Dochter komt erbij staan. “Echt snugger zijn die niet, hè?”
“Nee, die zijn daadwerkelijk oerdom. Totaal oppervlakkig. Zo dom bestáát bijna niet.”
“Oh jawel hoor: Lara uit mijn klas zijn ook zo stupid. Ze vroeg me laatst zelfs of België nu in Nederland of in Duitsland ligt.”
De glijdende schaal
Je staat internationaal natuurlijk gigantisch voor lul, als een bevriende ambassade haar werkloze onderdanen adviseert om vooral niet in jouw land te gaan werken. Omdat het via een glijdende schaal min of meer normaal is geworden, dat werknemers als een soort horigen behandeld worden. Wat een gaaf land, wat een superieure cultuur!
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Andere genen, graag!
“Mam, ben ik eigenlijk te vroeg of te laat geboren?” Zondags ontbijt, een jaar of vijf geleden. Mét gesprek, zoals gebruikelijk. “Je bent precíes op het goede moment geboren, lieffie.”
Werk ohne Autor: een hoop werk
Alles komt voort uit de oerdrang tot overleven. Of de oerangst voor de dood. Daarbij draait het om veiligheid. Om overleven. Door onbewust continu de omgeving te scannen of je wel veilig bent. Om dat proces bewust te krijgen, moet je van goeden huize komen.
Slapen in een hotel met nul sterren
Ik loop er vlak achter en probeer niet over de lege bierflesjes te struikelen. “Ach het valt best mee, je ziet hier geen vreemde figuren.” “Mam, het is een youth hostel… Dat JIJ hier bent, dát is pas vreemd!” “Het is hier een plek voor weird people, dus ik pas hier prima,” verdedig ik mezelf.
Kunstproject: eet jezelf!
Ik deed daarentegen maar even de test op de AD-artikelpagina: “Zou jij een stukje mens eten?” Maar liefst 93 procent gilde meteen “Echt niet!”. Ik hoorde bij die 7% die op “Ik zou het wel willen proberen” klikte.
Papraatje (14) – Pest aan praatjes
Beiden zitten ze eenzaam te wezen achter hun eigen voordeur, doch wanneer ze het wagen die van de ander te passeren, zouden de overige praatgrage, bemoeizuchtige en zelfs kwaaddenkende tena-ladies wel eens wat kunnen denken, vinden en zeggen. En dan?
Malaysia, truly Asia (1) – Tropenjaren
“Ja mam,” roep ik gedwee, terwijl ik tussen de hopen wasgoed door met de telefoon naar de keuken laveer. Het is tenslotte al twee uur ‘s middags en dan is het tijd voor een opkikkertje. Voorzichtig schenk ik de champagne in een limonadeglas, terwijl ik ervoor zorg dat het etiket niet zichtbaar is. De eerste slok gaat soepel.
Parkeerprivileges
Middels een bordje en een tekening op de vloer waren de vakken nogal stereotype weergegeven met een vader, moeder, kind én een kinderwagen. Ergo, het was mij duidelijk dat ik daar niet mocht parkeren. Ik heb geen gezin en moest dus maar verder zoeken naar een andere parkeerplek.
Spam it to me baby, one more time?
Spammails. Een grote irritatie voor velen. Maar het zal u misschien niet ontgaan zijn dat spammails voor mij juist een grote bron van lol zijn. Ik verzamel ze. Ik krijg er ook lekker veel; met twee bedrijven en een leuke collectie van websites met contactmogelijkheden wordt mij een gezellige variatie aan financiële creativiteit geboden
Online gezeik vs. real life interactie
“Dit heb je mogelijk gemist!” roept Twitter je toe. De Newsfeed op Facebook staat automagisch weer op ‘Top Stories’; die postings, die klaarblijkelijk de hoogste mate verontwaardiging (of nog beter: gekwetstheid) hebben weten te genereren. En de rest van de media bericht – bij chronisch gebrek aan écht nieuws – over futiliteiten.
Ontspanningstherapie
Ik ging naar een haptonoom om te leren ontspannen. Ineens zat ik voor een moderne vrouw van mijn leeftijd in plaats van achter een heerlijk bordje draadjesvlees. In een schrift schreef ze mijn klachten op: aangespannen spieren rond mijn maagstreek.
Dagboek van een actrice – The Passion
Zelf ben ik ook al meerdere keren gevraagd om de rol van Maria eens op mij te nemen. Qua uiterlijk ben ik ongetwijfeld de best mogelijke Maria, maar er is natuurlijk niemand in Nederland die gelooft dat ik ook onbevlekt kan ontvangen.
Poezenpraat (1) – De klok tikte te hard
In gedachten – en als ik het durfde, ook hardop – sprak ik haar zacht toe: “Ga maar, het is goed en het is klaar. Ga maar!” Ik wilde haar bijzonder graag het fatale spuitje en het vreeswekkende vervoer in het krappe kattenreismandje besparen.
Alle( )mensen, wat een zeikerds
“Paasvuren te ruiken tot in de Randstad.” Manmanmanman. Het wordt echt weer tijd voor een fatsoenlijke economische crisis; dan hebben we tenminste weer echte problemen. Wat een gezeur.