Platonische vriendschap tussen man en vrouw, kan dat echt?

12 april 2017 door Lou Bartels

“Je bent de Dalai Lama niet. Totaal geen negatieve gevoelens mogen hebben? Jij bent écht te streng voor jezelf!”

Bron: pixabay

Dat zei een goede vriendin een tijd geleden tegen me. We hadden het destijds namelijk over mijn sporadische (!) emotionele negativiteit inzake mannen en hun ‘puur platonische vriendschappen’ met andere vrouwen. Bepaalde ‘jaloers-achtige’ gevoelens, waarvoor ik mij toen vanzelfsprekend uitermate schaamde. Gevoelens waarvan ik niet eens wílde dat ik ze had. En waar ik op dit moment gelukkig ook helemaal geen reden meer toe of directe aanleiding voor heb.
Want: natúúrlijk moet dat kunnen, zo’n intense vriendschap zonder enige bijgedachten tussen een man en een vrouw. Zeker in de huidige tijd. De Dalai Lama in mij is al duidelijk gegroeid.

Maar toch.
Toch ben ik de laatste drie decennia van mijn leven maar bar weinig mannelijke vrienden tegengekomen die werkelijk géén verdekte intenties hadden. Vroeg of laat werd er wat ‘geprobeerd’, werd er even gepolst of er niet toch nét ietsje meer in zat dan enkel die vriendschappelijkheid. En dat terwijl onze vriendschap echt puur platonisch zou zijn. En zou blijven.

Zo vormde ik gaandeweg mijn beeld: mannen kunnen nog zo non-seksueel amicaal zijn, onder de oppervlakte willen ze tóch altijd meer. Alsof het erin gebakken zit.
Meestal was een dergelijke avance dan ook het einde van de voorheen heel prettige platonische vriendschap, want afgewezen mannen zijn helaas doorgaans niet al te vriendschappelijk meer. Afgewezen vrouwen trouwens ook niet, maar dat is weer een ander verhaal. Het contact muteerde in zo’n geval van regelmatig en gezellig naar sporadisch en erg oppervlakkig. Heel, heel, héél soms bleef een man, met moeizaam ingeslikte trots, toch die goede vriend die hij voor de avances ook al was. Die mannen beschouw ik als zeer waardevol, want klaarblijkelijk zijn ze uitermate zeldzaam.

Ik heb wel een soort van voorbeeldman in mijn directe omgeving; eentje die absoluut nul interesse op dat vlak heeft, behalve dus vriendschappelijk en zakelijk, en dat is mijn bedrijfspartner (al sinds bijna 20 jaar). Met hem kan ik over alles praten zonder dat hij ook maar enige andere gevoelens dan vriendschappelijke tentoonspreidt, zonder ooit ook maar één poging te doen of gedaan te hebben. En dat is omdat ik niet tot zijn ‘doelgroep’ behoor: blond (toen, nu geverfd), te dik (altijd al) en te oud. Alles boven de 20 is voor hem hoogbejaard en hoogstwaarschijnlijk ook nog eens frigide, dus daarmee totaal oninteressant. En dat is helemaal prima zo. Een ware verademing.

Maar ik lees nog steeds met enige regelmaat op diverse sites  – zoals HoeMannenDenken (de piemel en zijn eigen wil…) en bijvoorbeeld onlangs ook in holle columns van mannen met complete praatpalen – dat de man ‘nu eenmaal zo in elkaar zit’. Hij heeft klaarblijkelijk twee breinen die elkaar af lijken te wisselen. Treedt het ene brein (in het eigenwillige slurfje) in werking, is het andere per direct uitgeschakeld. En vice versa. Ziet ‘de man’ een enigszins attractieve vrouw die ook nog eens afdoende sympathiek c.q. niet afwijzend is, is daar stante pede het oerinstinct, de paringsdwang, in de vorm van een gewillig uit de as herrezen paaltje. En vertel me nu niet dat al die ‘goede, platonische vriendinnen’ zo lelijk als de nacht zijn.

Daarom dus mijn voorzichtige vraag: hoe zit dat, heren? Zijn jullie werkelijk in staat om een hechte, intensieve, maar puur platonische vriendschap met een vrouw te hebben? Zonder ook maar een greintje seksuele aandrang of erotisch gevoel? Gewoon een avondje stappen, een bioscoopje of terrasje pikken, want ‘enkel een hele goede kletsvriendin en meer niet’? Hebben jullie ‘beste vriendinnen’ waar je verder absoluut niks mee wilt (doen), niet (never, nooit!) mee naar bed wilt? Waarmee je enkel en alleen maar gezellig wilt praten of je hart uitstorten, over kinderen/voetbal/politiek wilt debatteren (ha ha), geinen, whatever, maar verder niets?

Ik geef het maar ruiterlijk toe: ik ben inderdaad nog steeds de Dalai Lama niet. Ik kan het me allemaal maar uiterst moeilijk voorstellen. Ik kan me wél voorstellen dat mannen een vriendschap met een vrouw kunnen hebben, waarin er écht niks gebeurt. Maar dan niet omdat je als man niet méér wilt; het blijft enkel platonisch omdat je niet mág. Omdat je vriendvrouw het niet toelaat. En omdat je eigen partner je stante pede de deur uit zou trappen. En zo wordt ’t paaltje, zo gauw het ook maar iets te dicht in de buurt van een zeker puntje komt, elke keer weer braaf terug in het gareel geduwd. Denk ik dan.

Ik zou beter moeten denken. Ik weet het, ik weet het. Een kwestie van vertrouwen hebben in ‘de man’. Wat ik inmiddels ook wel degelijk heb (in de mijne dan), anders had ik dit bij voorbaat al niet getypt; dan zou ik de hele issue compleet ende totaal in mij opvreten en er helemaal niks meer over zeggen. Tja, vrouw hè…

Feit is dat het voor mij (en ik vermoed vele vrouwen met mij) moeilijk voorstelbaar is, dat een man en een vrouw in staat zijn om samen een waarlijk tweezijdig puur platonische vriendschapsrelatie (zonder pogingen tot meer en zonder doelmatige toespelingen of serieus geflirt) te hebben, een paar schaarse uitzonderingen daargelaten. Dus toe, mannen, vertel eens? Beleer mij? Kan het echt?

bron: pixabay