‘Wires’ is, naar mijn mening, een meer dan speciale song. Heel gevoelig en toch rauw, melancholisch en vol pijn. De song is geschreven door leadzanger Joel Pott en gaat over zijn dochter Myla, die rond de kerst (2003) prematuur geboren werd.
Tafelgesprekken (6) – Ik zie er geen gat in
“Yes, zuurkool! Dáár had ik zin in!” Verliefd staart ze naar de pan. “Ja, dát lusten jullie wel, hè,” glimlach ik, met Unox-smile en geheel in mijn goede-moeder-nopjes. Ze maken allebei keurig een gaatje in hun berg zuurkool. Daar moet de jus in.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Papraatje (21) – “Ze is bij me weg”
Hij doet zich zwijgend tegoed aan de hem onbekende kost. Niet lullen maar vullen. Om de paar minuten moet zijn grote witte zakdoek eraan te pas komen.
“Weet je dat ze weg is?” vraagt hij, zonder enige aanleiding.
Het denkbeeldige gesprek (2) – opstijgen
Regelmatig voert onze gastblogster Lilian denkbeeldige gesprekken met haar overleden moeder. Die gesprekjes typt ze nu op, want ze zijn steeds weer bijzonder. Vandaag krijgt Lilian de zenuwen van een opstijgend vliegtuig.
Dagboek van een actrice – moederliefde
Ik kan niets anders dan hyperventileren en het ondergaan. Ik huil met lange halen, ik schreeuw, ik gil, ik krijs. Panisch en totaal ongecontroleerd. “Ik kom nu naar je toe,” is het enige dat ze zegt. Ze hangt op.
Het Denkbeeldige Gesprek (1) – Dag kindje!
Regelmatig voert onze gastblogster Lilian een denkbeeldige gesprekken met haar overleden moeder. Die gesprekjes typt ze nu op, want ze zijn steeds weer bijzonder.
Het zilveren hert (Expecto Patronum!)
De rare vorm in het papier blijkt een heel origineel ding te zijn: een zilveren (zilverkleurig) hert. Hoe kómt hij erop…
“Ik zag hem in de etalage staan. Volgens mij was het kerstdecoratie van de winkel, maar ik vond hem zo mooi en het leek me écht iets voor jou.”
Visiting & Writing in #Utrecht (4) – Flora’s Hof
Visiting #Utrecht, schreef ik in mijn gedachteboekje. Mijmerend in Flora’s verborgen kloosterhof. Een miniserie over de mooiste stad van Nederland.
Tiener overleeft maar liefst 6 uur zonder wifi
Een medewerker van de kinderbescherming voegt hieraan toe: “Ongelooflijk dat er anno 2019 nog ouders zijn die dit hun kinderen aandoen. Een schande is het. Ja toch, niet dan?” Een agente, die duidelijk aangedaan was, gaf als commentaar: “Ik vind dat deze ouders voor grove nalatigheid moeten worden aangeklaagd… Dat vindt u toch ook, neem ik aan?
Geloof jij nog in speelgoedsprookjes?
Ouders selecteren graag op basis van pedagogische en ontwikkelingsperspectieven het juiste speelgoed voor hun kind. Maar het valt niet mee om het meest geschikte speelgoed te kiezen.
Herenbezoek
Ik trek mij discreet terug op mijn werkplek boven; de jeugd gaat Netflixen. Als ik naar beneden sluip om wat te drinken te halen, zie ik dat ze uitgebreid liggen te loungen. Biertje in de hand, zijn hoofd op haar schoot. Ze kroelt zijn haren. Oh oh…
En dan krijg je een caravan cadeau (11) – Loyaliteit
“Ach, soldaten zien er toch altijd een beetje ruig uit? Maar dit waren vooral mannen die elkaar wilden ontmoeten,” draaf ik nog even door, “zonder strategieën en zonder maskers. Die zich vanuit hun kracht en kwetsbaarheid wilden openen om contacten te leggen. Geen spoortje jaloezie, geen onderlinge afgunst. Kortom: loyaliteit!”
En dan krijg je een caravan cadeau (10) – Teambuilding!
Als ik op de camping arriveer, hebben mijn ex en zijn vriendin mijn caravan al op de goede plek gezet. Gezellig keuvelend vertrekken zij weer naar huis. Vanuit mijn ooghoeken meen ik nog nét een high-five te zien. En daar sta ik dan. Moederziel alleen in het grote, verlaten bos.
Malaysia truly Asia (4) – Niks Malaysia. Malhasia!
Ik tuur de straat in. Door de haze heen kan ik nog net de huizen aan de overkant zien. De haze is iets waar je liever niet in zit. En toch zitten we er al ruim drie weken tot over onze oren in. Happy Malhasia Day!
Over bejaardentehuizen en houdbaarheidsdatums
Vroeger ging je naar de huisarts, die zorgde ervoor dat je nog een gezellige oude dag in het bejaardentehuis had. Sommige ouwetjes bloeiden daar helemaal op. Er ontstonden nieuwe vriendschappen, soms zelfs een nieuwe relatie. Maar nu is dat dus anders…