“Wat bent U in vredesnaam aan het doen?” Verbaasd kijk ik naar een onbekende man, die in mijn voortuin een enorme kuil aan het graven is. “Mevrouw, ik leg een glasvezelkabel voor u aan!” Maar… Ik wíl helemaal geen glasvezel!
Friet saté met (climax)
Ik verorberde een frietje met saté. In een puntzak. En bereikte zowaar het hoogtepunt der zaligheid. Ooh… Jaaa!!
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Prikkels
Ik weet dat de wereld vaak heftig bij me binnenkomt, kleuren, klanken, emoties en sferen, the good and the bad. Soms ben ik daardoor snel moe en me trek ik me terug. Op andere dagen voedt het me juist, loop ik over van inspiratie en krijg ik de glimlach niet van m’n kop. Vandaag was een mengeling van beide.
De smerige snol
‘Oké, blijf daar vooral staan,’ en draaide me om. In mezelf foeterde ik: seniele snotneus, blonde blaaskaak, smerige snol. Ik vind dat ik best fantastisch kan schelden. Dat leer je vanzelf wanneer je opgroeit in ‘Rotterdram’. Maar hardop doe ik het dus nooit (meer). Wel heb ik een vreselijk karakter.
Click & collect (deel 7) – Biecht op!
“Nou, vertel? To sex or not to sex?” vraagt ze nogmaals, nu met iets meer venijn.
“NOT!” antwoord ik met een inmiddels hoog piep geluid vanonder mijn handen, die ik nog steeds voor mijn gezicht houd. “En je mag me dat ook niet vragen, Roos. Dat is mijn privé.” Ik zie tussen twee vingers door haar ondeugende blik en brede, duivelse glimlach.
Er is altijd iets te doen! (Bouwmarktblues)
We zijn op safari in de lokale Hornbach. We hebben alleen nog snelbeton voor de poeren nodig (heerlijk woord: poeren. Die koop je bij de poerenboer. Poeren. Poer. Poerenboer. Zalig! Ehm… waar was ik? Oh ja, snelbeton). Karma jaja jippie jippie jee!
Ik ga op vakantie en neem mee…
Voor me loopt een man het Gallo-Romeinse pad op. Ik vraag hem of dit de juiste route is. Hij knikt en blijft de weg naar boven regelmatig op me wachten als ik achterblijf. Hij is erg aardig en geeft wat uitleg. De donkere stem past perfect bij zijn uiterlijk.
Click & Collect (deel 6) – Nóg meer cowboy, please?
Hoe moet ik hem dadelijk onder ogen komen? Wat zeg ik? Geef ik hem een zoen? Wat uiteindelijk begint als een ongemakkelijk weerzien (omdat ik wéér niet weet wat ik moet zeggen), mondt uit in een fantastische dag. Hij neemt me mee achterop zijn motor.
Click & Collect (deel 5) – Méér cowboy, graag…
Mijn cowboy, die eerst nog driftig meldde dat hij geen relatie wilde, vraagt op de app of we nu wel of niet “wat” hebben. Wat mij betreft wel; ik zoen niet met iedereen. Maar dat schrijf ik niet. In plaats daarvan meld ik dat we in de “aftastfase” zitten en dat hij geheel vrij is zijn gang te gaan. “Doe ik ook,” plak ik er nog even bij aan.
Een platonische vriendin
“Wat vindt Cor er eigenlijk van?” informeer ik voorzichtig.
“Hij beschouwt haar als een platonische vriendin. En hij snapt totaal niet waar ik me druk over maak.”
“Dan is er toch niets aan de hand?”
“Ammehoela!”
Waarom spiritualiteit bij mij niet werkt (Deel ik-ben-de-tel-kwijt) – het echte leven
Ik deed een TAO-training, maar het Universum werkte niet mee. Dat dacht op een goed moment: “Zo, dus jij wilt oefenen met in je I-kracht staan (dan wel: mindful/in balans zijn)? Da’s mooi. Ik zal jou eens iets te oefenen geven.”
Strontvlieg op de weg
Drie meter verder stopt de auto bij de provinciale weg. Het is er eentje van het type ‘Met Enige Rijlessen Controleert Elke Dwaas Een Slagschip’. “Heeft u poep in uw ogen? Teveel moeite om uw voet éven op die rem te zetten? Dan had die eend tenminste nog geleefd!”
Fotowaanzin
Vroeger maakte ik geweldige journals met foto’s van mijn dochters. Maar tegenwoordig behoort alle spontaniteit in het verleden. Niets is nog echt. De lol is er zo wel vanaf.
De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest
Als hypochonder probeerde mijn vader op alle mogelijk manieren zijn angst voor ernstige ziekten te beheersen. Tot hij écht ziek werd. Toen was de angst ineens weg.
Luddevedu
man, jij bént helemaal niet verliefd! Je baalt ervan om alleen het huishouden te doen en voor je kinderen te zorgen en je bent chronisch geil. Daarom zet ik tegenwoordig elke vorm van mannelijke toenadering meteen om in ‘mannentaal’.