Ik ben zo’n vrouw die weliswaar in een auto rijdt, maar er verder nooit een seconde over nadenkt. Status, merk, kleur, ’t maakt me allemaal geen snars uit. Zolang het ding maar rijdt en mij van A naar B brengt.
De verkeerde kant
“Gewoon rijden aan de kant van de weg waar je linker duim rechts zit,” typt mijn broer behulpzaam in de WhatsApp-groep, die de vrolijke titel draagt: ‘Help Merel de weg op’. Rechts rijden, het blijft een ramp.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Ik zei ‘gedag!’ in Iggensbach (4) – een quadrologie
Nog geen kilometer op weg flasht er een rode alarmmelding op mijn dashboard: ‘Sofort Reifendruck überprüfen!’. Blijkbaar is de bandendruk zorgwekkend. Dát meldt die kist dus wél! Remmen finaal kapot? Soit, niet belangrijk. Luchtfoutje in de banden? Alááárm!
Ik zei ‘gedag!’ in Iggensbach (1) – een quadrologie
Ik rijd de parkeerplaats op. Nog voor ik goed en wel uitgestapt ben, ruik ik het. De misselijkmakende geur van verkoolde remmen en gloeiend rubber. Is dat van míjn auto? Dat kan toch niet? Ik heb ‘m net twee weken geleden helemaal laten checken! De auto naast mij ziet er echter zó nieuw uit dat ik haast niet anders kan dan mijn eigen auto verdenken.
De liefde van mijn leven
Je was altijd al wel leuk. Leuk genoeg om in te investeren en een verbinding mee aan te gaan. We hadden het goed en brachten veel tijd samen door. Maar om nou te zeggen dat je de liefde van mijn leven was?
Rammelende bakbeesten bijten niet, maar ík wel
Ik hoor de man aan de andere kant van de lijn zuchten. ‘Héb je weer zo’n auto-nitwit van een vrouw met een rammelkast’, denkt hij vast en zeker. Maar ik kén mijn wagen. En als mijn auto een kwaaltje heeft, bespreek ik dat altijd eerst met Dokter Google.
Nieuwe Lijfstijl FTW! (7) – Lang leve(n met) autosport
Laatst ontdekte ik dat je in de auto best ook wat kunt ‘sporten’. Cardio wordt ietwat lastig (hartverzakkingen en hartritme versnellende adrenalinekicks wegens schrikreacties in het verkeer daargelaten), maar er zijn een aantal oefeningen die ik nu met liefde in de file doe. Vooral oefeningen voor (de kipfilets onder) mijn armen. Het geluk wil dat ik een automaat heb: dat maakt het allemaal wat makkelijker.
De diepvriesblik
Ik sla driemaal rechtsaf en parkeer tegen de stoep. Het minste wat ik kan doen, is de vrouw naar huis brengen.
Ik put me uit in verontschuldigingen. De vrouw schenkt me een diepvriesblik.
Internationale Dingen Dag (Genderneutrale Internationale Vrouwendag)
Je hebt tegenwoordig een dag voor alles. Je komt om in de ‘speciale dagen’, waarop je iets moet gedenken of speciaal over datgene waar die dag om gaat, na moet denken. Onder het mom van ‘anders denk je er ook nooit aan, dus MOET je er op deze dag wel even over nadenken’. Maar… wat moet je er daarna dan mee, met die gedwongen gedachten? Juist. Niks.
Winterbanden? Waarom zou je…
Zonde van het geld. Die anderhalve dag dat het in Nederland sneeuwt, daar ga je toch geen winterbanden voor aanschaffen? Tot je gaat glijden en iemand dood rijdt. Denk je er dan nog zo over?
Mannengriep. Het bestaat dus, volgens de mannen dan hé
De mannen hebben vrouwen nodig om beter te worden. Dat staat er gewoon. Ik moest hier even keihard om lachen. Als iets hilarisch is, dan dit wel.
Crippleware, wat is dát nou weer?
Het is scary shit dat ze vanuit een kantoor in Sillicon Valley je auto kunnen benaderen en wijzigingen aan kunnen brengen in de software. Want wat zij kunnen, kan een kwaadwillende hacker toch ook?
Zo snel en eindig is het
Ik draai het 4m brede slingerweggetje naar het dorp op. Aan weerskanten van de berm hoog, niet te overzien gras. Ik rij goed aan mijn kant; ik ken deze bochten. Mijn nog onzichtbare tegenligger, een grote SUV, blijkbaar niet.
Niet Parkeren
‘Het zal je auto maar zijn…’ echoot het in mijn hoofd. De laatste keer dat ik dat hoorde, was na een niet zo heel snuggere actie van mij. Verontrust kijk ik op: zes bezoekers en het voltallige personeel klontert samen voor het brede raam van de bieb.
Fix it with duct tape
Mijn Merci rammelt nu al sinds enige tijd. Een beetje. Niet erg, maar je hoort het. Oorzaak – na veelvuldige zoektochten – niet te vinden. Maar sinds begin dit jaar volgt het ene gebrek het andere op en ga ik mij langzaam zorgen maken over mijn auto-maatje.