Ik hou van de stilte van de vroege ochtend.
En er is geen ochtend zo lang stil en knisperend pril als die van Nieuwjaarsdag.
En nooit slaapt het kennelijk zó lekker als na 77 verschoten miljoenen aan doffe dreunen, knallend kabaal en gillend geweld, gelardeerd met kruitdampen. Oorlogsgeluiden, welbeschouwd.
Kat Kees heeft zich eveneens kranig gedragen en ditmaal geen noodzaak gezien zich veiligheidshalve te verschansen onder het bed of in de linnenkast. Wel heeft hij alle traptreden van het huis gehad. Diverse keren.
Rond 5 uur heeft hij, met gespitste oren, fel zwiepende staart en neus in de lucht, 5 minuten met 2 pootjes op de drempel van de voordeur gestaan, alvorens hij met tegenzin besloot, dat het helaas tóch beter was om binnen te blijven en dan maar samen een oliebol te delen. Zijn ver voorouderlijk, onverstoorbaar Brits Korthaarbloed doet hem in deze goed. Sommige mensen en de meeste dieren zijn er vast een heel stuk slechter doorheen gekomen.
Maar folklore moet je horen.
Braveborsterige buurmannen gaan in de loop van de dag het rafelige rood van de straat vegen. Zwarte plekken blijven over. Degene die jaarlijks verreweg het meest verknalt, doet daaraan nooit mee. Mijn goede voornemens zijn ieder jaar hetzelfde; gezonder eten en afvallen. Gelukkig ben ik niet zo streng meer voor mezelf.
Onze Jules Deelder is gisteren, oudjaarsdag, begraven. Ik heb hem ooit één keer in levenden lijve gezien bij de plaatselijke nachtchinees. Hij was veel kleiner en ieler dan ik had bedacht. Indien hij had gebokst, had hij ongetwijfeld tot de categorie vedergewicht behoord. Verder leek hij gelukkig heel erg op zichzelf.
Zijn mooiste gedicht blijft toch wel ‘Vogelvrij’:
bron: Jules op YouTube (14-12-2019)
Tegen ons cultureel erfgoed kan niks op. Ook in het nieuwe jaar blijft het oude prachtig.
Goede voornemens?
Ik neem me voor om dit jaar een gedicht te schrijven.
Of dit ook werkelijk een góéd voornemen is, zal moeten blijken.
Maar aan Jules kan niemand tippen.
Wat een mooi gedicht, ik kende de dichter niet, maar zo mooi!!