Bang voor de bom? Ik niet (meer). Ik kan er toch niets aan veranderen. Die afhankelijkheid van ouwe, seniele zakken aan de wereldtop is k*t, maar verder kun je het best maar gewoon gaan slapen. Morgen weer een dag. Of niet.
De zes tekens [kort verhaal – 5 mei]
‘Wat heb je nou gedaan, jong…?’ De stem van de oude man breekt. Tranen lopen over zijn wang. Beschaamd slaat hij zijn eeltige handen met diepe groeven voor zijn gezicht. Dit is de tweede keer dat Ben hem ziet huilen.
David [kort verhaal – 4 mei]
‘Zorgt u alstublieft voor hem,’ smeekt de vrouw. Ze loopt alweer weg. Haar benen lijken op dunne stokken. Ze kijkt nog even keer achterom. ‘Zorg goed voor hem!’ roept ze nogmaals huilend. ‘Hij heet David.’ En iets zachter: ‘Hij is een Joodse baby…’
Gajes
‘Omdraaien en schoonmaken!’ De verzetsstrijders draaien om. Even staan ze daar onbeweeglijk. Daarna luid gejuich. Op de muur van de Scheveningse gevangenis staat met grote letters gekalkt: “In deze bajes zit geen gajes, maar Hollands glorie, potverdorie!”
De Hel, dat zijn de Anderen
In de hel zit iedereen in een ‘hel-lus’; een loop waarin je eenzelfde gebeurtenis keer op keer meemaakt. Een gebeurtenis uit je leven waar je je schuldig over voelt. Poetin, Ali B, Lil Kleine, Hugo, ik gun hen allemaal zo’n eeuwigdurende hel-lus.
Denk je dat je van die verhipte complottheorieën af bent…
Uiteindelijk is deze oorlog dus ook niets meer dan de volgende splijtzwam. Families vallen alwéér uit elkaar, vrienden vliegen elkaar opnieuw in de haren. Eerst corona, nu de oorlog. De een begrijpt de denkbeelden en overtuigingen van de ander totaal niet, terwijl de ander wanhopig probeert om die ene alsnog ‘wakker’ te schudden.
Ach, het zal allemaal wel goed gaan, toch?
Op problemen schieten we vandaag de dag enkel nog ad hoc; op het moment suprême, met het pistool nog in de holster. En dan is de eigen voet altijd het eerste slachtoffer.
Sleepless from the battle (blauw van auw)
Gisteravond keek ik, tegen beter weten in, toch weer het nieuws. Had ik ’t maar niet gedaan. De nieuwslezer waarschuwde vooraf uitdrukkelijk dat de navolgende beelden schokkend zouden zijn. Toch bleef ik kijken. En nu kan ik weer niet slapen…
Een échte vluchteling?
“From Ukraine to here?” vraag ik nogmaals uitdrukkelijk, wetende dat Oekraïense mannen van zijn leeftijd het land niet eens uit mogen. Die moeten vechten. Tegelijkertijd graaf ik al rond in mijn geweten: waarom ik dit wil weten? Maakt het wat uit waar hij vandaan komt?
Onderduiken in een camper (of toch maar een kelder?)
Zodra de oorlog tussen Rusland en Oekraïne zich naar de rest van Europa dreigt uit te breiden, zullen mijn ex en zijn vriendin zich in veiligheid brengen door naar Spanje te vluchten. Bij nader inzien blijven wij toch maar thuis.
Verdwaald
We zijn verdwaald. Alles om ons heen raast door, maar wij zijn de weg kwijt…
The secret of life is death
Ik peper mezelf in met drogredenen om vooral maar niet bang te hoeven zijn. Niet bang zijn voor de wereld. Niet bang zijn voor de dood. Maar juist dat laatste, die doodsdreiging, díé laat je voelen dat je nog leeft. Als je geen angst hebt dat alles binnenkort voorbij zal zijn, weet je het leven zeer waarschijnlijk ook niet op waarde te schatten.
Machtsgeile narcisten aan de top, vergif voor de wereld (Vrouwendag)
Narcistische mannen met (veel) macht zorgen voor seksisme, misogynie, homofobie, uitbuiting, onderdrukking en algehele vijandigheid. Daarom pleit ik op deze Internationale Vrouwendag gewoon maar eens voor een internationaal verbod op mannen aan de top.
Berichten met een gouden randje
In tijden van ellende is er áltijd hoop te vinden. In kleine, maar bijzondere momenten en in dappere mensen die de donkere wereld wat lichter maken.
Bereid om te vechten voor je vaderland? Echt niet!
“We hebben voor de zekerheid onze spullen alvast ingepakt. Mocht er hier ook oorlog uitbreken, dan vluchten we zo snel mogelijk en rijden we meteen door naar Spanje.” Aha. Vluchten, in plaats van vechten voor je vaderland.