Mijn maat is vol (1)

18 november 2017 door Petra Kasteel

                                            Bron: Pixabay.com

Mijn handen trillen als ik de huisarts bel om een afspraak te maken.
“Waar wilt u de huisarts over spreken?” vraagt de assistente vriendelijk.
Ik haal diep adem en gooi het eruit: “Omdat ik hulp wil bij het afvallen en hem wil spreken over een maagverkleining. Ik kan het niet alleen.”
Dat te moeten toegeven, is een moeilijke stap. Ik wil niet dat het zover is. Ik ben stevig, maar toch niet zó dik? Ik doe toch gewoon alles nog? Ik zie er toch best wel oké uit met de juiste kleding? En ja, het is dan wel al een levenslange strijd, maar die zou ik toch gewoon gaan winnen. Ooit…?

Vlak na mijn geboorte zijn mijn ouders gestart met het opnemen van bandjes. Met een cassetterecorder en een microfoon legden ze alles vast. Mijn eerste snottebellen, het leren tellen, liedjes leren en later vertelde ik zelf hele verhalen in de microfoon. Over hoe het op school ging en wat er in mijn leven gebeurde. Op één van die bandjes hoor ik mijn vader zeggen dat ik moest vertellen over de afspraken die we hadden gemaakt. Ik voel de schaamte van toen weer als ik mijn jongere zelf hoor praten over afvallen en dat ik een gulden kreeg voor elke kilo die ik afviel. En daar achteraan een zacht “Het gaat nog niet zo hard, want het afvallen lukt niet.”

Ik was elf jaar.

Mijn overgewicht werd een levenslange nachtmerrie, waar ik – met wat tussenpozen van afvallen en weer aankomen – maar niet uit wakker kon worden. En dan komt toch kennelijk dat moment dat de maat vol is. Letterlijk. Het moment dat de veertig nadert en er elk jaar een kilo bij sluipt. Het moment dat je de telefoon pakt om de huisarts te bellen.

“U kunt vrijdag terecht mevrouw, om 10.30 uur.”
Bedankt, ik zal er zijn.