Ik ben klaar met die hele cancelcultuur. Ik trek ’t niet meer. My middle name is nuance. Ik verafschuw iedere vorm van activistisch extremisme. Cancel jezelf maar.
In de Put
“Dus toen die put open ging, kwam er een flinke rioollucht uit het afvoerputje, begrijp ik?”
“Ja, zoiets, ja. Het schijnt dat er afgelopen jaar ruim 51.000 misdrijven in Rotterdam zijn gepleegd. En er waren ook nog eens 215 autobranden.”
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Een (halve) dag uit het leven van een mislukte vrouw (2)
Ik zie een oudere man hevig geïrriteerd gebaren. Iets met ‘Doorrijden, trut!’ Waarop ik hardop denk: “Als je een béétje kunt rijden, had je er makkelijk langs gekund, zak!” Toch zet ik mijn bolide maar weer in beweging. Geen zin in verdere confrontaties.
Een dag uit het leven van een mislukte vrouw
Overal zit, plakt of hangt eten. Mijn witleren bank, mijn witte kussens, mijn witte muren, mijn witte hoogglanskeuken, werkelijk álles zit onder de smurrie. Zelfs aan het plafond kleeft wat.
Goed Fout
De coronakliklijnen, waar een ruime meerderheid van de bevolking voorstander van zou zijn, staan, volgens de berichtgevingen, roodgloeiend. Verbazingwekkend. Verontrustend ook. Maar je snapt ineens dat mensen, die ”fout” waren in de oorlog, het “goed” meenden…
Ouwe tang! (De angst om ouder te worden)
Toen God de man schiep, was hij in een goede bui. “Plassen, poepen, jagen en voortplanten!” bulderde hij en nam nog een blik bier. Bij de schepping van de vrouw liep dat nét iets anders.
Druk druk druk
*pling* Hé, Facebookmelding. Ach, Jenny vindt mijn foto leuk. Welke foto eigenlijk? Oh die, ja, die is leuk ja. Ik moet weer eens een nieuwe profielfoto nemen. Wat was ik ook alweer aan het doen?
Het voortschrijdend inzicht is een zachte dood gestorven
Waarom durven mensen niet meer toe te geven dat ze door nieuwe feiten en meer context het misschien niet helemaal juist zagen? Waarom is het bijstellen van een opinie zó onmogelijk geworden?
Emma’s nieuwe leven (2) – Mijn motivatie
Het begon jaren geleden met een ‘corrigerende tik’. Hij schoot uit. Het zou nooit meer voorkomen, zei hij. Maar op het moment dat ik de deur voorgoed sloot, kon ik alleen nog maar een coltrui dragen.
Afscheid van het schrijven
In de afgelopen maanden is de wereld, ook de mijne, ingrijpend veranderd. Aan het begin van de crisis leek het alsof iedereen opeens socialer werd: Samen werd een groot woord. Maar dat duurde maar even. Inmiddels zijn de lelijke kanten van ‘de mens’ als zodanig volop zichtbaar.
Een man van uitersten
Mijn ex staat samen met zijn vriendin voor mijn deur. Hij heeft onlangs zijn bestelbusje volledig omgebouwd tot een “compleet uitgeruste camper”. Dat wil zeggen, hij heeft in de laadruimte een tweepersoonsmatras op de grond gegooid.
Beeldenstorm, of toch “slechts” een revolutie?
Zolang er sprake is van ongelijkheid en achterstelling komen mensen in opstand en vernietigen dat wat symbool staat voor de misstanden. Ik merk echter dat de huidige standbeeldvernielingen weerstand bij mij oproepen. Maar durf ik nog wel een mening te hebben?
Racisme en zo
Ik zal mezelf nooit vergelijken met een zwarte man of vrouw die opgroeit in Amerika. Ik kan me namelijk niet voorstellen hoe het is om dagelijks geconfronteerd worden met racisme.
Ik? Snurken? Echt niet! (wel?)
Altijd ben ik meer dan trots geweest op het feit dat ik niet snurk. Gewoon niet. Als ik diep slaap en je wilt weten of ik nog leef, moet je met je oor vlak boven mijn mond zweven om mijn adem te horen. Maar dingen veranderen…
Een warrig verhaal
Als ik mevrouw vertel dat ze vermoedelijk een pakketje voor me heeft aangenomen, begint een warrig verhaal. Ja ze had een pakketje, maar dat heeft ze bij nr. 39 afgegeven. Oh!? Ik vertel hoe vreemd ik het vind dat de bezorger helemaal hier terecht is gekomen. De dame kijkt me licht wantrouwend aan. Toch vraag ik of ik mee naar boven mag om bij mevrouw 39 aan te bellen. Dat mag. Nou fijn!