Ik ben gek op tennis. Daarom zit ik nu, zondagochtend half 10, ook gespannen op de bank. In mijn nachthempie. De finale van het Australian Open begint. Daniil Medvedev (25, rechtshandig) tegen Rafael Nadal (35, linkshandig), dat wordt smullen! Even nog een koffie pakken en dan… meppen maar!
Zelf tennis ik ook met liefde. Het is werkelijk de enige sport waarop ik mij steeds weer verheug. Als ik een match of training heb staan, kijk ik daar al dagen van tevoren naar uit. Nooit gedacht dat ik een sport zou vinden die me zo kon bekoren. Ondanks mijn kapotte rechterknie (vier keer geopereerd, kruisbanden gescheurd, gebroken, meniscussen weg), chronische rugpijn (ISG-blokkade) en nu ook nog een achillespees met scheurtjes (auw). Pijn? Soit. Tennissen zal ik.
Maar voor nu is het dus even tennis vanaf de bank. Kijken naar Nadal, het fenomeen. Al meer dan 125 miljoen dollar bij elkaar getennist. Dan is Medvedev met zijn 22 miljoen prijsgeld nog een groentje. Een maand of twee geleden wist Nadal niet eens of hij überhaupt nog weer terug zou kunnen komen in het proftennis, nadat hij het seizoen 2021 vroegtijdig moest opgeven door een blessure aan zijn linkervoet. Toen kreeg hij eind december 2021 ook nog eens Corona. En nu, nog geen maand later, staat hij in de finale van het Australian Open. Wat een prestatie.
Na de eerste game lijkt het al duidelijk: dit gaat vast een marathonwedstrijd worden. Lange balwisselingen, 40-40. Ik hoop op een vijfsetter; genieten! Medvedev is echter een stuk sneller klaar met zijn eigen openingsgame. Nadal, in zijn eeuwige paarse shirtje, zweet zich meteen al een ongeluk. Die man lekt, niet normaal. Watervallen langs zijn benen. Na de tweede game moet er al een assistent met een handdoek komen om de druppels van de baan te vegen. En de toernooihanddoeken blijken niet ‘zuigend’ genoeg, daarom heeft Nadal zijn eigen leklappen meegebracht. Waarschijnlijk gemaakt van spons of zo.
bron: foto (LB) van live tv-match Australian Open (via Servus TV)
De balwisselingen zijn vanaf het eerste moment fenomenaal. Ergens ben ik een beetje voor Nadal, de grootheid. Maar ik vermoed dat Medvedev gaat winnen. Die man is zó snel, haalt alles, slaat hoeken die schier onmogelijk zijn, geeft niets cadeau. Nadal moet werkelijk iedere punt bevechten. En dan is de eerste set ook al voorbij, met twee breaks voor Medvedev: 6-2. Sjee. Toch niet zo’n lange pot?
De tweede set is gelukkig spannender. Vooral als er bij stand 5-3 een gestoorde fan de baan opgerend komt. De security vat hem gelijk in de kraag; weg ermee. Nadal gaat stoïcijns door met zijn vaste opslagritueel: shirt rechttrekken, met het zweetbandje langs zijn voorhoofd, linker slaap afvegen, rechter slaap ook, stuiter-stuiter-stuiter en in de allerlaatste seconde gooit hij de bal op. Elke keer de volle 25 seconden opslagtijd. In een volledig doorweekt, plakkend t-shirt. En Medvedev is de rust zelve. Nauwelijks emoties, weinig zweet; hooguit een paar druppeltjes op zijn voorhoofd en in zijn baardje. Medvedevs shirtje wappert nog in de Australische wind.
Tie break in de tweede set. Medvedev is gewoon té goed: ook de tweede set gaat aan hem. Nadal trekt een nieuw shirtje aan, Medvedev nieuwe schoenen. En door. Inmiddels is het klokslag middag. 12 Uur hier is 10 uur ’s avonds in Melbourne. Medvedev rent, springt, vliegt en mept tegelijkertijd. Pure tenniskunst. En de backhand slices van Nadal gaan allemaal in ’t net. Frustrerend. Gelukkig heeft hij zijn longlines nog en blijft het spannend.
De returns van Medvedev blijven ongelooflijk. Wereldklasse. Niet te bevatten hoe hij iedere bal toch nét weer over het net weet te werken. Zijn eigen opslaggames ramt hij er op nul doorheen. Nadal moet zwoegen en zweten om de zijne te winnen. Medvedev levert de volgende ingesprongen bal, wéér een perfect punt. Hij lijkt wel de Superman van het tennis. Het publiek ziet dat anders; geroep, ook tussen de eerste en tweede service door. Irritant.
