Mijn moeder lijkt op mijn oma en ik lijk steeds meer op mijn moeder. Dus lijk ik ook op mijn oma. Inclusief wangzakjes. Vastgeroeste kilo’s. En hangend halsvel. Niet meer weg te krijgen.
Emma’s nieuwe leven (34) – Voel dan!
Eigenlijk zou ik die ene optimale combinatie van verstand en gevoel moeten vinden, maar ik blijf maar in de pure ratio hangen. En als ik rationeel nadenk, blijft echter het negatieve in de filter hangen.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Papraatje (31) – Zangzucht
“Ze beginne weer… hoor je het?” “Nee, ik hoor niks, maar mijn oren zijn ook veel kleiner dan de jouwe.”
Hij knikt instemmend. Grijpt naar zijn beapparaate oren. “Je mot ook goed luistere!” beveelt hij dan, z’n rechterwijsvinger geheven.
Kerst 2.0
1e kerstdag: ontbijt, op z’n Romeins liggend op de uitgeklapte bedbank. Equalizer en John Wick kijken. Een wandelingetje, omdat er toch af en toe wat frisse lucht in moet. Glühwein. 2e kerstdag: repeat!
Oh dennenboom… Wat zijn je ballen wonderschoon!
“Ik durf het eigenlijk niet zo goed te zeggen… Maar ik krijg ‘m dus niet meer recht. Het is werkelijk geen gezicht. Gré is er nogal door uit haar doen, weet je. Ze heeft mij de hele dag al genegeerd. Sterker nog, ik weet niet eens waar ze nu uithangt…”
Emma’s nieuwe leven (33) – Luister naar je gevoel?
Ben ik dan echt zo’n vrouw die steeds weer valt voor de verkeerde man? Mijn ex sloeg mij. En mijn nieuwe vlam randt vrouwen aan. Beiden krijgen ze niet bepaald de Nobelprijs voor Vrouwvriendelijkheid…
Corommunicatie en lockdownsyndroom
Ik muteer inmiddels net zo hard als dat virus. Vóór corona was ik nog mijn slonzige zelf, nu ben ik de opperhuis- en kuisvrouw. Ik poets en bak me suf. Nog een maandje lockdown en ik heb het perfecte antilichaam ontwikkeld.
Dagboek van een actrice – Eenzame kerst
Mijn financiële buffer is wel weg. Opgegeten. Opgezopen, ook. Als actrice word je dan nog weleens gevraagd voor wat suffe tv-dingetjes, waar één of ander goed doel aan verbonden is. Normaal weiger ik die shit, maar nu moet ik wel.
Coccooning for dummies (of toch: like a pro?)
Kutkerst. Klotenieuwjaar. En zo. Geen flikker te doen en velen zitten deze dagen alleen te koekeloeren, met als enig vooruitzicht de oudejaarsconference van ons aller Youp. Oh Youpie…
Emma’s nieuwe leven (32) – Keuzestress
Nou, dat heb ik weer; mijn nieuwe vriendje heeft een strafblad. Hij heeft zonder toestemming een paar vrouwenborsten vastgepakt. En nu legt hij de toekomst van onze eventuele relatie bij mij neer. IK moet kiezen…
Een vreselijk gehucht, ruimte en rust
“Ik snap echt niet waarom je ooit in zo’n vreselijk gehucht bent gaan wonen… Achteraf bekeken, had je beter in Rotterdam kunnen blijven.” Mijn moeder vindt mijn woonplek maar niks.
Emma’s nieuwe leven (31) – Zijn verhaal, zijn verleden
Hij vertelde inderdaad een plausibel verhaal. Een samenloop van omstandigheden, miscommunicatie en een stel gluiperige collega’s die hem genaaid hebben. Maar shit zeg, waarom heb ik dit nu weer?
Lichtpuntje: De ontroering nabij (klas bedankt leraar)
Het is niet enkel kommer en kwel in deze tijden. Echt niet. Er gebeuren nog steeds zoveel mooie, vaak ook ontroerende dingen. Mensen die elkaar dankbaar zijn. Voor hulp, voor medeleven, steun en liefde. Maar bijvoorbeeld óók voor digitaal onderwijs.
Je kunt wel fluiten naar de vrijheid…
Daar sta je dan te joelen, met je dertig mede-tokkies voor het Torentje. Ik had het hele kluitje met alle liefde de Hofvijver ingeschoven, maar ja, dat schijnt óók weer kinderachtig te zijn.
Jankvolk!
Al dat gejammer over dat we nu “niks meer mogen” en dat “alles van ons wordt afgepakt” hangt me de keel uit. Het roept direct het beeld op van een jankende, boze kleuter die in de supermarkt op de grond ligt te spartelen omdat ie geen lolly krijgt.