Ik lig met een warme kruik op de bank. De pijn is nog volop aanwezig en ik word daar soms gillend gek van. Ik wens één pijnloze dag. Eentje maar… Toe? Maar gelukkig laat mijn zoontje Kaj mij de pijn heel even vergeten.
Wat kanker met je doet (Afl. 3) – Vaarwel babywens
Neem me dit niet kwalijk, alsjeblieft? Ik snap echt wel dat ik met mijn twee zoontjes van geluk mag spreken tegenover iemand die ook een kinderwens had en nu geheel kinderloos moet blijven. Maar het doet gewoon zo verdomd veel pijn. Zo graag nog een kind willen en niet meer kunnen krijgen. Ongeacht hoeveel er al rondlopen.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
De dood is de grenssteen des levens
De dood is de grenssteen des levens, maar niet van de liefde. Ik blijf stilstaan en lees de zin op de grafsteen nogmaals.
Wat een prachtige zin op een lelijke dag als deze. Het miezert. Mijn dochter pakt mijn arm. “Mam, we moeten door…”
Papraatje (Afl. 37) – De Pest an Kouwe Klauwe
“Misschien moet je wat meer bewegen, dan krijg je het vanzelf warmer,” stel ik vrolijk voor, oplossingsgericht als ik nu eenmaal ben. “Bewegen? Ik ga toch niet bewegen om het warm te krijgen!” roept mijn hoogbejaarde pa verontwaardigd.
Gewoon niks
Wat je wél moet leren,” vervolg ik onverstoorbaar, “is accepteren dat sommige situaties niet te veranderen zijn. Je moet je erbij neerleggen dat niet alles altijd gaat zoals jij wilt. Dat is namelijk óók volwassen worden. Want nu heb je je compleet uit de baan laten werpen door een kleinigheid.”
Papraatje (Afl. 36) – Papijnlijk – deel 2
“Maar hoe heet ik dan? Wat is mijn naam?” dring ik aan. Die heeft Pa dan weer direct en in één keer goed. Opgelucht haal ik adem; niks aan ’t handje dus. “Ja, vroeger had ik een dochter die zo heette,” verzucht hij dan ineens. Van schrik verslik ik me in de thee.
Douchen met Paloma (herinneringen uit 1979)
‘De vrouw die de straat veegt, is mijn buurvrouw,’ zegt Marjan. Mijn vriendin stopt de Puch naast een opzichtig geklede dame. Zo ziet dus een echte hoer eruit… Ik had er nog nooit een in het wild gezien.
Onderbroekenlol
“Mááám,” reageert mijn dochter vanuit haar kamer, “je gaat toch niet zonder onderbroek naar buiten?! Dat is echt totally awkward!”
“Waarom niet? Ik heb toch een nachthemd aan? Niemand, die het ziet.”
Fotowaanzin
Vroeger maakte ik geweldige journals met foto’s van mijn dochters. Maar tegenwoordig behoort alle spontaniteit in het verleden. Niets is nog echt. De lol is er zo wel vanaf.
De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest
Als hypochonder probeerde mijn vader op alle mogelijk manieren zijn angst voor ernstige ziekten te beheersen. Tot hij écht ziek werd. Toen was de angst ineens weg.
Examen klaar = Empty nest…
Ik bracht mijn zo goed als volwassen zoon naar zijn examenfeest. Natuurlijk gaf ik hem geen afscheidskus, maar zwaaide en liep door. Eenmaal terug in de auto overviel me een totale leegte. Is dit nu dat empty nest gevoel?
Sneeuwvlokjesgeneuzel
Gisteren las ik dit bericht, over “time-in in plaats van time-out bij driftige kinderen”. Ik kreeg meteen een allergische reactie. Vooral door zinnen als deze: “Op het moment dat het kind zo hoog in emoties en stress zit gaat deze boodschap waarschijnlijk toch niet landen.”
De wachtkamer van McDreamy
“Mocht de pijn aanhouden, of mocht u het niet helemaal vertrouwen,” gaat McDreamy verder, “dan kunt u gerust weer even bellen.” Oh, die pijn houdt vást nog wel even aan, denk ik verrukt. Ik glimlach nog maar eens op mijn allerliefst.
David [kort verhaal – 4 mei]
‘Zorgt u alstublieft voor hem,’ smeekt de vrouw. Ze loopt alweer weg. Haar benen lijken op dunne stokken. Ze kijkt nog even keer achterom. ‘Zorg goed voor hem!’ roept ze nogmaals huilend. ‘Hij heet David.’ En iets zachter: ‘Hij is een Joodse baby…’
Het Anti-sloof offensief
Na jaren van klagen, boos worden, smeken, dreigen en belonen, heb ik het “huishouden” als zodanig opgegeven. Nu mieter ik alles gewoon vanaf de drempel hun slaapkamers in en trek de deur dicht. Klaar!