Dat totaal uitzichtloze, dat nekt me. Lockdown na lockdown, nieuwe variant op nieuwe variant, ramp na ramp, censuur op censuur, angst boven angst. Waar je maar kijkt. Dus ik kijk niet meer, want er is toch geen uitzicht op ‘beter’ meer.
Seksuele educatie anno nu
Nath(asja) is boos, héél boos, over de ‘abnormale’ seksuele voorlichting die haar kinderen op school krijgen. Nath is een beetje “niet meer van deze tijd”, geloof ik.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Papraatje (32) – Zangzucht Deel 2
Hoe het vandaag met het koorgezang is? Hoor ik het dan niet? Ze zijn weer volop bezig! Zonder nadere aankondiging begint hij uit volle borst mee te zingen, ondertussen het ritme meekloppend op zijn schamele dijbenen.
Papraatje (31) – Zangzucht
“Ze beginne weer… hoor je het?” “Nee, ik hoor niks, maar mijn oren zijn ook veel kleiner dan de jouwe.”
Hij knikt instemmend. Grijpt naar zijn beapparaate oren. “Je mot ook goed luistere!” beveelt hij dan, z’n rechterwijsvinger geheven.
Corommunicatie en lockdownsyndroom
Ik muteer inmiddels net zo hard als dat virus. Vóór corona was ik nog mijn slonzige zelf, nu ben ik de opperhuis- en kuisvrouw. Ik poets en bak me suf. Nog een maandje lockdown en ik heb het perfecte antilichaam ontwikkeld.
Een vreselijk gehucht, ruimte en rust
“Ik snap echt niet waarom je ooit in zo’n vreselijk gehucht bent gaan wonen… Achteraf bekeken, had je beter in Rotterdam kunnen blijven.” Mijn moeder vindt mijn woonplek maar niks.
Afscheid. Heel gewoon, heel bijzonder
Ooit zei mijn lieve oma tegen mij: “Je wordt wel ouder, maar vreemd genoeg voelt dat niet zo. In je hoofd blijf je altijd dezelfde persoon.” Mijn oma was warm, liefdevol en zorgzaam. En dat bleef ze inderdaad. Dag, lieve oma…
Emma’s nieuwe leven (29) – De familiepizza (en de kat in de boom)
Tijdens het eten probeerde ik wat meer in contact met de jongedame te komen. Ze was nogal gereserveerd. En dat snap ik, als je vader je meeneemt naar zijn nieuwe vriendin. Ze keek duidelijk de kat uit de boom,
Emma’s nieuwe leven (28) – “Heeft een relatie” (met pizza)
Ik heb het mijn ex ook laten weten. Via WhatsApp. Hij stuurde alleen maar een duimpje omhoog terug, dus ik ga ervan uit dat hij ’t ook wel oké vindt. En heel eerlijk gezegd boeit het me ook niet zo. Ik heb óók recht op liefde.
Tafelgesprekken (9) – Platte gehaktballen
“Nou nou, dat kan best wat aardiger hoor,” gromt zoon ineens, “mams doet ook maar haar best.” “Wat jeukt jóú dat?” bijt ze terug. “Het jeukt. Omdat ze gelijk heeft: ze zíjn echt lekker.”
En dan heb ik ineens een volwassen zoon…
Met een tempo van heb-ik-jou-daar lanceerde ik hem de wereld in. Daarbij heb ik zijn hoofd zelfs zo in de verdrukking geperst, dat hij er wekenlang uitzag als een ‘Conehead’. Dat was vandaag, 18 jaar geleden.
#Twitterkids #JeKrijgtErZoveelVoorTerug
#Twitterkids dragen als vierjarigen vrijwillig mondkapjes in winkels. Beter nog, ze zijn zich zo bewust van hun omgeving dat ze mensen aanspreken die dat niet doen. Bemoeizucht kan blijkbaar niet jong genoeg worden aangeleerd
Haar eerste job! (Puberperikelen)
Na een week heeft ze beet: een mail van de bakker! Of ze contact op wil nemen.
De volgende dag belt ze, met de nodige zenuwen. Ze mag die zaterdag op sollicitatiegesprek komen. Mijn meisje wordt groot!
Emma’s nieuwe leven (12) – Een nieuwe vlam
“Heb je haar al ontmoet?” Onze zoon zegt het heel enthousiast. “Nee, maar dat komt binnenkort wel,” roep ik. Ik zeg het gemaakt. Ik veins positiviteit. Maar ik merk dat ik stikjaloers ben.
Emma’s nieuwe leven (11) – Kort lontje
Eigenlijk maakte de reden mij ook niet uit. Als het maar stopte. Maar dat deed het niet. En daarom moest ik weg. Weg van dat korte lontje van hem. Ik moest uitbreken. Weg uit deze vier muren van pijn.