“Cor is er vandoor gegaan…”
Mijn moeder belt me op en valt meteen met de deur in huis.
“Cor?? Hij is er vandoor? Dat klinkt als een slecht gedicht met eindrijm, ma.”
“Ja, maar voorlopig kan ik het niet rijmen,” verzucht mijn moeder. “Ik heb werkelijk geen idee waarom hij onze relatie verbroken heeft.”
“Heeft hij dan niet uitgelegd waarom hij het niet meer zag zitten met jou?”
“Nee, hij is onaangekondigd en zonder uitleg vertrokken naar zijn eigen huis. Hij heeft me daarna nog wel een bericht gestuurd. Hij schreef dat hij niets meer met me te maken wil hebben.”
“Vreemd. Jullie waren al jaren samen!”
“Ja, maar hij is natuurlijk altijd al een bijzonder type geweest. Alhoewel dat ook wel weer zijn charme had.”
“Misschien zaten jullie tijdens de Coronacrisis een beetje teveel op elkaars lip? Dat kan soms flinke irritaties geven.”
“Nee hoor, ik ben regelmatig weg, dus dat kan het niet wezen.”
“Regelmatig weg? Alle boodschappen worden wekelijks thuis bezorgd? Jullie zaten toch samen in quarantaine omdat hij tot een hoogrisicogroep behoort? Waar ga jij dan naar toe?”
“Oh, niks bijzonders. Ik was even met de metro naar de Mediamarkt gegaan.“
“Met de metro? Waarom ga je niet met de auto? Dan loop je veel minder kans op een besmetting.”
“Ach, je kunt bij de Mediamarkt nooit parkeren. Het is er altijd zó druk…”
“Wat moest je daar dan zo dringend doen?
“Een e-reader voor je zus kopen. Dan heeft ze iets te doen. Sinds ze die Corona heeft, verveelt ze zich suf. Dus ik dacht: weet je wat? Ik koop een mooie e-reader voor haar.”
“Je hebt dat ding toch niet bij haar langs gebracht, hoop ik? Je zegt het zelf: ze heeft nota bene Corona!”
“Jawel, jawel, maar ik heb keurig afstand gehouden, hoor.”
“Oh, nou, gelukkig maar.”
“Ik moest alleen nog wel héél even vlak naast haar gaan staan voor een leuke selfie. Cor vroeg namelijk waarom ik zo lang weg bleef, dus toen heb ik hem ter verklaring via mijn telefoon die foto gestuurd.”
“En toen je thuis kwam, was hij zeker weg?”
“Ja, klopt. Hoe weet jij dat?”
“Ik vermoed omdat hij bang was om door jou met het Coronavirus te worden besmet? Ik denk dat hij vond dat hij zelf teveel risico liep, omdat jij de laatste tijd overal maar naar toe gaat.
“Oh, zou dat het zijn?”
Het kwartje van het wisselgeld valt. Cor is ingewisseld voor een e-reader.
“Maar ma, je had die e-reader toch ook gewoon online kunnen bestellen? Dan was het niet nodig geweest om naar een drukke winkel te gaan.”
“Nee, dat kon niet. Want ik wilde met de Rotterdam-pas betalen. Je weet toch dat ik ieder jaar van de gemeente een leuk bedrag op die pas gestort krijg om te shoppen?”
Dat is waar. De gemeente Rotterdam stelt ieder jaar een tegoed beschikbaar voor ouderen die AOW ontvangen en daarnaast een kleine beurs hebben. Het geschonken bedrag wordt op de Rotterdam-pas gestort en is vrij te besteden bij een aantal geselecteerde winkels. Mijn moeder geeft dat bedrag meestal uit aan cadeaus, die ze met een glunderend gezicht uitdeelt aan haar kinderen en kleinkinderen.
“Wist je trouwens,” legt mijn moeder uit, “dat het de overheid niet eens zozeer om de financiële ondersteuning gaat? Er zit een idee achter. Het is namelijk de bedoeling dat ouderen zo af en toe naar de winkels kunnen gaan, waardoor ze niet geïsoleerd raken.”
“Een mooie gedachte, ma. Alleen is Cor nu de deur uit en zit jij moederziel alleen thuis. Denk je dat hij nog bij je terugkomt?”
“Nee, ik vermoed van niet. Zijn spulletjes, die hij hier had neergezet, zijn allemaal verdwenen.”
Het is even stil.
“Echt ma, wees voortaan wat verstandiger? Wanneer iemand Corona heeft, kun je beter niet langsgaan. Het is echt beter om te wachten tot die persoon weer is genezen. En het is ook raadzaam om drukke winkels en het openbaar vervoer voorlopig te vermijden.
“Ja, ja, ik zal eraan denken. Weet je trouwens wat Cor níét heeft meegenomen?”
“Geen idee?”
“Zijn Rotterdam-pas! Die heeft ie op tafel laten liggen!”
bron: pixabay.com (met eigen toevoeging)
