Voorbereidingen treffen, ik hou ervan. Ik houd graag de touwtjes in handen, controlfreak als ik ben. Wanneer ik een afspraak heb op een plek die me onbekend is, zorg ik ervoor dat ik een route heb uitgestippeld, ruim op tijd vertrek én van te voren al heb gevisualiseerd hoe ik ongeveer moet fietsen.
Behalve die ene dag, dat ik geen tijd had. De eerste weken na de schoolvakantie vallen me zwaar, moet ik zeggen. Werkritme hervatten, een brugklasser begeleiden, de uk is ineens een groep 6-er en nou ja, wat er allemaal komt kijken bij twee pubers en een bijna-tiener.
Ik ‘loop’ al jaren bij een hele fijne natuurgeneeskundige. Die heeft mij meerdere malen erbovenop geholpen. Zij geeft ook trainingen waar ik elke keer geen geld voor had, geen tijd, geen plek in mijn leven. Dit jaar heb ik besloten om de training wel te doen als cadeautje voor mezelf en mijn leven, daarmee ook aan de anderen om mij heen. Een blije Deen is een blije omgeving rondom Deen, is de gedachte.
Giphy.com
De bewuste vrijdag verliet ik op tijd mijn huis. Het adres ingevoerd in Google Maps (fietsroute). Ik fietste vol goede moed en heel veel zin die kant op. Een schitterende locatie, op 20 minuten fietsafstand, gelegen op een gigantisch landgoed. Wist ik veel dat het juist dat gigantische landgoed was, waar het op mis zou gaan.
De eerste boerderij die ik passeerde was niet waar ik moest zijn. Even doorfietsen, ik passeer nog een boerderij waar aan geklust wordt. Nee, dit kan het ook niet zijn, denk ik. Na nog eens 20 minuten fietsen door het bos op een stenen pad, ben ik helemaal door elkaar gehusseld en begin ik ‘m toch wel te knijpen. Dit kan niet goed zijn. Maar Google Maps geeft aan dat ik daarheen moet. Dáárheen? Let wel, ik ben nu dus al een drie kwartier aan het rondfietsen en dik vet te laat voor de training. De moed is ondertussen allang in mijn sneakers gezakt.
Ik stap af bij de 3e boerderij alias villa en bel aan. Niemand thuis. Damn. Ik kijk naar rechts: oneindig bos. Ik kijk naar links: oneindig bos. Ik zoek in de mail van de workshop-gever naar een routebeschrijving: niks te vinden. Ik voel mijn tranen branden, maar ben vastberaden. Ik kan dit, ik wil dit, ik doe dit. Maar wanneer ik ook nog eens niemand tref op het telefoonnummer wat ik bel en de website van de locatie geen werkende routebeschrijving aangeeft, knapt er iets.
Sta ik daar. KEIHARD te janken in een bos. Als een klein meisje. Diep teleurgesteld in mezelf dat ik geen 5 minuten heb kunnen vinden in de drukke weken om dit even van tevoren uit te zoeken. Even later herpak ik mezelf, stap op de fiets, voer een ander adres in wat ik heb gevonden, veeg mijn tranen weg en fiets weer 20 minuten de andere kant op om vervolgens hier uit te komen:
Foto: Deen Dondersteen, eigen werk
Juist. Wéér een bosweg, maar nu eentje die doodloopt. Voor mij dé druppel. Ik draai om en fiets naar huis om de gehele middag in bed door te brengen. Blijkbaar had ik dat harder nodig. Weer een wijze les voor mij. Niet al mijn energie investeren in anderen, maar ook eens 5 minuten pakken voor mezelf.
Ahw.. zo invoelbaar. En herkenbaar. Digitale hug!
Dankjewel!
Soms laat ook Google Maps je in de steek..
:\
Ja echt hé?! ?