De afgelopen week was – eh – chaotisch. Net als voor iedereen. Binnen blijven, scholen dicht, thuiswerken, beangstigende berichten en veel, heel veel onzekerheid. Hoe lang gaat dit duren? Weken? Een maand? Maanden? Geen idee. Nog steeds niet.
De eerste week
Op dag één waren de kinderen (dochter van 14 (mentaal 16) en zoon van 17 (mentaal óók 16)) nog heel optimistisch en gedisciplineerd; ze deden wat schoolwerk, gingen een rondje joggen (dat mag nog), en we praatten veel. Op dag twee hadden ze allebei een contactmoment met school; zoon via Microsoft Teams, dochter via een whatsapp-werkgroep. Verder is de inmenging en begeleiding van school marginaal; een berg huiswerk dat ze moeten doen en boeken die ze moeten lezen. En verder een beetje een ‘zoek ’t uit’-houding. Hier in Oostenrijk zitten we nog een beetje in het digibeten-tijdperk en ook de scholen kunnen nog niet echt uit de voeten met Teams, Zoom, Moodle of welke conferencing software dan ook.
Dag 3 bleek de ik-blijf-in-bed-dag te zijn. De bekijk-het-met-je-sores-dag. De zeik-niet-klep-dicht-en-laat-me-met-rust-dag. Prima. Ook voor mij wel even lekker rustig. Dag 4 en 5 waren echter niet veel anders. Netflixen, gamen, videochatten met vrienden, nog wat schoolwerk afmaken (“Ik ben nu al bijna klaar met alles, hoor!!”), bankhangen, rondje joggen, taart bakken, meer gamen, meer videochatten, meer Netflixen. En nu? Nu glijden we heel langzaam af naar de huishoudelijke chaos.
Tips! Een beetje van Mieke en een beetje van mezelf
En dat was pas week één! Hoe moet dit verder… Hoe krijg ik weer structuur in mijn, maar vooral in HUN leven? Hoe gaan we dit al die weken volhouden? Een online vriendin wees me op het Twitter-draadje van Mieke Roth, een ‘animal scientist’ die blijkbaar al meer dan twee jaar in een quasi-lockdown zit (de reden weet ik niet).
Van een gezin wat al 2,5 jaar in bijna lockdown zit wat tips:
– zorg eerst dat je rust in je huis krijgt.
– leef gezond, eet gezond, houdt een haalbare routine aan
– probeer niet koste wat kost een schoolstramien aan te houden, zeker in de eerste weken niet.
– ontspan.
1/4— Mieke Roth (@miekeroth) March 20, 2020
Voor al die mensen die in de luxe verkeren dat ze wél thuis kunnen blijven en thuis mogen werken heeft zij een aantal heel simpele, maar waardevolle tips, vooral voor mensen met (jonge) kinderen. Daarom: dankjewel Mieke!! Haar tips ik wil hier toch even op mijn eigen manier samenvatten en vanuit mijn eigen situatie nog een beetje aanvullen:
- Zorg voor rust!! Maak er geen gestreste zooi van, houd paniekberichten buiten de deur. Rust in huis is het allerbelangrijkste.
- Leef en eet gezond. Ga niet over op een voedingspatroon van wijntjes, chips en chocola; daar word je zelfs zonder corona uiteindelijk ziek van.
- Probeer een (haalbare!) routine op te bouwen. Samen ontbijten, allemaal een paar uurtjes werken (schoolwerk, thuiswerk, verplicht boek lezen, een stukje schrijven, whatever). Lunch en avondeten indien mogelijk ook samen. Houdt een gezamenlijk ’thee met een koekje d’rbij’-moment na de middag. En praat met elkaar.
- Probeer niet koste wat kost een schoolstramien aan te houden, zeker in de eerste weken niet. Dit is allemaal nieuw, raar, verontrustend, uitzonderlijk, anders dan het ooit was. School is fijn voor de creatie van een soort van raamwerk van tijdsindeling, maar school is niet allesbepalend. Zeker in het begin niet.
- Ontspan. Je kunt er toch niks aan veranderen. Thuisblijven en je aan de maatregelen is voor nu alles wat je kunt doen. (Tenzij je in een ‘vitaal’ beroep werkt natuurlijk; dan kan dat niet 🙁 )
- Doe leuke dingen – al dan niet met je kinderen/huisgenoten – als dat kan. Een spelletje meer schaadt niet. Samen sporten ook niet. En zorg dat je de humor erin houdt; lachen is en blijft gezond. Ook als een boer(-zoekt-vrouw) met kiespijn.
- Zorg goed voor jezelf; dit gaat echt nog een hele tijd duren. Besteed daarom aandacht aan jezelf, verwen jezelf. Wellnessen in je eigen huis is echt geen onmogelijkheid.
- Eén activiteit op een dag is meer dan genoeg. Later kan altijd nog meer. En zo niet, dan niet.
- Besef dat iederéén aan de situatie moet wennen. Iedereen zit met hetzelfde probleem; hoe houden we dit wekenlang vol?
- Ruim de tuin op als je die hebt. Of je terras of balkon. Daar ga je de komende maanden veel plezier van hebben. Kweek snoepplantjes, bijvoorbeeld een kerstomaat, basilicum, aardbeien en minikomkommers. Dat kan ook prima op ’t balkon. Elke dag even verzorgen en water geven zorgt óók voor routine.
