De relatie tussen mij en mijn onderkinnen verslechtert zienderogen. Bottom line: niemand mag meer – verwacht of onverwacht – een foto van mij nemen. Voor (en van) mij enkel nog selfies. Van bovenaf genomen.
Dag overgangsmonster, tot nooitweerziens!
Van wie zijn die billen eigenlijk? Eerlijk gezegd maakt dat me ook helemaal niets uit. Als het maar mannenbillen zijn – strak en zelfs een beetje hard. Gaarne gecombineerd met een flinke… eh… ja.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Onvoorspelbaar gedrag
Over zijn schouder riep hij vol trots: “Mooi ding, hè? Jongens, Oom Aad groet U allen!”
Hij stak zijn hand op en verdween alweer uit ’t gezichtsveld.
“Aparte man,” zuchtte mijn moeder. “Je weet echt nóóit wat je aan hem hebt.”
“Ach,” verdedigde mijn vader hem, “zolang hij dat zelf maar weet.”
Uitstel leidt tot afstel… leidt tot uitsluitsel, leidt tot kliko?
“Ik dacht, ik kom zelf maar even, want dit is te grappig,” lacht buuf, terwijl ze de ton tegen de schutting plaatst. Ik klim. En daal weer af. Helemaal vlekkeloos eroverheen lukt me niet, maar ik behoud nog wel mijn waardigheid. Da’s ook wat waard…
O, kom er eens kijken… (want er is voetbal op tv!)
Voetbal op tv is gewoon vreselijk. Alleen de geluiden al. Dat joelende publiek, die blèrende reporters, die trommels, afschuwelijk. En al die divisies, liga’s, en tabellen – ik snap er geen hout van. En zo was ik dit keer dus ook totaal niet van plan om het WK te kijken. Het kwam anders.
Het verhaal over De Schildpad en De Beer
Ik ben van een Schildpad in een Beer veranderd. Nét toen ik over m’n verbazing heen was dat ik überhaupt een Schildpad was. Dat was namelijk best een schok; ik ben alles behalve traag. En nu ben ik dus ineens een Beer. Zonder enige waarschuwing vooraf.
Fietsverhalen: Geestdrift
‘Ik ben lid van een kerkelijke gemeente,’ vertrouwt de man me toe, ‘en fotografeer evangelische elementen in het landschap.’
Nou, dan staan wij hier op een uitgelezen locatie! Op de brug voor ons staat met witgekalkte letters: “Anno 2009. Jezus vergeeft en geneest.”
De wachtkamer van McDreamy
“Mocht de pijn aanhouden, of mocht u het niet helemaal vertrouwen,” gaat McDreamy verder, “dan kunt u gerust weer even bellen.” Oh, die pijn houdt vást nog wel even aan, denk ik verrukt. Ik glimlach nog maar eens op mijn allerliefst.
Het Anti-sloof offensief
Na jaren van klagen, boos worden, smeken, dreigen en belonen, heb ik het “huishouden” als zodanig opgegeven. Nu mieter ik alles gewoon vanaf de drempel hun slaapkamers in en trek de deur dicht. Klaar!
Click & Collect dating (deel 1)
Volgens mijn vriendin is het niet meer van deze tijd om elkaar eerst ‘vrijblijvend’ te ontmoeten. Gewoon swipen, seks afspreken, daten, klaar. Next. Heel modern. Nou, mij niet gezien…
Spit is shit
Met behulp van de deurpost en de wasbak hijs ik me uiteindelijk toch overeind en schuifel naar de trap. Daar krijg ik vlijmscherpe steken en zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik durf niet naar beneden en begin te grienen. Zachtjes. Want ook dat doet zeer. Spit is shit.
Thuis kantoor plant
Ach ja, natuurlijk, ze was aan het multitasken. Een praatje maken en ondertussen je conditie opbouwen, dat valt prima te combineren. Stiekem vraag ik me af of ze tijdens een vrijpartij tegelijkertijd ook nog even het bed verschoont. “Klusjes tussen neus en wippen door,” mompel ik zachtjes.
Op mijn 81e…
’s Avonds zat ik uitgeput op de bank. Ik las een column over het eeuwige met elkaar vergelijken en over hoe je je gewoon goed genoeg zou moeten voelen, maar dat eigenlijk nooit doet. Verzinkende in al mijn body negativity, dacht ik: Ja! Spijker op z’n kop.
Fietsverhalen: Klabam! Klapband!
Verwachtingsvol zie ik hoe Meneer de Wielrenner zijn spierballen laat rollen. Hij heeft er zichtbaar moeite mee. Wat mij weer iets meer tevreden stemt. Hij pompt en pompt… Geniepig piept een bobbel binnenband door het rubber van de buitenband.
Fietsverhalen: De Wanhopige Wielrenner (een man en zijn lekke band)
De wanhopige wielrenner aanschouwt alles in volle verbijstering. Schichtig kijkt hij in het rond. Als er maar geen bekende langskomt; dan wordt hij de rest van zijn leven eraan herinnerd dat een vrouwelijke pseudo-wegenwacht zijn band verwisselde.