Bron: Pixabay.com
Anderhalf jaar geleden onderging ik een gastric-bypassoperatie en deel sindsdien mijn ervaringen.
De meeste blogs en vlogs eindigen zo’n jaar na de operatie. En ik snap dat, want de hoeveelheid nieuws neemt in rap tempo af na het eerste half jaar. Desondanks wil ik jullie graag laten weten hoe het met me gaat. Een avontuur als dit stopt namelijk nooit.
Allereerst: ik voel me goed. Ik heb nog steeds een lage bloeddruk en nog niet de energie die ik graag zou willen hebben. Ik kan het inmiddels echter prima doseren, voel het goed aan wanneer dingen me teveel worden en ga dan gewoon weg, of zeg nee. Dat vindt niet iedereen leuk. Jammer. Als er één ding is wat ik geleerd heb in dit hele traject, is het wel dat ik wat meer en vaker aan mezelf moet denken. Ik hoef niet meer altijd leuk en lief gevonden te worden. Dikke mensen zijn echte pleasers onder het motto ‘Ik ben dik, maar wel een ontzettend tof wijf’. Ik ben nog steeds een tof wijf, maar soms even niet. En dat vind ik prima.
Mijn gewicht is gestabiliseerd. Na 42 kilo gewichtsverlies ben ik op een mooie 60 kilo blijven hangen. Ik zit daar nu al een tijdje, al moet ik eerlijk toegeven dat het zo nu en dan schommelt. Helaas heb ik mezelf nog niet kunnen aanleren om bij de weegschaal weg te blijven. Ik weeg me nog elke dag en houd nauwlettend in de gaten wat er op dat gebied gebeurt. En dat is niet zonder reden, want qua eten gaat het – nu anderhalf jaar na de operatie – wel erg makkelijk. Dat is geweldig, hoor ik je denken.
En ja, dat ís ook fantastisch. Na al dat geworstel met voeding en drinken is het heerlijk dat veel gewoon weer kan. Dat betekent echter wel dat op gewicht blijven niet vanzelf gaat en dat ik elke dag de juiste keuzes moet maken. Dus: netjes zes keer per dag eten en dan ook nog de goede dingen. Heel eerlijk, daar is volledig de klad in gekomen. Ik eet gewoon niet altijd goed en soms ook ronduit slecht. Heel af en toe betaal ik daarvoor de prijs, maar meestal niet. Het enige wat echt absoluut niet meer kan, is dingen uit de frituur. Een zak friet naar binnen harken of even losgaan in de McVreet is echt verleden tijd.
Ik baal regelmatig van mezelf. Omdat ik er zoveel voor over heb (gehad) om slank te worden en elke dag zó geniet van mijn nieuwe lichaam en er dan toch niet goed voor zorg. Ik krijg ook meer honger. Vol zitten van een eitje is écht verleden tijd. En dus ben ik intens bang. Bang om weer aan te komen. Maar niet bang genoeg kennelijk. Toen ik zwaar was, at ik ook niet goed, ondanks dat ik wist dat het niet goed voor me was. Slechte gewoontes laten zich slecht afleren.
Wat ik had gehoopt, is dat een gezonde leefstijl ‘eigen’ zou worden. Dat sporten vanzelfsprekend zou zijn en gezond eten ook, omdat mijn lichaam iets anders gewoon niet meer accepteerde. Maar dat is niet het geval. Ondanks dat ik niet meer af hoef te vallen, is eten – en mijn gewicht – daardoor nog altijd een issue en beslaat het een groot deel van mijn leven. Vroeger zei iemand al: ‘Je hebt levenslang. Net als een afgekickte verslaafde zal eten nooit echt normaal worden.’ Ze had gelijk.
Verder is er veel veranderd. Ik voel me zelfverzekerd en soms zelfs mooi. Mijn garderobe bestaat uit strakke spijkerbroeken, korte rokjes, jurkjes, panty’s, laarzen en hoge hakken. Oh ja en correctie-ondergoed *grijns*. Ik geniet er intens van dat ik echt alles kan dragen en alles zonder moeite past. Zélfs hoge laarzen!
Mijn haar is, nadat het vrijwel volledig is uitgevallen, teruggekomen als een flinke bos krullen.Ik zeg wel ‘flinke bos’, maar dat is eigenlijk niet waar. Door die krullen lijkt het heel wat, maar het is nog steeds aan het herstellen en een dun struikje. Het is wennen, na jaren een volle bos stijl haar te hebben gehad. Ik slik collageen en haar- & nageltabletten tegen de rimpels, haaruitval en afbrokkelende nagels, en dat helpt wel, maar niet genoeg.
Mijn lichaam voelt meer en meer van mij. Nadat iedereen me altijd zei dat dik zijn bij me hoorde, voel ik heel duidelijk dat dat niet zo is. Ik ben eindelijk wie ik altijd al had moeten zijn. En daar hoort ook deels een veranderde levensinstelling bij. Wat ik al eerder schreef; ik hoef niet meer aardig gevonden worden. Ik weet wat ik waard ben en wat ik te geven heb. Mensen die mij niet waarderen om wie ik ben en mij omarmen met al mijn mooie én minder mooie kanten, weer ik uit mijn leven. Ik heb me lang genoeg minderwaardig gevoeld, ik laat het niet meer toe dat anderen mij dat gevoel geven. Ik voel na al die jaren eindelijk dat ook ik wat waard ben en dat laat ik me niet meer afnemen.
Het enige waar ik zo nu en dan echt verdrietig van kan worden, is dat ik mezelf zo ontzettend tekort heb gedaan tijdens mijn dikke jaren. Dat dit ervoor nodig was om mij zelfvertrouwen te geven, vind ik eigenlijk erg verdrietig. Want als dikker mens ben je net zo prachtig en waardevol. Ik ben nu niet beter of mooier, maar anders. En dat is vooral omdat ik zelf lekkerder in mijn vel zit. De wijze les die ik heb geleerd is dat het heel belangrijk is om van jezelf te houden, wat je vorm ook is. Want dat ik dat juk van zelfafwijzing nu van me af heb kunnen gooien, voelt bevrijdend. Had ik dat maar veel en veel eerder gedaan.
Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat is vol – Update uit happytown
