Ik ben een ware ‘kapotdenker’: ik denk alles aan gort. Ik ben een fervente verkeerde-kant-op-fantast. Een persistente piekeraar. Een expert in de kunst van het creëren van problemen die er (nog) helemaal niet zijn. Een topkweker van virtuele beren op mijn levenssnelweg.
Emma’s nieuwe leven (22) – De psycholoog
De druk in mijn hoofd groeit gestaag. Toch geef ik keurig antwoord op haar vragen. Ja, ik kom uit een gewelddadige relatie. Ja, ik voel me eenzaam.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
“Ander onderwerp, a.u.b.” – Oftewel: De theoretische natuurkunde in de 19e eeuw
“Ander onderwerp, a.u.b.!” U vraagt, wij draaien. Overigens best verbazingwekkend hoe de theoretische natuurkunde van de 19e eeuw zijn tentakels uitstrekt naar onze huidige tijd.
Wie ben ik?
Het ontwikkelen van je identiteit blijkt dus gewoon vanzelf te gaan. Om te weten te komen, wie je bent, hoef je geen ingewikkelde zelfanalyse te maken; dat kun je gewoon geheel aan anderen overlaten! Lekker makkelijk.
Spiegellogisch (6) – Afstuderen in de acceptatiekunde
Kan het leven überhaupt iets ‘zijn’? eerlijk? oneerlijk? goed? slecht? mooi? rot? saai? intens? Het leven is dat wat ‘t is: een leven. En als het dat niet meer is, is het de dood.
Spiegellogisch (5) – Intussen: ertussenin
Het hele leven is een toestand van #ertussenin. En intussen stuiteren we op en neer tussen hoop en leven. Zweven we tussen “het zal wel weer…” en “het zal toch niet?”
Vertrouwen in het goede in de mens
Eén van mijn grootste manco’s: ik heb een chronisch gebrek aan vertrouwen en een overvloed aan wantrouwen. Ik vind het moeilijk om toe te geven, maar ik geloof niet meer zo zeer in de goedheid van de mens an sich. Of liever gezegd: geloofDE. Verleden tijd.
De Coronakolder in mij (schone luchten)
En wederom begint de zoveelste dag op rij met een strakblauwe lucht en een stralende zon. Het doet me denken aan mijn jeugd. En ja, dat is een halve eeuw terug. De laatste dagen blijft die lucht ook zo wonderbaarlijk blauw als toen. En dat is heel bijzonder.
Weense magie: hernieuwd vertrouwen in de mens
Afgelopen week was ik in Wenen. En dat was heel goed voor het herstel van mijn vertrouwen. Het vertrouwen dat de “doorsnee” mens in de basis een vredelievend, sociaal wezen is, dat daadwerkelijk nog plezier kan hebben in kleine, dagelijkse dingen.
Spiegellogisch (4) – Ben jij een echoïst?
Nee, géén spelfout. Géén egoïst. Integendeel. Een echoïst. Dat is een nieuwetijdse benaming voor iemand die zichzelf automatisch wegcijfert en zich soepel aan alle omstandigheden en wensen van anderen aanpast. Dit om vooral maar géén narcist (of egoïst) te lijken.
Romantiek ten top (La vie en rose)
“Je mag dan inderdaad wel overal de weg kunnen vinden, maar je bent tussendoor toch maar mooi op de verkeerde heuvels geklommen… Misschien wilde je onbewust eens een ander uitzicht?”
Nijdig nam ik een slok van mijn bittere therapeutenthee zonder suiker.
Kersttradities zijn (toch niet) stom
Weet je wat het probleem is met kersttradities? Als ze ophouden, mis je ze, hoezeer je ze ook hebt vervloekt. Bij ons thuis verliep de kerst volgens een vast draaiboek. Exact een week voor Kerstmis werd de boom versierd. Op kerstavond gingen we naar de kerk.
Alleen met kerst? Heel normaal!
Bottom line: je voelt je ineens vreselijk eenzaam in die tijd van het jaar, waarin iedereen overdreven gezellig doet. Of wil doen. Of moet doen. Een tijd waarin geluksgevoelens, gezelligheid en verlichting, liefsten, familie en naasten in het middelpunt staan en die bol staat van krampachtig geluk, dat ook nog eens uitvoerig tentoongespreid wordt.
Tafelgesprekken (7) – Puber in de penarie
Ze huilt tranen met tuiten. “Ik weet niet meer wat ik met mezelf moet. Ik ben raar. Waaróm denk ik die dingen? Waarom wil ik zo graag weten hoe die pijn voelt? Waarom wil ik überhaupt pijn voelen?”
Het belang van een vangnet [anonieme gastblog]
Men roept niet voor niets dat een goed vangnet in de vorm van familie en vrienden nog altijd vele malen effectiever en zinvoller is dan wat lukrake gesprekken met een psycholoog. Maar wat als je familie het in de toekomst zal laten ‘afweten’ op grond van keuzes die zij maken?