Mama (4) – Afscheid van V&D

3 maart 2016 door Annemarie Libbers

Hilversum Centraal, wat ben ik hier vaak geweest. Eerst op weg naar Blaricum en het laatste jaar om mama te bezoeken in het Hilversumse verzorgingstehuis. Ze is inmiddels weer verhuisd.

Het miezert een beetje en ik loop van het station richting winkelstraat om mama’s gerepareerde laptop eindelijk te halen. Ik kom langs de toko waar ik vroeger altijd kraaltjes ging halen, toen nog in het grote winkelcentrum de Hilvertshof. Iets verderop zit de McDonalds. Als klein meisje weet ik nog dat hij voor het eerst werd geopend, de frietjes en de speciale frietsaus vond ik zo lekker. Ik ben eigenlijk nooit een echte liefhebber geworden, maar McDonalds was toen nog speciaal.

Van de Hilvertshof is inmiddels niet veel meer over. Waar vroeger de ingang was, zit nu een groot gapend gat. Ik weet niet wat daarvoor in de plaats gaat komen.
Het is heel rustig in de stad en ik zie V&D. Beveiligingsluiken voor de ruiten van de ingang. De winkel is nog vol, alsof hij zo weer open kan gaan. Een oudere vrouw kijkt naar binnen. Waarschijnlijk vraagt ze zich net als ik af, wat er met al die spullen gaat gebeuren; zullen de deuren nog voor een laatste keer opengaan?
Mama hield van winkelen dus vond ik winkelen ook leuk. Meestal waren het kleren en schoenen, overal naar binnen koopjes scoren en soms veel teveel geld uitgeven aan iets van een te dure hele mooie Gooise winkel.

Toen ik heel klein was gingen we altijd iets eten en drinken bij de Hema maar later gingen we naar La Place, mama had namelijk kortingsbonnen. De laatste jaren gaf ze die bonnen aan mij en liet ze mij alles doen en alles uitzoeken. Ze toonde zelf steeds minder initiatief. Ik ergerde me altijd aan dit gedrag en wilde ook wel eens achter mijn moeder aanlopen. Achteraf denk ik dat dit ook al met haar dementie te maken had, maar dat ze heel goed haar best deed om dit te verbergen. Als ze alles aan mij overliet kon ze tenslotte zelf niks fout doen. Ik mis de uitjes met haar, ik mis de discussies, ik mis mijn moeder, die misschien al wel heel lang niet echt meer een moeder was. Ze is er nog en ik erger me inmiddels niet meer aan haar, maar het is anders.

Ik moet even op mijn laptop wachten en hoor een mevrouw haar telefoonnummer noemen, het begint met 52, net als alle telefoonnummers in onze oude buurt. Ja, dat was wat, twee cijfers extra. 035-5253504. Ons oude nummer. Het bestaat niet meer en ondanks dat mama me toen ze nog thuis woonde gemiddeld honderd keer per dag (en nacht) belde, mis ik de telefoontjes. De lange gesprekken samen, die mis ik het meest. Meestal was ik degene die met filosofische onderwerpen kwam, maar ze vond niks gek, nam me altijd serieus en had altijd tijd voor me. Ik beschuldigde haar er soms van dat ze zich teveel op mij richtte en te weinig op zichzelf, maar ik kon echt alles bij haar kwijt.

Eigenlijk wil ik ergens een broodje halen, maar ik zie niet zo snel iets. Normaal had ik dat bij La Place gedaan. Ik besluit maar weer richting station te lopen en te zien wat ik tegenkom. Ik twijfel of ik een supermarkt binnen zal lopen, maar loop toch maar verder. Bij het station zie ik bus 320, vroeger bus 134. Wat heb ik die vaak genomen naar Blaricum. Ik denk niet dat het snel weer gaat gebeuren.