.
KUCHE UCHE!! Nog steeds geen reactie. Héél verdacht.