Sinds ik ben gaan sporten, kijk ik Say Yes To The Dress. SYTTD voor kenners. Er zit namelijk een tv op de loopband/crosstrainer in de sportschool. Had ik dat maar eerder geweten! Het is natuurlijk een hoogst waardeloos programma. Vol met huilende families waarvan de dochter gaat trouwen. Maar ik vind het enig.
De bruidswinkels die meedoen variëren van een goedkopere winkel, tot een high end fashion bridal store. Inclusief keileuk personeel dat binnen een oogopslag doorheeft of de bruid onder de plak zit bij haar moeder/schoonmoeder/verloofde/bestevriendin.
12 jaar geleden ben ik ook getrouwd. Alleen ging ik sámen met mijn toenmalige verloofde winkelen. Wij hadden schijt aan de regels dat de man de jurk niet mocht zien. Ik heb 1 zwierige rok aangepast met een witte top. Terwijl hij me aankeek alsof ik Assepoester was, voelde ik me een opgeblazen kogelvis met een tutu aan. Ik koos uiteindelijk voor een hele mooie broek met supertop en dito schoenen. (Overigens zijn we al 6 jaar gescheiden dus misschien is die regel er niet voor niks.)
Voor mij dus geen huilende moeders op een bankje (gelukkig) of budgetten van 738.000 dollar die nét overschreden worden, maar pappie legt wel bij – no probs. Alles voor een tevreden bruidje. De hamvraag; ‘Is this your dress?’ wordt vaak snotterend beantwoord met een ‘YES’ , waarop iedereen elkaar juichend in de armen valt.
Maar het gevoel wat die vrouwen hebben, daar zo staand met een schitterende jurk aan, met alles erop en eraan is jaloersmakend. Naast het feit dat ik super stoer ben en niet meer hoef te trouwen, het geldverspilling vind etc., wil ik tóch zo’n jurk.
De prinses in mij is er klaarblijkelijk nog steeds. Ik fiets zometeen naar de sportschool om weer naar SYTTD te kijken. Lekker gezapig voor me uit staren terwijl ik calorieën verbrand en droom over een Sissi-jurk die ik aan ga trekken naar mijn ‘ik-ga-gelukkig-nóóit-meer-trouwen’-feest.
YES!
