Waarom denken alle ouders altijd dat hun kind hoogbegaafd is? Ik heb een tijdje in een boekwinkel gewerkt en daar kreeg ik frequent te maken met ouders en de onstuitbare adoratie voor hun slimme kinderen. Mijn ouders waren niet zo. Die zagen mijn genialiteit totáál niet.
Wat kanker met je doet (Afl. 12 ) – De Derde!
Morgen zal ik mij weer bewust zijn van alles wat ik wel heb. Zal ik minder verlangen naar wat had kunnen zijn. Maar voor nu staar ik even in het duister. Rouw ik om wat ik had. Om wat ik zó graag had willen hebben.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Slaap zacht
De afgelopen week hebben we over mijn slapende moeder gewaakt. We zaten naast haar bed. ’s Ochtends. ’s Middags. ’s Avonds. ’s Nachts. We keken naar het op en neer gaan van haar borst. We luisterden naar haar ademhaling. Ik wenste de hele tijd dat ik degene was die sliep. En dat dit een droom was.
Wat kanker met je doet (Afl. 10) – Over k*tkinden en andere duiveltjes
Een rotjong noemt mijn lieve manneke een k*tkind. Een duiveltje op mijn schouder laat me panikeren. Meer pijn. Meer zorgen. Meer wanhoop. Nee, het gaat nog niet goed. Nog lang niet.
Zonder mama (deel 2) – Jeetjemina
Madame Tussauds. Daar moet ik aan denken. Mijn moeder lijkt van was gemaakt. Ze zijn alleen wat kleur vergeten. Gelukkig ben ik er met mijn poederdoos, rouge en lippenstift…
Wat kanker met je doet (Afl. 8 ) – Ik wil veilig zijn…
Ik wil wegrennen. Kijk niet naar mij, het is even niet goed. Laat mij met rust, maar pak me vast? Ik verlang een rustgevende knuffel. Ik ben weer bang…
Zonder mama
Onze nieuwe schrijfster Sharon moet afscheid gaan nemen van haar moeder. Maar hoe doe je dat? En hoe ga je daarmee om? “Mijn moeder gaat mijn leven verlaten. Ze stapt er gewoon uit. Alsof dat ooit een echte optie zou kunnen zijn. Doei mam. Tot nooit. Dat kan toch niet?”
Angst en Liefde
Op een goed moment kom je op zo’n leeftijd. Zo’n leeftijd waarop mensen om je heen beginnen weg te vallen. Waarop je begint te leven met verliezen en de angst om alleen achter te blijven.
Wat kanker met je doet (Afl. 4) – Vier de liefde!
Ik lig met een warme kruik op de bank. De pijn is nog volop aanwezig en ik word daar soms gillend gek van. Ik wens één pijnloze dag. Eentje maar… Toe? Maar gelukkig laat mijn zoontje mij de pijn heel even vergeten.
Wat kanker met je doet (Afl. 3) – Vaarwel babywens
Neem me dit niet kwalijk, alsjeblieft? Ik snap echt wel dat ik met mijn twee zoontjes van geluk mag spreken tegenover iemand die ook een kinderwens had en nu geheel kinderloos moet blijven. Maar het doet gewoon zo verdomd veel pijn. Zo graag nog een kind willen en niet meer kunnen krijgen. Ongeacht hoeveel er al rondlopen.
De dood is de grenssteen des levens
De dood is de grenssteen des levens, maar niet van de liefde. Ik blijf stilstaan en lees de zin op de grafsteen nogmaals.
Wat een prachtige zin op een lelijke dag als deze. Het miezert. Mijn dochter pakt mijn arm. “Mam, we moeten door…”
Papraatje (Afl. 37) – De Pest an Kouwe Klauwe
“Misschien moet je wat meer bewegen, dan krijg je het vanzelf warmer,” stel ik vrolijk voor, oplossingsgericht als ik nu eenmaal ben. “Bewegen? Ik ga toch niet bewegen om het warm te krijgen!” roept mijn hoogbejaarde pa verontwaardigd.
Gewoon niks
Wat je wél moet leren,” vervolg ik onverstoorbaar, “is accepteren dat sommige situaties niet te veranderen zijn. Je moet je erbij neerleggen dat niet alles altijd gaat zoals jij wilt. Dat is namelijk óók volwassen worden. Want nu heb je je compleet uit de baan laten werpen door een kleinigheid.”
Papraatje (Afl. 36) – Papijnlijk – deel 2
“Maar hoe heet ik dan? Wat is mijn naam?” dring ik aan. Die heeft Pa dan weer direct en in één keer goed. Opgelucht haal ik adem; niks aan ’t handje dus. “Ja, vroeger had ik een dochter die zo heette,” verzucht hij dan ineens. Van schrik verslik ik me in de thee.
Douchen met Paloma (herinneringen uit 1979)
‘De vrouw die de straat veegt, is mijn buurvrouw,’ zegt Marjan. Mijn vriendin stopt de Puch naast een opzichtig geklede dame. Zo ziet dus een echte hoer eruit… Ik had er nog nooit een in het wild gezien.