“Geen internet dus,” constateert mijn zoon teleurgesteld met zijn mobiel in zijn hand.
“Nee, geen internet. En je zult het misschien niet geloven, maar er staan hier boerderijen, die zelfs geen adres hebben. Omdat er op die plek geen straatnaam bestaat.”
Heel even weer terug naar toen, kan dat?
Dat gevoel van rijkdom door iets kleins is weggevallen. Er is genoeg, alles altijd in overvloed. Snoep trek je gewoon uit de kast. Een euro kun je soms gewoon verliezen. We zijn rijker dan we ooit waren. En toch voel ik me zo vaak armer dan toen.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Papraatje (19) – Vruchteloos
Morgen is hij vermoedelijk weer vergeten dat hij een fruitliefhebber is en binnen een week is de boel rot en beschimmeld en sterft het in huis van de vliegjes, die dan vervolgens met harde hand en krant bestreden moeten worden.
Tafelgesprekken (5) – Onbeleefde meute
“Wat heeft jou ineens gebeten?” Het is namelijk nogal een uitbarsting voor zijn doen. “Niks. Ik vind het gewoon raar. De bediening in het pizzarestaurant waar ik vanmiddag met de jongens van de klas was, doet altijd ook alsof zíj de koningen zijn in plaats van wij klanten.
Papraatje (18) – Vieze Lieze
Op de salontafel ligt een tube zalf, verbandmateriaal en een doos met witlatex handschoenen. Waarvoor die zijn? Hij wijst wat achteloos en vaag kruiswaarts. De binnentredende zuster, die met de gemene kuiten, werpt me vanuit het keukentje een zorgelijke blik toe.
Het verrotte leven van de man van… (8) – Vakantie-editie
De vakantie kan beginnen! Vurig hoopt hij dat ze nu iets meer zin heeft om weg te gaan. Het was ook niet een hele strakke zet om zonder haar medeweten een caravan te kopen en een vakantie te boeken.
Loslaten, hoe moest dat ook alweer?
Afgelopen dinsdag hoorden we dat onze zoon, na een behoorlijk eindsprint, tóch over was naar de vierde klas. Wat een opluchting en wat een trots. Dat moest natuurlijk gevierd worden. Met alle oude en nieuwe vrienden, op het strand.
Droppen die hap!
Vroeger waren droppings in ieder geval géén reden tot ophef. En nu – in Nederland – eigenlijk nog steeds niet: enkel de wereld om die droppings heen is veranderd. Mensen zijn angstiger, meer wantrouwend en veel meer beschermend. Overprotective. Vooral in de VS, klaarblijkelijk.
Tafelgesprekken (4) – Hör auf die Mutti! (Luister naar moeders!)
“Jij solliciteert wel naar een flinke draai om je oren, hè?” “Ja. Ein-de-lijk snapt da modda bitch het! Ik wil net zo hard en respectloos worden als die jongens van zijn school. Toe, draai eens?” Ze maakt een draaiende beweging met haar wijsvinger rond haar oor.
Papraatje (17) – Amen
Hij bromt wat buitensmonds.
“Je moet anders gaan eten én meer drinken,” hou ik vol, “anders loopt de boel vast.” Ondertussen zet ik een groot glas water voor hem neer.
“Ik ben daar gek; ik neem straks wel een slokkie slaolie!”
En dan krijg je een caravan cadeau (3) – dure hap, zo’n camping
“Dat heb je ook helemaal verkeerd aangepakt!” zegt mijn moeder resoluut. “Wij staan hier op de camping ieder jaar voor maar een tientje per nacht!”
“Dat kan wel wezen, maar bij jou is dan ook geen bal te doen! Behalve…” de rest slik ik wijselijk in.
Schoonheid is een smeltend ijsje
Dit is dus vast zo’n moderne man, die gelukkig alleen voor inhoud gaat en niet voor uiterlijk en die natuurlijk ook wel snapt, dat schoonheid, op langere termijn, niet veel meer is dan een smeltend ijsje. Dat alles wat lekker is, uiteindelijk als vormloze smurrie langs je vingers zal druipen.
Papraatje (16) – Je bent wie je bent, hè?
Naast de bank staat een opvallend kitscherig witstenen borstbeeld van een vrouw. Ernaar wijzend, vraag ik verbaasd: “Heb je dat gekocht?”
“Welnee, dat is van zo’n dooie… uit de container gevist,” antwoordt hij trots.
De dolle drieling (‘Three identical strangers’)
Ten behoeve van een onderzoek van twee psychiaters in samenwerking met de Jewish Board of Guardians, werd een menselijk experiment (!) doorgevoerd met een onwetende Joodse drieling. Snapt u het nog?
En dan krijg je een caravan cadeau…
“Leuk zeg, heb je een nieuwe caravan gekocht?” vraag ik haar, terwijl ik naar buiten loop.
“Ja, mooi he? Van Marktplaats. Hij is trouwens niet voor mij. Hij is voor jou!”
“Voor míj? Ah, nee hè…,” sputter ik tegen.