Leuk dat de lente er weer is. Ik heb er zelfs een blog over geschreven, zó blij ben ik. Maar die ene vogel die het presteert om me elke ochtend wakker te piepen wanneer er nét een streepje licht is, die moet dood. ‘Misofonie’ werd me grappend verweten via Instagram toen ik een filmpje postte van dé vogel en mijn moordlustige gevoelens jegens dat arme beest.
Ik moest de term even googelen.
Misofonie is een aandoening waarbij specifieke geluiden heftige gevoelens van woede, haat of walging oproepen. Letterlijk betekent misofonie haat van geluid, van het Griekse μῖσος (misos) “haat” en φωνή (phónè) “stem, geluid”. Het gaat bij misofonie om specifieke geluiden, niet om geluid in het algemeen – aldus Wikipedia.
Hmm. Aan tafel met iemand die ontzettend smakt, vind ik nogal irritant en ik slaap al maanden alleen omdat ik er niet tegen kan dat iemand naast me ligt te snurken/draaien/ademen. (En zeg nou zelf, slapen is het nieuwe sexen, hè).
Maar dat het zo erg is dat ik dingen en plekken ga mijden, nee niet echt. Ik ben – denk ik – gezegend met een enorm goed gehoor en merk veel dingen op die anderen niet horen. Dat is wel eens handig gebleken wanneer iemand het gas aanlaat, of er een apparaat nog aanstaat wat uit hoort te zijn.
Maar is ook wel eens lastig, want wanneer ik uit eten ben, hoor ik niet alleen mijn eigen geluiden maar ook de muziek, mijn gezelschap, degene naast me, de serveerster, de gesprekken die worden gevoerd en kost het me enorm veel moeite om me te focussen op één ding.
Terug naar die vogel. Kijk, dat vogels fluiten is geweldig. Maar dat irritante hoge gepiep wat dat beest produceert, is ronduit dramatisch. Ik heb ‘m niet doodgeschoten met de luchtbuks (ik ben nu eenmaal vegetarisch, dus dat mag niet) maar heb hem meerdere malen verwenst en uitgescholden. Dat helpt natuurlijk niks, maar misschien leer ik ‘m zo te accepteren.
Hopelijk hoepelt ‘ie snel op met zijn vrouwtje en heeft hij het te druk met zijn baby’s om nog onder mijn raam te piepen. Hoezee voor de lente!
Foto DeenDondersteen
