Katinka vond beeldende vorming een compleet zinloos vak. En zo af en toe deelde ik zelfs haar mening, vooral wanneer zíj bij mij in de klas zat. Op een ochtend gaf ze zelfs haar zinloze tafel betekenis, door er languit op te gaan liggen.
Red de kinderen van de volwassenen!
Zodra kinderen wat groter zijn, zullen ze alsnog moeten leren dat de wereld keihard is en niet iedereen je vriend. Hoe graag we dat misschien ook willen, die eerlijke, iedereen includerende samenleving bestaat niet en zal ook nooit bestaan.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Een jongetje van zestien (kruising tussen knul en kerel)
De gisteravond zorgvuldig opgehangen verjaardagsentourage hangt er verlaten bij. Het regent en waait buiten, geheel conform mijn stemming. Mijn zoon is vandaag 16 geworden. Maar hij is er niet.
Cursus weerbaarheid
Wij leren deze avond ons territorium af te bakenen, duidelijk aan te geven waar onze persoonlijke grenzen liggen en te spreken vanuit ons gevoel. We leren dat we ‘goed geworteld’ moeten staan, als een grote boom, zodat een ander ons niet omver loopt. En indien het er toch op aan komt, leren we klappen te ontwijken of mogelijk zelfs welgemikt uit te delen.
De PABO doe je zo…
PABO, PABO, PABO. Foei toch! Waar zijn jullie mee bezig? Vier jonge mensen, in mijn directe omgeving. Allen binnen een half jaar (oké, één in het tweede jaar) gillend weggelopen. Zij zitten thuis hun wonden te likken en beginnen straks aan een andere studie.
Go Kiddies
Eva Jinek, prinses Laurentien, Hugo de Jonge en Donald Duck in een artikel. Waar zou dat over gaan? Nou, over mondige kinderen natuurlijk. Go Kiddies!
Woorden doen ertoe
Waarom spreken we bij MBO’ers van leerling en niet van student? Leren is hetzelfde als studeren, alleen klinkt het wat minder chique. En dat voelt zo’n MBO’er ook wel aan; dat hij niet voor vol wordt aangezien. Woorden doen ertoe.
It’s so heavy… (probleempubers en sufkopouders)
“Als jij alleen maar met je mobiel prutst, ga ik nog even boven werken, hoor!”
Geen antwoord.
Oh, toch. “Ja hoor, mam, doe maar lekker,” mompelt ze.
Er is iets goed fout, maar ik weet niet wat. Moeder zijn is soms best lastig.
De luizenmoeder: JEUK!
De Luizenmoeder herkenbaar? Hilarisch? Als ik mijn zoon naar school breng, zie ik de juf nooit ouders de klas uitwerken. En dat ‘Hallo Allemaal’ vinden wij niet bijzonder, alleen maar heel erg irritant.
Vroeger of nu, wat is nu eigenlijk beter?
Vroeger ramden we tijdens de muziekles op een bamboestokje. Tegenwoordig maken ze hele muziekstukken op de computer. Niet alle technologie betekent een verarming in het leven van onze kinderen.
Nog steeds niets verleerd
Voor het eerst sinds jaren volg ik weer eens een dansworkshop. Er blijkt in al die jaren niet veel veranderd te zijn.
Rekensommetje? Ongeveer is exact genoeg! (nieuwerwets onderwijs)
In het hedendaags onderwijs wordt met ‘ongeveer’ gerekend. Handig; zo kom je altijd ongeveer op ’t juiste bedrag uit! Dus waarom staken leraren dan weer op 12 december?
Straattaal – oftewel een generatiekloof(je)
Toen ik lang, lang geleden opgroeide, hoorde ik mijn ouders en hun vrienden soms woorden gebruiken, waaraan ik gelijk herkende dat het oude mensen waren. Die woorden waren zó jaren zeventig! Ik weet niet alles meer, maar denk aan woorden als blits, nozem, groovy. Ergens in die tijd heb ik me ook voorgenomen dat ik, als ik ouder zou worden, bij zou blijven. Dat is niet gelukt.
Zoete herinneringen
“Je moest flink kauwen om de bonk soepel te krijgen, maar daarna kon je er werkelijk gigantische bellen mee blazen. Had je zo’n joekel gefabriceerd en liet je ‘m klappen, dan zat je gezicht van je kin tot je kruin onder de roze kauwgom.”
Klaar voor de sloop
Vannacht droomde ik over die school en ik was weer even terug in de tijd van toen, al zag alles er anders uit. Ik dwaalde door het gebouw, de lokalen en door de verlaten en vervallen gangen. Tot ik in de kelder weer die personen tegenkwam.