Na het kijken van “Truckerbabes” is mijn respect voor vrachtwagenbestuurders behoorlijk gegroeid. Wat een zware, ondankbare stressjob. En jemig, wat moet je veel kunnen! Daarnaast zijn en blijven vrachtwagens indrukwekkende megamachines; als je die zó kunt besturen als deze vrouwen, heb je mijn ontzag.
Mijn ANWB-Held
Na wat radeloze, halfblinde bel-acties lukte het mij uiteindelijk om de ANWB te bellen, te vertellen wie ik was en waarom ik belde. De ANWB vroeg bezorgd of ik wel veilig stond. Echt niet! En dus volgde even later de politie om mijn bus wat verder de berm in te duwen.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Keers en Mestreech? (vert.: Kerst in Maastricht.)
De man, anderhalve kop groter dan zijn eega en voorzien van een geel hesje en dito pen, hield de gang van zaken nauwlettend in de gaten en griste gretig het boek uit haar handen.
Overbezorgde moeder? Nou en!
Minimaal eens in de twee weken hebben mijn dochter en ik een discussie over alleen in het donker naar huis fietsen. Ik vraag me dan ook regelmatig af of ik niet daadwerkelijk een té overbezorgde moeder ben.
Harry’s oorbel
Oude mannen met een oorbel vind ik altijd een beetje zielig worden, mijmer ik verder. Zo’n lel gaat ook een beetje lubberen, lijkt het. Het schijnt dat oorlellen maar door blijven groeien. Net als neuzen overigens.
“Handen omhoog!” – Uit het leven van een paprikachipssmokkelaar
Wat ís dit? Wat moeten die Bullen nu in vredesnaam met míj? Wat denken ze te hebben gezien? En vanwaar een ware ‘aanhouding’ met alle beschikbare toeters en bellen? Ik rijd braaf achter de politiewagen aan de parkeerplaats op.
De Flair van Ryanair
Ik gluur naar binnen, zie niets en nadat ik mij ervan heb vergewist dat dit geen glory hole is, roep ik bedeesd: “Hallo…?” Een robotstem antwoordt: “Goedemorgen en welkom op uw Ryanair toilet. Bent u klaar? Wenst u nu gebruik te maken van toiletpapier?”
Verslag van een autotechnologie-testdag
Ergens vind ik het enorm teleurstellend dat de autowereld nog altijd zo’n ontzettend ‘mannending’ is. De paar vrouwen die er zijn, kijken op een afstandje bewonderend naar hun rondscheurende eega of komen dus enkel en alleen voor de elektrische fietsen.
Waarom zweten mannen zo graag op de fiets?
Natuurlijk is menig masculine muscle-sportman gefrustreerd als ik er doodgemoedereerd langs e-fiets. ‘Watje! Eigen spierkracht is alles!’ roepen ze verbeten zwoegend en zwetend. Wel, díé heb ik niet.
De praatpaal en het geile geld
De middelmaat viert hoogtij. Dat gaat áltijd ten koste van kwaliteit. Want dat geile geld, dat is toch zó lekker. Money makes the world go round. Maar we kunnen zoveel beter!
Belinda’s gouden inpak-tip (en nu wegwezen)
“Hier, op Belindanieuws punt en el. Wist jij dat 75% van de vrouwen véél teveel meeneemt op vakantie?” Ik kijk hem verbluft aan: “Sinds wanneer lees jij de Belinda? Nou, raar onderzoek hoor, klopt vast niks van.”
Gelukkig gestrand (in de berm van mijn leven)
De hoofdweg, waar iedereen maar op doorraast, heb ik ergens verlaten; ik ben in de berm terechtgekomen. En dat hoewel ik toch regelmatig pogingen doe om mezelf weer in het gareel en op die hoofdweg te krijgen.
Schipbreukeling
Ik kijk omhoog, in de blauwe ogen van de mooie nieuwe vriendin van mijn ex. Intussen probeer ik mijn evenwicht te bewaren in ons wankele roeibootje, dat totaal in het niet valt bij de ‘Love Boat’ van papa.
Onzichtbare drempels
Met mijn nieuwe rolstoel met aandrijving worden de fysieke drempels eindelijk minder. Nu zijn het vooral de drempels tussen mijn oren die me beperken. En die onzichtbare drempels zijn het moeilijkst te overwinnen.
Eftelingdingen: nooit te oud!
Ik ben altijd al gek geweest op het sprookjesbos. Toen de koters nog klein waren, was het vaste prik. Slenteren langs gekleurde huisjes, fabelfiguren en natuurlijk de befaamde foto bij de paddenstoel met dat irritante muziekje. Nu moet ik er alleen doorheen…