Sowieso vind ik het Australische publiek onsympathiek. Onsportief: veel boegeroep, klappen en juichen voor zelfs de kleinste fouten van de niet-favoriet (in dit geval Medvedev), joelen en roepen, puur om te irriteren. Elke keer weer een uitroep midden in de opgooi-beweging. Zo hoort dat niet. Uiteindelijk haalt Nadal zelfs nog de break in de derde set, niet op de laatste plaats door de door het publiek zwaar geïrriteerde Medvedev. De derde set is dan ook voor hem. Gelukkig maar: duurt het toch nog een beetje langer.
De kracht van Nadal wordt nu wel duidelijk: waar de tegenstander langzaamaan moe wordt na twee, drie sets, wordt hij steeds beter en exacter. Hij heeft een gigantische conditie en de precisie van zijn slagen neemt alleen maar toe. Het kán dus nog een vijfsetter worden. Een forehand return van bijna 160 km/uur, ga er maar aanstaan! Helaas volgt dan steeds weer een of andere foute backhand-slice. Nadal breakt. Medvedev lijkt wat in te kakken, maakt meer fouten. Toch komt de rebreak voor hem, gevolgd door een paar perfecte serve & volleys.
Nu komt het op de mentale kracht aan. En die bezit Nadal als geen ander. Wéér breakt hij Medvedev, die vervolgens bij de scheidsrechter bezwaar maakt tegen het onfaire publiek. “Please is NOT enough!” roept hij meerdere keren, omdat de scheids enkel lief, met alsjeblieft, vraagt of ze een beetje rustiger willen zijn. Het publiek moet echt harder aangepakt worden, vindt hij. Maar hoe dan? Punten wegnemen bij Nadal? Dat is óók niet fair. Die speelt inmiddels zo onvoorstelbaar perfect, die punten kun je hem niet afnemen vanwege een klote-publiek, toch?
En dan is ie daar: set 5. Toch nog een vijfsetter! Wat een match. Nu al historisch. En ein-de-lijk lijkt de scheidsrechter ook wat meer rigoureus op te treden; degenen die nu nog onsportief tussen de services door roepen, moeten door de security verwijderd worden. Hè, hè. Medvedev slaat daarop zijn 17e ace. En zijn 18e. En zijn 19e.
Maar Medvedev heeft pijn, wordt steeds weer aan zijn bovenbeen behandeld. Inmiddels lijken ze allebei behoorlijk afgemat te zijn. Niet gek, na dik 4,5 uur toptennis. Maar Nadal is nét iets minder moe en nét iets preciezer. Met meer longline returns precíés op de lijn. En ja hoor, hij breakt. Nieuw racket voor Medvedev. Zou het nog helpen? Nee. Na een monstergame van bijna 14 minuten bevestigt Nadal zijn break.
Medvedev gelooft nog steeds in zichzelf. Hij blijft rete-snel. Deze match is een ware tennisthriller. 5-3 voor Rafa, die nog even zijn handdoek weer netjes neerlegt. Medvedev slaat nog een kunstig toverstopballetje en komt terug op 5-4. Nadal serveert voor de winst. Slaat nog een dubbelfout ook. Matchball of rebreak? Break!! Jemig. 5-5. Alles is nog open, alles is mogelijk. En weer breakpoint voor Nadal. Afgeweerd. En dat nog twee keer. Dan lukt het. Nadal op 6-5.
Wat een droomfinale, dit. Spannender gaat niet meer. Ik zit nog steeds in mijn nachthemd, ik denk ook niet dat dat nog gaat veranderen vandaag. Nog twee punten tot de overwinning… Ace. 40-0. Drie championship points.
En… BAM.
Na bijna 5,5 uur marathontennis is het klaar. Rafa did it.
Respect! Groots. Maar zonder die zweetbandjes om zijn eigen regenbuien op te vangen, was hem dat vást niet gelukt.
bron: foto (LB) van live tv-match Australian Open (via Servus TV)
NB: Excuses. Deze blog is voor niet-tennisfans met zekerheid totaal oninteressant. En voor wel-tennisfans waarschijnlijk ook, want die hebben het zelf allang allemaal gezien. Soit. Dan was het een zelftherapeutisch sportblogje.
