Soms word ik helemaal gek van je.
Omdat je er altijd bent.
Altijd alles mét elkaar, het sleutelwoord is samen. Soms krijg ik daar de kriebels van. Dan wil ik wegrennen, uitbreken uit het keurslijf wat ze ‘relatie’ hebben genoemd. Soms wil ik gewoon alleen zijn, doen waar ik zelf zin in heb. Zelf bepalen hoe, met wie en wanneer ik er zin in heb. Weg gaan als ik die behoefte voel, eten wat ik wil en wanneer ik dat wil en niet gebonden zijn aan de regels die horen bij een relatie en het principe van ‘eeuwige trouw’.
Af en toe kijk ik van een afstand naar ons leventje en dan kan ik een ‘is-dit-het-nou’ gevoel niet onderdrukken. Dan stel ik mijzelf de vraag of ik gelukkig ben en moet me het antwoord schuldig blijven. Had ik niet elk weekend vreselijk in de kroeg moeten hangen om te kijken of ik nog in de markt lig? Had ik niet elke week een andere vent moeten uitproberen om zeker te weten dat ik de goede heb gekozen? Had überhaupt het vergelijkingsmateriaal niet wat ruimer moeten zijn?
Soms ben ik jaloers op de vrijgezellen in mijn omgeving. Wat heerlijk als je gewoon kunt doen waar je zin in hebt en af en toe gewoon lekker alleen bent. Wat super als je gewoon op dinsdagavond “wijvenseries” kan kijken zonder gemopper of gezap in de reclame. Geweldig om aan niemand verantwoording af te leggen als je weer eens later dan gepland thuis komt.
Maar dan is daar zo’n moment. Dat ik na een zware week werken ’s avonds laat naar huis rijd en denk aan mijn lief die op me wacht. Een troostende warmte waar ik vermoeid tegenaan kan rollen. Die de volgende dag mijn schouders masseert en een bad laat vollopen. Iemand die ook van me houdt als ik make-uploos en in pyjama op de bank hang en die me opwarmt als het koud is. Iemand bij wie ik volledig mezelf kan zijn. Iemand die me zonder woorden begrijpt, die me door en door kent en al mijn tekortkomingen met de mantel der liefde bedekt.
Soms hou ik zielsveel van je.
Omdat je er altijd bent.
Ik snap niet goed waarom je binnen een relatie geen ruimte voor jezelf zou kunnen opeisen?
Lees maar eens deze wijze, en op bruiloften vaak geciteerde woorden van Khalil Gibran, ter overweging. 🙂
Tezamen werd je geboren, en tezamen zul je voor immer zijn.
Jij zult tezamen zijn, als de witte vleugelen van de dood je dagen verstrooien.
Ja, je zult zelfs tezamen zijn in stille herinnering.
Maar laten er tussenruimten zijn in je tezamenzijn.
Laat de winden des hemels tussen je dansen.
Hebt elkander lief, maar maakt van de liefde geen band:
laat zij veeleer zijn een golvende zee tussen de kusten van je zielen.
Vult elkanders bekers, maar drinkt niet uit dezelfde beker.
Geeft elkander van je brood, maar eet niet van hetzelfde stuk.
Zingt en danst tezamen en weest blijde, maar bent ieder alleen,
zoals de snaren van een luit op zichzelf zijn, al doortrilt hen dezelfde muziek.
Geef je harten, maar geef ze niet aan elkander in bewaring.
Want alleen de hand des levens kan je harten bevatten.
En staat tezamen, maar niet te dicht bijeen:
want de zuilen van de tempel staan ieder op zichzelf,
en de eik en de cipres groeien niet in elkanders schaduw.
Mooi en herkenbaar Marga!
Ook ik heb na ruim 22 jaar samen wel eens dat ‘is dit nou alles’ gevoel. Hoewel wij elkaar wel redelijk vrij laten en echt wel dingen zonder elkaar ondernemen. Uiteraard alleen dingen die binnen het begrip relatie, of in ons geval huwelijk, zijn toegestaan. Ik denk ook dat dat moet kunnen en misschien zelfs noodzakelijk is om je relatie gezond te houden. Ik houd vreselijk veel van mijn vent, maar af en toe vind ik het heerlijk om alleen of met vriendinnen op stap te gaan. Gewoon een dagje winkelen, sporten, ergens een drankje doen. Niets geks hoor.
Van elkaar houden betekent dat je samen bereid bent elkaar los te laten…
Ik schreef dit stuk in mijn pre-scheiding tijdperk. Ik heb het toch geplaatst omdat het hopelijk mensen helpt te waarderen wat er wel is. Omdat ik vaak ontevredenheid hoor.
Mijn huwelijk heeft het niet gered. Ik ben opnieuw begonnen. En in die relatie maak ik niet meer dezelfde fouten als toen. Onder andere neem ik meer ruimte voor mezelf en gun hem hetzelfde…
Liefs Marga