- Knuffel elkaar, want dat is nodig. Stop niet met knuffelen van je huisgenoten; jullie zitten de komende weken (maanden?) allemaal in hetzelfde huis, in dezelfde ruimtes, in dezelfde boot. Dus het maakt toch niet uit. Genegenheid tonen is belangrijk.
- Accepteer dat dit niet met een aantal weken voorbij is… Klinkt hard, maar dit gaat écht nog een poos duren.
- Social media is je vriend. Blokkeer c.q. filter woorden die te veel spanning en angst opleveren, maar ga niet van social media af! Dat is wat je nu met je vrienden en naasten verbindt. Alles is nu online, ook je sociale leven. Gelukkig doet het internet het nog… Oh, en online gaming is niet alleen voor kinderen leuk 😉
- Tip 1 van mij: had je vroeger ooit een hobby die je compleet hebt laten verslonzen? Zoek ‘m op! Ga weer schilderen, musiceren, rare taarten bakken, zingen, macrameeën, kantklossen, rijstkorrels tellen, maakt niet uit. En deel je resultaten op social media; iedereen post nu toch al de grootst mogelijke onzin.
- Tip 2 van mij: als je het echt even niet meer weet, ga schoonmaken wat je anders nooit schoonmaakt. De kelder uitmesten, je koelkast en vriezer kuisen, je kledingkast uitmesten, stofferen… Gewoon beginnen. Geeft veel voldoening en in het normale leven heb je daar sowieso nóóóóit tijd voor. Echt: schoonmaken lucht op.
- Tip 3 van mij: ook als je nooit geschreven hebt, schrijf. Vooral over wat dit alles met je doet. Hoe jij deze crisis ervaart. Wat je frustreert. Wat je bezighoudt. Wat JIJ denkt en vindt. Waarschijnlijk doe je dat uiteindelijk enkel voor jezelf, maar als je over 10 jaar je ‘coronacrisismemoires’ terugleest, denk je vast: sjonge, dát was me een tijd…
- En nog maar een keer: ONTSPAN!! Want dat is – óók volgens Mieke – echt het allerbelangrijkste.
Ons eigen structurele strategieplan
Wij, de kinderen en ik, hebben inmiddels ‘vergaderd’. Net real business. De pubers hebben allebei – min of meer – een structureel strategieplan geaccepteerd. ’s Ochtends op werkdagen gaan we allemaal een paar uurtjes ‘iets zinvols’ doen (ik werken, zij school of iets anders wat ‘moet’, zoals een boek lezen of samen met de whatsappwerkgroep leren). Dan samen ontbijten c.q. lunchen (da’s bij ons hetzelfde). Vervolgens doet iedereen wat ie wil (dat is sowieso de normaaltoestand) en rond een uur of drie gaan we samen een blokje om óf we drinken thee/koffie samen. Mét koekjes erbij; dat was een voorwaarde. Of we doen allebei.
Daarna is ’t weer “vrij aanklooien” of een beetje sporten. Avondeten deden we altijd al samen (standaard familieritueel), maar ze zouden eens een beetje kunnen helpen bij ’t koken en zo; dat is een ‘optie’. En voor de rest zien we het wel. Ik moest van hen vooral chillen. Klinkt eigenlijk meer als een structuurplan voor mij dan voor hen…
[Hier nog een persoonlijk plan van iemand anders voor “staying physically and mentally healthy”. Kun je geheel naar je eigen behoeften aanpassen. Misschien heb je er wat aan.]
Ik wil ook helpen…
Ik had me, in mijn drang óók te helpen, bij de lokale supermarkt gemeld. Zij wilden mijn vrijwillig aangeboden boodschappenbezorging voor ouderen niet; de houding: “Ga weg? Wij hébben onze baan tenminste nog, als er allemaal mensen zich gratis melden om onze job te doen, staan wij óók op straat.” Oké, fijn. Duidelijk. Ik ga al…
Daarom heb ik me een paar dagen geleden maar aangemeld bij het Rode Kruis. Hier in Oostenrijk is er (altijd al) een centraal platform met de prachtige naam “Team Österreich”. Daar kun je je registreren en aanvinken tot welke dienstverlening je bereid bent. Ik heb aangevinkt: Buurthulpverlening, bezorgingsdiensten voor hulpbehoevenden, ondersteuning bij eenmalige nooddiensten. De rest kon ik niet: ik ben geen professioneel hulpverlener of medicus.
Zij die wel moeten werken
Natuurlijk zijn al deze tips dus enkel iets voor de mensen die het “makkelijk” hebben, die gewoon in hun eigen huis een beetje aan kunnen klooien. Mensen die huisgenoten, partner(s) en/of kinderen hebben. Voor al diegenen die deze tijd in hun uppie door moeten komen, is het al heel anders. Vooral alle mensen die nu vitaal werk doen, die geen keus hebben en wel naar buiten moeten, die in de zorg werken, helemáál. Zij zorgen ervoor dat wij met z’n allen ‘gewoon thuis’ kunnen blijven. Die mensen wens ik stuk voor stuk heel, heel veel kracht. Ik hoop met heel mijn hart dat deze mensen het vol kunnen houden. Ik blijf met alle liefde thuis als dat jullie helpt om in deze crisis overeind te blijven, om alles bol te kunnen werken.
Big, huge ♥️ voor jullie.
bron: pixabay.com
