habiba habiba
waarom stress je mij a zina
Ik ben op straat, ik ben met dieven, met dieven
Ik denk niet eens aan liefde, ben gefocust op verdienen
Ik hoor het mijn 13-jarige zoon uit volle borst mee ‘spitten’. Ik ben tweede generatie Turk en mijn kind dus derde generatie. Hij spreekt keurig ABB (algemeen beschaafd Brabants), maar zodra bijvoorbeeld rappers (mag ik ze zo noemen?) als Boef of
Lil’ Kleine voorbijkomt, verandert hij in een slecht geïntegreerde Turk met een even slecht accent. En zijn zusje zingt vrolijk mee.
Ze weten dat ik me kapot erger aan de uitspraak van hun geliefde zangertjes.
‘Gast, ik bedoel mam, het is toch vet?’
‘Ja, schat. Keivet. Maar we wonen niet in Amsterdam of Rotterdam of zo. We wonen in een keurig dorp en volgens mij spreek je accentloos Nederlands, toch?’
Afgezien van alle scheldwoorden als ‘sletten en bitches’ die voorbij komen en die hij moeiteloos censureert voor zijn zusje, weet ik natuurlijk dat het juist de bedoeling is, dat ouders de muziek van kinderen niet leuk vinden. Ik luisterde vroeger (en nu nog) naar de Beastie Boys. Dát zijn echte rappers. Of Cypress Hill. Ik geloof niet dat mijn moeder dat kon waarderen. Helaas heeft mijn zoon deze muziek nog niet omarmd, ook al zet ik die vaak genoeg aan. Voor nu moet ik het dus doen met de muziek die uit de boxen schalt, wanneer de zoon weer eens zijn telefoon heeft ingeplugd.
Maar, ik heb iets nieuws ontdekt! Ik probeer het nu met een omgedraaide tactiek. In plaats van te zuchten, ben ik nu óók in staat om de liedjes van Boef mee ‘spitten’. M’n zoon vindt het a-muzikale geblaat ineens veel minder stoer, nu zijn moeder de tekst ook kent en er zelfs op staat te dansen.
‘Oh yes! Krantenwijk! Ik zet hem even iets harder jongens!’
Een gratis tip van mij als ouder aan jullie ouders.
Doe er je voordeel mee.
