Eigen foto
Vandaag is de eerste opnamedag van ‘Capo di Famiglia’, een nieuwe Nederlandse film die ik regisseer. De opnames vinden plaats in een prachtig kerkje in Loo waar de personages Vincent en Eva elkaar het ja-woord zullen geven. Opvallend detail is, dat Eva in de richting van het altaar loopt in de trouwjurk waarin ik zelf tien jaar geleden trouwde. Die jurk maakt het voor mij extra speciaal.
Het geeft me een dubbel gevoel om de jurk nu terug te zien in de kerk. Niet omdat ik inmiddels gescheiden ben. Ik heb nog steeds goede herinneringen aan de bruiloft. We hadden een heerlijke dag op een tropisch eiland en gaven elkaar het ja-woord op het strand. Wel omdat de jurk mama’s trouwcadeau was. Ik ontwierp de jurk zelf en mama heeft hem uiteindelijk voor mij gemaakt. Mama en ik hebben samen de stof uitgezocht en ik herinner me nog hoe vaak ik heb moeten passen om het lijfje precies pas te krijgen. Het is wonderlijk hoe perfect actrice Nastassia mijn jurk past. Hoe bestaat het dat ik jaren later een actrice cast waarvoor de jurk gemaakt lijkt?!
Aan de ene kant ben ik blij dat ik de trouwjurk nog eens kan gebruiken, zo’n jurk ligt tenslotte ook alleen maar op zolder. Aan de andere kant merk ik dat ik ook heel bang ben dat er iets met de jurk gebeurt. Niet vanwege de herinnering aan mijn eigen bruiloft, maar vanwege de herinnering aan wie mama ooit was. Haar oorspronkelijke beroep is trouwjurkenontwerpster. Voordat ze mij kreeg, had ze een goede baan als hoofdontwerpster bij bruidsmodehuis Modeca, een bedrijf dat nog steeds bestaat. Er zijn heel wat bruiden in haar ontwerpen getrouwd. Ondanks dat ik mijn eigen jurk ontwierp, zie ik het toch als haar laatste creatie.
Of ik zelf ooit nog eens zou willen trouwen weet ik niet. Het is in ieder geval zeker dat mama de volgende keer niet mijn jurk zal maken. Mijn trouwjurk terugzien in de film is dan ook tegelijkertijd een afscheid en een eerbetoon aan mama de ontwerpster. Ze is zelf nooit trots geweest op haar beroep. Ik ben daarentegen heel trots.
