Het voordeel van zo’n binnenkomst is dat je weinig tijd hebt om te malen. Ik was vooral bezig met onzichtbaar voor de camera’s te zijn. En ik dacht heel even niet aan die CT-scan.
Maar nu de vriendelijk ogende dame mij een relatief kleine ruimte instuurt, is de stress weer op volle sterkte aanwezig. Mijn moeder voelt het. Ze legt haar hand op mijn onderarm. Een kleine aanraking, maar het betekent de wereld voor mij. Het is de bevestiging dat ik niet alleen ben. Dat ik gesteund word. Tranen komen op, maar ik slik het gevoel weg. Ik kan me zo voorstellen dat een jankend wijf in een CT-scan niet bevorderlijk is voor een goed resultaat.
Mijn bovenkleding heb ik uit. En hoewel mijn tieten door elke cameraman in Nederland gefilmd zijn, schaam ik mij nu ineens voor die twee randdebielen. Eentje is sowieso ziek, de ander hangt er maar een beetje verslagen bij. Alsof ze de strijd opgegeven hebben.
Ik pak beide borsten vast en begin een gesprekje. “Ik vind jou maar een kankerwijf,” laat ik de – hopelijk – gezonde borst tegen de andere zeggen. “Kijk maar uit. Als je zo doorgaat, laat ik mezelf wegsnijden. Mag je straks tegen een siliconenballon lullen. Met je hangtepel,” zegt mijn kankertiet.
De zuster moet er van grinniken. Mama vindt het echter beschamend. “Zo moet je niet praten. Dat dóé je niet.”
Ik ga er maar eens bij liggen.
“Grappig dat je onder een apparaat moet gaan liggen, dat straling geeft. Het ding kijkt naar kanker, maar veroorzaakt het zelf ook. Naja, de kans is klein, maar het kán. Het kán. Ker. Kanker. Het kanker. Of is het dé kanker?” ratel ik.
De zuster vertelt mij dat ik nu maar beter even niks zou moeten zeggen. Klep dicht en stil liggen, dus. Ik zal niets voelen van het onderzoek. En het duurt niet heel erg lang. Ik moet vooral rustig en roerloos blijven liggen en het “gewoon ondergaan”. Des te beter zal de arts de gemaakte foto’s kunnen beoordelen en weet ik hopelijk zo snel mogelijk waar ik aan toe ben.
Ik doe wat mij opgedragen wordt. Ik blijf doodstil liggen. Als het braafste meisje van de klas.
Maar mijn hoofd ontploft.
bron: pixabay.com
